"ပါပါး အမှန်တိုင်းပြောပါ
သဲတုန်ကိုညာပြီး...ပါပါးခလေးမွေးထားတာမဟုတ်လား"
သဲတုန်အသံဟာ
မနာလိုမှု့အပြည့်ဖြစ်နေပြီး
သူ့ညာထားတယ်ဆိုပြီးဒေါလည်းတအားကီးနေသံသာ
အခန်းကျယ်ကြီးရဲ့ထောင့်တဖက်မှာလူကြမ်းဟာအော်ငိုနေသောရက်သားလေးကိုချော့နေပြီး
နှင်းနီဥကတော့ကုတင်ခြေရင်းမှာကတုန်ကယင်နဲ့သာ
သဲတုန်နဲ့နေခြည်ကတော့
ဇွတ်ကိုjiminခလေးမွေးထားတယ်ကြီးရိုးစွပ်နေပြီးဇာတ်ကိုမြင့်နေတော့သည်
အဲ့အချိန်
"ဘာတွေသောင်းကျန်းနေတာလဲသူများအိမ်မှာ ဟမ် နေခြည်...."
ဘယ်လိုတောင်လဲဆို
ဟိုဘက်အိမ်ကJayကပါ
နေခြည့် အသံကိုကြားရပြီး
ဒီဘက်ခြံကိုခုန်ဝင်လာတဲ့အထိပဲ
"ဟင်...ဒါ...ဒါတွေကဘာကြီးလဲ"
အခန်းဝမှာတင်
လူစုံတတ်စုံမြင်လိုက်ရတော့
သူတကယ်ငုတ်တုတ်မေ့သွားရ၏
ပိုငုတ်တုတ်မေ့ရတာက
ဟိုကောင့်လက်ထဲက
အနှီးထုတ်ရယ် ဖရိုဖရဲဖြစ်နေတဲ့အဖိုးကြီးရယ်ကြောင့်....
"မ....မဟုတ်တာ
အဖိုးကြီးကခလေးမွေးထားတာလားးးး"
"Jay!!!!....ကျစ် ဟဲ့ကောင်
မင်းကပါ စောက်ရူးထမနေနဲ့!!!"
ခလေးချီထားရင်းကနေ
JKထအော်လေပြီမို့ခလေးကလည်းငိုတော့သည်...
"အကုန်ငါ့အနောက်ကလိုက်ခဲ့ကြ
ဟိုဘက်အိမ်ကိုပြန်မယ်"
လူကြမ်းရဲ့တချက်လွတ်အမိန့်အောက်
ခုနကဗြောင်းသတ်နေတဲ့မြင်ကွင်းဟာလည်းငြိမ်ကျသွားကာ
ခလေးပွေ့ပြီးရှေ့ကထွက်သွားသူကို ကျောက်ရုပ်လိုသူတို့တအုပ်ငေးကြည့်နေမိသည်....
...
...
"ဒါဆိုဒီခလေးကမင်းမွေးစားထားတာပေါ့ဟုတ်လား"
မင်ဂျယ်ရဲ့အမေးကတော့ခပ်ပြတ်ပြတ်နဲ့ပွဲကိုညှိပေးနေခဲ့သည်
"အေးး...ငါနဲ့သူနဲ့ အသိသက်သေတွေရှေ့မွေးစားထားကြတာ..."
"ဟင့်....မုန်းတယ်....အားလုံးကိုမုန်းတယ် အီးးးး"
