Amber Tomris - Gerçek aile

23. Bölüm Kesit Spoiler

Daha devamı var ancak size bir spoiler verip ortalığı kızıştırmak istedim.

Düşüncelerinizi merak ediyorum

"Yeter artık Mine! Kendine gel artık! Düşüncelerinden vazgeç." Mine Karaman oğlunun üzerindeki gözlerini şaşkınlık ve sinirle harmanlanmış bakışlarla bezeli eşinin gözlerine çevirdi.

"Bana bağırma Miraç. Bu konuyu seninle konuştum. Fikrimi biliyorsun." Mine Karaman katı sesiyle eşiyle konuşurken araya Poyraz girdi.

"Ne anne? Senin kız kardeşim hakkındaki görüşün ne? Benimle de paylaş." Poyraz'ın keskin sözleri hem Mine'yi hem de Miraç'ı susturmaya yetmişti. Mine oğlunun bu gibi sesi, duygudan yoksun donuk bakışları karşısında yutkundu. Gözlerini kucağındaki eline indirip parmaklarının uçlarıyla birkaç saniye oynarken oğluna söyleyecek bir şey bulmaya çalışıyordu. Gergince dilini kırmızı rujla renklendirilmiş dudaklarına götürüp ıslattı.

"Annen Amber'in evde huzursuzluk çıkaracağını düşünüyor oğlum. Ben sana anlatayım. Defne'nin tüm çocukluklarını görmezden gelip Defne'nin koruyucu meleği olan annen şimdi Hem Ulaş'ı hem de Yağız'ın kardeşine olan düşman davranışlarını destekliyor. Deniz'in Amber'e yaklaşmasını engelliyor. Defne'nin eve geri dönmesini bu gerçeklerinde üstünün örtülmesi gerektiğini söylüyor." Miraç eşinin onu durdurmasına izin vermeden bütün çıplaklığı ile gerçekleri Poyraz'a anlattığında odada ölüm sessizliği oluştu.

Poyraz'ın ortaları yeşil çevresi mavi gözlerinin rengi solup canlılığını kaybederken yavaş adımlarla annesine doğru adımladı. Adımlarının yavaşlığı, sertliği tıpkı kurbana yaklaşan bir katili andırıyordu. Miraç bile bir an acaba söylemekle kötü mü yaptım diye düşünmeden edememişti. Lakin eşinin fikirlerini kendi değiştirememişti ve bu işte oğlundan yardım alması şart olmuştu. Poyraz Mine'nin karşısındaki koltuğa oturdu. Solmuş gözlerinin odağı annesiydi ve bir an olsun gözlerini ondan ayırmıyordu. Mine olacakları az çok biliyordu. Şuandan sonra Poyraz'ı sakinleştirecek hiçbir şey yoktu. Oturduğu koltuğa sırtını daha da yaslayıp koltuğa gömülüp kaybolmayı istedi.

"Böyle mi düşünüyorsun?" Donuk ses tonu, bir yabancıya bakar gibi Mine'ye olan bakışı adeta Mine'nin içini parçaladı. "CEVAP VER BANA ANNE! BABAMIN DEDİKLERİ DOĞRU MU? " Öyle bir bağırıyordu ki canı yanmıştı ama öfkesi acıyan boğazlarından ağır basıyordu. Böylesine öfkeliyken değil boğazlarının acısı etini kesseniz hissetmezdi.

Düşüncelerinizi alayım :) bölümün devamı defterimde ve buraya geçirilmeyi bekliyor akşama müsait olursam belki hallederim.

Kendinize dikkat edin merakla beni bekleyin 😉