GÖR BENİ🩸 (+18) (TOXİC SERİSİ V)

53'🩸

"Söz veriyorum."

Usulca bileğimi bıraktığında yüzümde ki tebessümle yeniden arkamı dönerek odadan çıkmak için bir adım atmıştım.

"Kal."

Verdiği cevapla yeniden ona döndüm. Emir verir gibi bir tını kullanmıştı.

"Gitmem gerekiyor, bir saate dönerim."

"Benden önemli bir işin olacağını sanmıyorum. Kal diyorsam kal."

Gözlerimi kapatıp sakinliğimi korumak için derin bir nefes aldım.

"Ne o? Yoksa hemen sinirlenip pes mi edeceksin?"

Dudaklarımın arasından benim bile beklemediğim bir kıkırtı çıkmıştı. Gözlerimi yeniden açıp ona baktığımda keskin bakışları hala üzerimdeydi.

"Pes etmemi bekliyorsan daha çok beklersin Çağan."

"O zaman sözümü dinleyeceksin."

İtiraz etmeden sakinliğimi korumaya devam ederek yanına oturdum. Tartışmayacak ve onu bir daha karşıma almayacaktım. Çantamı kenara bırakıp yeniden ona baktım.

Hala beni izliyordu. Yüzünde keskin bir ifade vardı fakat çok yorgundu. Ona sarılmak istiyordum, her ne kadar aramızda hırs ve kin oluşsa da ona dokunmak bana huzur veriyordu. Ama biliyordum ki o buna izin vermeyecekti. Hemde uzun bir süre ona yaklaşmama dahi engel olacaktı.

İkimizde büyük hatalar yapmıştık. O başkasıyla nişanlanmış ben ise ölüm süsüyle ortadan kaybolmuştum. Bu hatalarımız aramızın derin bir şekilde açılmasına sebep olmuştu.

Birbirimizi deli gibi sevmemize rağmen birbirimizden gururumuz yüzünden hatalar yaparak kaçıyorduk.

Onu izlerken uyuduğunu fark etmemiştim. Düşüncelerimden sıyrılarak karşımda uyuyan adama baktım. Her ne kadar bana öfkeli ve kırgın da olsa bir baba gibi, gerçek bir sevgili gibi sahipleniyordu.

Benim tarafımda uzanmış eline usulca uzandım ve tutmadan önce tedirgin bir ifadeyle yüzüne baktım. Uyumuştu, tamamen uyuduğunu yüzüne inen yumuşaklıktan fark etmiştim.

İri eline dokunarak gülümsedim. Ellerimize bakıyordum, geçirebileceğimiz onca güzel zaman varken o zamanları kendi ellerimizle harcamıştık.

Güvende hissettiğim insanın yanındaydım. Suçluluk duygusu içimi yiyip bitirse de başımı elinin üzerine indirmeden edememiştim.

"İlk cinayeti gördüğüm gün ablamın dizinde yatarken bana bir soru sordu. Sorduğu soruyu hatırlayamıyorum ama ne hissettiğimi çok iyi hatırlıyorum. Yalnız kalmaktan korkuyordum, ablamın yanımda olması bile güvende hissetmeme yetmiyordu. O an senin adını duydum, ablam senin adını andığı anda içimi huzur kapladı. Adını duymak bile güvende olduğumu hissettiriyor Çağan."

Gözlerimi kapatıp eline daha sıkı sarıldım.

"Bir babamın adını duyduğumda böyle hissederdim. Babam gitti ama arkasında seni bıraktı bana. Sen bana güvende olduğumu hissettiriyorsun. Sen... Sen hissedebileceğim en güzel hislerin tarifisin Çağan."

Yutkundum, beni duymadığını bilerek bu kadar konuşmaya cesaret edebiliyordum.

"Tek başıma kaldım sen bile karşıma geçtin. Ama sorun değil, herkesi kaybetmem umrumda da değil. Sadece sen ol yeter, sen yanımda olduktan sonra karşımda olanların hiç bir önemi yok."

Elini usulca öpüp başımı yeniden elinin üzerine koydum.

"Aras ile evlenmeyecektim yemin ederim. O gün şirkette de hırsımdan söyledim. Bilirsin, ben öfkelendiğimde her şeyi söylerim ama çoğunu yapmam."