AVCI

43.BÖLÜM: "İhanet"

•●•

Uykusuz geçmiş geceler sonrası ne kadar doyurucu bir uyku çekmiş olsam da, güne sağlıklı bir günaydın diyememiştim. Yattığım yastığın altında kollarımı gererken tek odaklanabildiğim genzimdeki acı tada karışan kokuydu. Hoş denebilirdi ancak nevresimlerimi böyle bir deterjanla yıkadığımı daha doğrusu böyle parfüm kokan bir ilaç icat edilmiş miydi, emin değildim.

Birbirine yapışmış kirpiklerimi binbir işkenceyle açmayı başardığım zaman yüzümün önünde ki siyaha yakın lacivert örtüler geceye düşen yıldırımları andırırken, her biri bire birer kafamın içinde patlamıştı. Kollarımla kendimi geriye itip iki yanımdan sarkmış saçlarım arasında odayı taradığımda tanık olduğum yabancılık, tarifi imkansız bir korkunun yüreğimi ağzıma getirmesine neden olmuştu. Aklımdan sıra sıra geçen ihtimaller birbirlerini iteleyerek kendilerini gözüme sokarken ilk yaptığım yatakta toparlanıp üzerimi kontrol etmek olmuştu. Kalbimin gürültüyle çarptığı bir kaç saniyenin ardından dün geceki kıyafetlerimin korumasıyla yüzleştiğimde derin bir soluk verdim.

Hiçbir şey hatırlamıyordum. Beynimin içinde gümbürdeyen bir müzik, müziğin geri planda bıraktığı uğultular dışında dün gece ne halt ettiğimi, aklımda sağ tutan tek şey leş gibi kokumdu. Yattığım yataktan, her sabahın rutini haline gelen baş dönmesiyle kalkıp, gri ahşaptan mobilyaların koyu bir lacivertle renklendirdiği odaya nasıl geldiğimi hatırlamaya çalıştım. Düne dair çoğu şey kabuslarımda bir an olsun beni bırakmadığı gibi, öğrendiklerim ve bara gidişim net olan tek şeydi. Sonrası karman çorman, birbirine girmiş konuşmalardı.

Akasya vardı, tepkisiz bir Asmin vardı, hatalarıyla susan Poyraz vardı ve yine yanımda olan Alper. Alper... Yataktan kalkarken yarısı yere dökülen örtüye takılarak odadan çıktığımda dar bir koridora çıkmıştım ki hemen karşı merdivenlerin son basamağını da çıkan Alper ile göz göze geldim. O an ne dediğimi bilemediğim anlardan birindeydim sadece. Dün gece ağzımdan çıkan lafları nereye bağlamıştı veya beni nasıl bulmuştu en kötüsü dün Alper'e beni oradan götürmesini istedikten sonra, duygu karmaşasına kapılıp olmaması gereken bir harekette bulunmuş muydum, bu soruların cevapları büyük bir endişenin ardına gizlenmiş bulunmayı bekliyordu.

"Günaydın." Sesi dümdüz ve bana yaptığı iyiliğe rağmen mesafeliydi. İyice kendine gelen uyuşuk beynim en son ki görüşmemizden ona tokat attığım anı beğenilmiş bir fragman gibi tekrar tekrar izletirken kurumuş dudaklarımı içime çekerek ıslattım. "Se-nin..." İstediğim ses tonunun aksine eski bir plak gibi cızırdayan boğazımı temizleyip devam ettim. "Senin evin mi?"

Başını sallayıp aramızda ki mesafeyi kapattığında parlak bir gökyüzü gibi aydınlık mavi gözleri ifadesiz bakıyordu. Onda görmeye alışık olmadığım bu tavır tokat attığım için suçlu hissettirmenin yanında giderek canımı sıkmaya başlamıştı. "Ailen..." diye sorarken gözlerim üç kapının olduğu katta gezindi. Biri hemen sol tarafımda diğeri merdivenlerin başında kalıyordu. Ailesi burada sabahladığımı öğrendiğinde olası bir yanlış anlaşılmayla uğraşamayacağım için gitmek istemiştim bir an.

"Ailem ayrı. Babamla yaşıyorum ve kendisi dün geceden nöbette!" diye cevap verdiğinde diğer söylediklerini umursamadan gerilmiştim. Arkamda beni arayan onlarca silahlı adam varken, bir polisin evinde bulunmak en son istediğim şey bile değildi. "Polis değil!" diye gözlerimin içine bakan Alper'in bakışlarında sadece bir kaç sanisede, bir şeylerin farkında olduğunu belirten bakış kendine yer bulmuştu. "Doktor."

"Dün..." Konuşmama izin vermeden yanımdan geçip kapıyı açtığında kirli beyaz fayansların parladığı banyonun lambasını açtı. "Evinin adresini bilmiyordum. Zaten dün geceden sonra kimseyi görmek istemeyeceğini düşündüğüm için seni buraya getirdim, kusura bakma..." Dolapları kurcalayıp çıkardığı havluları dolabın açık rafına koyarken bana bakmadan konuşmaya devam ediyordu. Beni buraya kendi getirmese istenmediğimi düşünecektim neredeyse. Belki de mecburiyetten getirmiş ve başkalarını bahane ediyordu. Moralim bozulmuştu.