GÖR BENİ🩸 (+18) (TOXİC SERİSİ V)

61'🩸

1 Hafta Önce...

Öyle içten ve öyle hissiyatlı söylemişti ki, uzun zaman sonra ilk defa iliklerime kadar sevgisini hissetmiştim. Hissettiğim o huzur dolu duygunun verdiği cesaretle dudaklarına uzanıp nazikçe öpmüş ve geri çekilerek gözlerine bakmıştım.

"O zaman sevginle savaşmayı bırak lütfen. Çünkü bana aşık olduğun günden beri sürekli bunu yapıyor ve benden uzaklaşıyorsun."

"Asla..." diyerek bir elini yanağıma yerleştirmiş ve baş parmağıyla okşamaya başlamıştı.

Gözleri gözlerimin içine öyle masum bakmıştı ki sanki günlerdir bu bakışlarından kaçıyor ve en sonunda pes ederek hissettiği duygunun verdiği huzuru yaşıyormuş gibiydi.

"Asla aynı hatayı bir daha yapmam. Ben seni bir kez kaybettim küçüğüm ikincisine kalbim dayanmaz."

Tebessüm ederek yavaş ve nazikçe boynuna sarıldığımda elleri hemen belime kaymış ve sıkıca karşılık vermişti. Başı boynuma gömülmüş ve derin bir nefes almıştı.

"Sensiz bir hayat düşünemiyorum Çağan. O kadar çok zaman kaybettik ki artık daha fazla zaman kaybetmek istemiyorum. Sensiz tek bir saniyem bile geçsin istemiyorum."

Sözlerimin ardından boynuna kısa bir öpücük bırakıp başımı onun gibi boynuna gömdüm.

"Zaten bundan sonra zaten gitmene asla izin vermeyeceğim. Nereye gidiyorsan peşinden bende geleceğim."

"Memnun olurum sevgilim." dedim gülümseyerek.

Sarılmaya devam ederken Çağan'ın dudaklarının arasından bir 'ah' nidası duymuş ve o an yaralı olduğunu hatırlayarak geri çekilmek istemiştim ama izin vermemişti.

"İyi misin? Canını mı yaktım?" diyerek yüzüne döndüğümde tebessüm ederek başını iki yana salladı.

"Hiç olmadığın kadar iyiyim küçüğüm."

2 Hafta Sonra...

İki hafta boyunca kendi çocuğum gibi bakmış ve sonunda iyileşmesini sağlamıştım. O süreç boyunca bana karşı tıpkı bir çocukmuş gibi davranmıştı. Huysuzlanmış, nazlanmış ve her şeyini bana yaptırmak için çocuk çocuk hareketler yapmıştı.

Bir gün bile birbirimiz olmadan uyumamıştık. Zaten o iki hafta içerisinde de evden çıkmasına asla izin vermemiştim. Koray Şan kendi işlerini kendisi halletmek zorunda kalmıştı.

Sonunda dikişlerini aldıracağımız gün gelmişti. Hastaneye bizzat ben getirmiştim. Doktor odaya almış ve bende koridorda onu bekliyordum.

O kadar güzel zamanlar geçirmiştik ki, beraber film izlemiş, oyunlar oynamış ve eğlenmiştik. Pansumanlarını benim yapmama izin vermiş ve gık dememişti. İki hafta boyunca ilk karşılaştığım ve ilk aşık olduğum an ki Çağan ile birlikte olmuştum ve hala da birlikteydim. Sevgimiz bizi iyileştirmişti, bizi eski biz yapmıştı.

Tamamen iyileştiğinde ise ailemin yanına birlikte gidecek ve birlikte af dileyecektik. Beni en çok heyecanlandıran da buydu. Ailemin karşısına sevdiğim adamla çıkacaktım.

Sandalyeye oturmuş Çağan'ı beklerken geçirdiğimiz zamanları düşünüyor ve kendi kendime gülümsüyordum.

Bakışlarımı yerden bir kez olsun kaldırmamıştım. O sırada tam önümde siyah spor ayakkabılı biri dikilmişti.

Yavaşça bakışlarını ayaklarından yüzüne doğru çevirdiğimde tanımadığım bir adamın öfkeli bakışlarıyla karşı karşıya gelmiştim.