KAYIP HAYATLAR

1.BÖLÜM

Başlangıç (11.11.2015)

Sizde okumaya başladığınız tarihi ve saati buraya yazabilirsiniz. :)

Şimdiden keyifli okumalar dilerim. :)

Multi medya Yaren

*Bu bölüm yeniden düzenlenmiştir.

&&&

Mutluluk mutluluk bu kavramı hatırlamayalı uzun zaman olmuştu. Babam bizi terk edip başka bir kadına gidince bir kere daha kimsenin vazgeçilmez olmadığını anlamıştım. Bir insan ailesinden vazgeçebiliyorsa herkesten vazgeçebilirdi, bu sözümü ancak ailesini kaybeden ya da gerçekten ailenin ne kadar önemli olduğunu kavramış bir insanlar anlardı.

Şu anda önümdeki doğum günü pastam ile oturmuş her zorluğa benim için göğüs germiş bir kadın vardı. Ona gülümseyerek önümdeki pastaya baktım. Tebessümlerim buruktu ama bunu anneme yansıtmaya hakkım yoktu. Gözlerimi kapatıp geleceğime dair bir dilek yollarken bütün umutlarımla birlikte o yıldızın kaydığına inandım. Mumları üfledikten sonra artık bir seneyi daha ardımda bırakarak on yedi yaşına girmiştim.

Anneme göre hala çocuktum belki bir çok kişiye göre hala çocuktum ama içimdeki çocuk öldüğünden beri çocuk olmayı bırakmıştım. Annemle bu mahalleye üç gün önce taşınmıştık, yeterli miktarda paramız olmadığı için annemle büyük ısrarlarım sonucu uygun bir ev bulmuştuk. Her ne kadar bu mahallenin insanlarının davranışları tuhaf olsa da arada istisna çok iyi insanlarda vardı. En üzüldüğüm kısım ise eski okulumu özleyecek olmamdı.

''Kızım üzgünüm sana daha iyilerini vermek isterdim ama elimden bu geliyor, merak etme daha çok çalışıp elimden geleni yapacağım.'' diyen anneme baktığımda içim acıdı benim için bütün zorluklara göğüs germek zorunda olması canımı acıtıyordu.

Her koşulda beni düşünerek hareket ederdi. Babamdan sonra her zorlukla mücadele edip benim için çabalamıştı onun hakkını asla ödeyemezdim. Babam şu anda o kadınla kim bilir ne sözlere aldanırken annemin benim için bu kadar çabalaması çok dokunuyordu ona ne olursa olsun yük olduğumu hissediyordum. Yine onu üzmemek için bunu ona söyleyemezdim. Canın bildiğin insanı acıtmak seni acıtırdı ve ben artık acımamak için çabalıyordum.

''Canım annem bunu duymamış gibi yapıyorum. Ben senin hakkını hiçbir zaman ödeyemem önemli olan yanımda olman o zaman bütün engelleri birlikte aşabiliriz.'' Annem bu sözlerim karşısında bana burukça bakıp ağlamaya başladı. Onun bu haline dayanamadım ve karşısına geçip sıkıca onu kendime çektim ve sarıldım. O benim mis kokulu meleğimdi, anne kokusuna hiçbir eş değer koku olacağını düşünmüyordum.

''Her konuda sana güveniyorum kızım, unutma ben senin her zaman yanındayım.'' annemin bu sözleri beni bir kere daha mutlu ederken içten gülümseyerek geri çekildim ve bütün bakışlarımı annemin yüzünde dolaştırdım.

''Biliyorum annem benim, ee hadi ama ben pastamı yemek istiyorum enfes görünüyor.'' olayı daha fazla dramatikleştirmeden annem de bana uydu ve elinin tersiyle yaşlarını silip yerinde dikleşti, gülümseyerek bana bakıp masadaki bıçağı aldı ve pastayı kesmeye başladı. Dilimleri tabaklara koyduğunda onu kırmamak için çatalımı pastaya geçirdim.

Pastayı yerken aynı zamanda buradaki hayatımı ve gelecekteki planlarımı da yapıyordum. Elimden gelen her şeyi yapacaktım her ne kadar eskisi gibi bir okulum kendime yakın insanlar olmayacak olsa da ben okulumu en güzel şekilde tamamlayıp anneme destek olacaktım zaten hiçbir zaman tembel bir öğrenci olmamıştım. Okulumun bitmesine daha iki sene vardı, ondan sonra hukuk okuyup hayallerimdeki mesleği icra edecektim. Bu düşünceyle annemden izin isteyip odama geçecekken annem bana seslendi.