Geçmiş ve geleceğin karanlığı arasında, kibrit çöpüyle aydınlanmış bir hikaye Avcı.
Sırların, alınacak intikamların ve her şeye rağmen hayat bulmuş bir aşkın yaşandığı, imkansızlıklarla dolu bir hikaye.
Haberdar olmadığı kirli geçmişinin bedellerini...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
• Vancouver Sleep Clinic - Someone To Stay •
•●•
Mutfağın camından evin önüne dönen arabaya bakarken kollarımı sardığım göğsümün gerisinde hissedilebilir bir sıcaklık vardı. Günlerden cumartesi, herkes evde ve abim sonunda yolunu bularak hanemize düşmüştü. Arabadan önce amcam, ardından abim inerken onların dışarıdakilerle konuşmalarını izlemeye devam ettim asık suratımla.
Arkamda Burcu abla fırının kapağını yeni açıp içeriyi mis gibi güveç kokuturken bana zorla yaptırdığı tatlıya baktım burun ucuyla. Abin için demişti ben düşmana vurur gibi kremayı karıştırırken, sanki abim çok yiyecekmiş gibi.
Eve doğru yürüdüklerini gördüğümde meşgul görünmek için tezgahta canlarını çıkarmam için bekleyen sebzelerin başına geçtim hemen. Yolunu gözlediğimi görmesi saldırımın tadını kaçırırdı. Benim aksime Burcu abla onları kapıda karşıladı. Sadece bir gün amcamdan ayrı kalmış olmak bile onun özlemini yansıtmasına engel olmuyordu. Abimle her zaman giriştikleri sarılma hır gürünün sesi ve ardından evde olmasına rağmen sıraya girip Burcu ablaya sarılma fırsatı yakalayan Poyraz ve onu azarlayan amcamın gürültüsünü duyuyordum. Olmam gereken yer yanlarıyken, çok önemliymiş gibi ağır ağır maydanozları ayıklamaya devam ederken sağ omzuma yaslanan çeneyle başımı sola çevirdim. İlk tepki.
Cihan için bu tepki önemsizdi.
"Bence bu kadar inat yeter."
Bir adım yana kaymak istediğim an Cihan kollarını omzuma sarıp başımın arkasını öptüğünde yine küçüldüğümü, onu kocaman görebileceğim kadar ufak kaldığımı hissettim an be an. Gözlerimi kapatıp derin bir nefes alarak tekrar açtım. Onunla konuşmak istemiyordum. İnat değildi bu, bekletilmiş özlemimin pasif intikamıydı. Çoğunlukla öfkemin yoğun olduğu anlarda ağlardım ama bunu bile kolay kontrol edebilmeyi öğrenmiştim artık. Ama başka duyguları değil... özlemi hiç değil. Bu benim için yeni bir durumdu, son zamanlarda inanılmaz bir duygu sanki birini bekliyormuş gibi sabırsızlık içinde kıvrandığı o acıyı çekiyordu. Ağlamam gerekiyordu belki de; ben bilemezdim ama gözlerimin buna ihtiyacı olabilirdi. Yine de boğazım ağrıma pahasına ağlamadım.
"İnat yapmıyorum," dedim yaptığım işime devam ederken ve aynı umursamaz sesle devam ettim.
"Senin istediğini yapıyorum."
"Ben sana beni arama demedim Asmin," derken sesini normal tutmaya çalışıyordu ama azarladığı anlayacak kadar iyi tanıyordum sesindeki titreşimleri.
"Aynı şeyi ben de sana söylemedim." Ben şımarık, inat eden kardeşsem eğer, o zaman en azından kendi arayabilir ve yaptığımın gerçek bir inat olduğunu yüzüme vurabilirdi.
"Şehir dışındaydım," dedi açıklama çabasıyla, sanki nerelerde olduğunu tahmin edemiyorum da? Omuz silktim. Evin dışında olmasıyla millerce uzağımda olması arasında bir fark yoktu benim için. İkisinde de elimi uzattığımda orada yoktu.
