GÖR BENİ🩸 (+18) (TOXİC SERİSİ V)

33'🩸

Bir insan gözlerini hayata hiç açmamak ister miydi? İsterdi, özellikle de kaldıramayacağı şeyler yaşadıysa isterdi. Gözlerimi açmak istemiyordum, kimseyle konuşmak istemiyordum. Yaşadıklarımı hatırlamak ve ağlamak istemiyordum.

Daha kaç defa yıkılacaktım? Bu hayat bana daha kaç defa darbe vuracaktı? Yok olmak istiyordum, hiç doğmamış ve hiç var olmamış olmak istiyordum.

Ağrıyan gözlerimi usulca araladığımda gündüzün güneşi evin içerisini aydınlatıyordu. Acı gerçekler yüzüme öylesine sert çarpmıştı ki tepki verememiştim.

Uzandığım yerden usulca doğrularak yere baktım. Benim ağabeyim gerçekten katil miydi? Onca masumun kanına girmiş miydi? Yavaşça ayağa kalktığımda başım dönmüş ve işaret ile baş parmağımı şakaklarıma bastırmıştım.

"Uyanmışsın."

Arkamdan gelen ses tüylerimi diken diken etmişti. Olduğum yerde durmuş ama cevap vermemiştim. Adım sesleri bana yaklaşırken ağabeyimin sözleri kafamın içerisinde yankılanıyordu.

"Başın mı dönüyor?" diyerek kolumu tuttuğunda anlık refleksle geri çekildim.

Verdiğim tepki kaşlarının çatılmasına sebep olmuştu.

"Hayırdır Bahar? Yine mi başa döndük?"

Cevap vermek istememiştim. Hatta kimseyle konuşmak istemiyordum. Suskunluğum onu daha da çileden çıkarsa da ses tonunu asla bozmuyordu.

"Dün ne yaşadıysan seni fazlasıyla yıprattı. Sana bir kaç bir şey hazırladım. Önce atıştır sonra konuşalım."

Kaşlarımı çatmak ile çatmamak arasında gidip gelen mimiklerimle ona baktım.

"Ne yemeğinden bahsediyorsun sen Çağan?"

Sakinliğini korumaya dikkat ederek alt dudağını ısırmış ve bakışlarını yere çevirerek bana doğru bir adım atmıştı.

"Dün kısa çaplı bir kriz geçirdin ve bayıldın. O süreçte telefonuna baktım. Karşıda ki orospu çocuğu her kimse ve sana ne söylediyse dün hiç iyi değildin."

Bakışlarını bana çevirip gözlerimin içinde sorgulayıcı bakışlarını gezdirdi.

"Bana her şeyi tek tek anlatacaksın ve ondan önce karnını doyurup biraz toparlanacaksın."

Küfür ettiği kişi ağabeyimdi ve çok zoruma gitmişti. Bakışlarımı arkasında duran dış kapıya çevirdim. Dün gece eve geldikten sonra ne yaşadığımı hatırlamıyordum.

Elimi yeniden alnıma koyup yüzümü ekşittim.

"Ben sadece evime gitmek istiyorum."

"Yok öyle bir dünya Bahar hanım."

Sakin kalmam gerekiyordu. Anlık hislerle ağabeyimi kimseye söyleyemezdim.

"Çağan beni evime götür."

Her kelimemin üzerine basa basa konuştum.

"Senin evin benim zaten Bahar."

Bakışlarımı ona çevirdiğimde yüzünde ki ciddiyeti hiç bozmadan konuşmaya devam ediyordu.

"Şimdi ya dediklerimi yaparsın ya da burada böyle dikilirsin."

"Hep sizin söylediklerinizi yapmak zorundayız değil mi?"

Kendimi daha fazla tutamamıştım.

"Ne derseniz onu yapmak zorundayız çünkü aksini yaparsak hataya düşeriz."

İçimde ki öfkeyi kustuğumu fark edince sessizliğini korumaya karar vermişti.

"İğrenç insanlarsınız, her biriniz rezilsiniz. Artık bunun içine ablam da dahil!"