GÖR BENİ🩸 (+18) (TOXİC SERİSİ V)

63'🩸

"Geliyorum çatlama!"

İçeriden yengemin sesi gelmesine rağmen kapıyı yumruklamaktan vazgeçmiyordum. Sonunda kapı açıldığında yengemin yüzüne bile bakmadan evin içine girdim.

"Çağan ne oluyor?"

"Nerde o!"

"Kim? Koray mı?"

"Buradayım."

Bar köşesinden ses gelince öfkeli adımlarımı o tarafa çevirmiş ve tam karşısında durarak bağırmaya başlamıştım.

"Sen busun işte! Bütün sorunları sen çıkartır ama çevrendekilerin sevdikleri zarar görür! Umrunda olmaz ve rahat rahat zıkkımlanırsın!"

Oturduğu sandalyeden usulca kalkmış ve elinde ki bardakla birlikte tam karşımda dikilmişti.

"Haddini aşma."

"Haddimi aşan ben miyim gerçekten!? O silah dolu olsaydı eğer ne olurdu! Bahar ölürdü ve bu beni kahrederdi seni değil! Hemde neyin uğruna! Senin pisliklerinin uğruna!"

"O pislikleri ben tek başıma kı yaptım lan!"

Bardağı tam ayağımın ucuna atmış ve bardak tuzla buz olmuştu.

"Bahar'ın yaptığı aptallık için beni suçlayamazsın! Ben mi dedim silahı kendi şakağına daya diye!"

"Sen gerçekten busun işte..." diyerek ellerimi pes edercesine iki yanıma düşürmüş ve bir iki adım geri çekilmiştim.

"Bencilsin, nankörsün...."

"Öyle mi? Madem bencilim ve madem nankörüm o zaman neden Bahar'ı kurtarmak için geldim?"

"Çünkü sende senin suçun olduğunu çok iyi biliyordun! Her şeyin başlıca suçlusu sendin! Bahar'ın bir sene kendini ölü göstermesinin sebebi de sendin! Bencilsin Koray Şan! Eğer Bahar'ın yerinde Alev olsaydı ortalığı kıyamete çevirirdin! Nankörsün! Çünkü o kız senin ölmeni istemediği için silahı kendi şakağına dayadı!"

Alayla gülerek başımı iki yana salladım.

"Ama sen bunlardan ne anlarsın değil mi? Hayatı boyunca tek bildiği şey kendini korumak ve seneler sonra seni seven bir kadınla kurduğun aileyi korumak. Biz senin için neyiz ki? Koca! Bir! Hiç!"

Son cümlemi tükürür gibi söylemiş ve ardından cevap vermesini beklemeden onu arkamda bırakarak yengemin bakışlarını da umursamayarak kapıya gitmiştim.

"Ha bu arada!" diyerek çıkmadan ona doğru dönüp seslendim.

"Bundan sonra benim için sende hiçbir şey değilsin. Bitti Koray Şan, her şey bitti. Bu saatten sonra benden ve Bahar'dan uzak durun artık."

............

Bütün öfkemi evden çıkarmış ve sonunda sakinleşmiştim. En son kendimi kendi yatağıma atmış ve orada acı içerisinde uyuyakalmıştım.

Ne kadar süre uyumuştum bilmiyordum ama gözlerimi açtığımda güneş ışıklarını beni kör etmek için kullanmıştı.

Gözlerim o kadar acıyordu ki kaşımaya korkmuştum. Yataktan kalkarken kemiklerimin ağrıdığını hissetmiştim. Zar zor ayağa kalkıp aynadan yüzüme baktığımda yüzümün ve gözümün ağlamaktan şiştiğini fark etmiştim.

Dün olanlar aklıma geldiğinde hüznün iki katına çıkıyordu ama elimden bir şey gelmiyordu. Peşinden gidip yalvarsam daha çok uzaklaşacaktı.  Ama madem terk edilmiştim ve madem boşa harcadığımız zamanlarımızı ara vermeye harcıyorduk o zaman bende beni affetmeyi bekleyen aileme karşı görevimi yerine getirirdim.