Cancer| L.S

3.

Harry knikt. Mijn mond valt open van verbazing. 'Echt waar?'. 'Ja Louis.. Ik weet niet wat het is.. Als ik naar je kijk dan voel ik zoveel tegelijk.. Het is zo bijzonder' zegt hij. Er verschijnt spontaan een glimlach op mijn gezicht. 'Ik wist het gelijk al toen ik je zag weet je dat' zeg ik. Harry grinnikt en duwt met zijn wijsvinger mijn kin omhoog zodat ik hem wel moet aankijken. 'Ik houd van je.. Ik heb het gezegd.. Ik houd van je' zegt hij. Ik glimlach. 'ik houd ook van jou' zeg ik. Hij neemt mijn hoofd in zijn handen en hij drukt een kus op mijn mond. Een boom van vlinders ontploft in mijn buik en ik word al gauw licht in mijn hoofd. Zijn tong tikt tegen mijn lip en vraagt om toegang die ik hem geef. Onze tongen draaien rondjes om elkaar heen en even lijkt het alsof we in de wolken hoog boven de sterren zweven in plaats van dat we in een ziekenhuis zitten met een dodelijke ziekte.

De dagen daarna ging het eigenlijk hetzelfde. De medicijnen werden telkens opnieuw toegevoegd en soms kregen we een aantal prikken in onze benen of werd er wat ruggenmerg vocht weg gehaald om te kijken of alles volgens plan ging. Een ruggenmerg prik doet ontzettend veel pijn. Zo'n pijn dat ik het gewoon iedere keer uitschreeuw. Gelukkig is Harry er om mijn hand vast te houden. Voor de rest liggen Harry en ik op bed en praten wat. Over van alles en nog wat. Inmiddels ken ik hem beter dan wie dan ook. Zo heeft hij twee ouders en een zusje Gemma. Ik heb ze gisteren voor het eerst ontmoet. Zijn moeder gaf me zelfs een knuffel. Op dit moment lig ik op bed met een nieuw boek. Die heb ik van mijn ouders gehad tegen de verveling. Net als ik er midden in zit hoor ik de deur open gaan. Harry word naar binnen gereden. Dit keer heeft hij een witte pet op. Aan zijn ogen te zien heeft hij gehuild. De verpleegster helpt hem op bed en verlaat de kamer weer. Harry rolt zich voorzichtig op zijn rug en staart naar het plafon. Ik sla mijn boek dicht en stap uit bed waarna ik op de zijne ga zitten. 'Heb je een ruggenprik gehad Hazz?'. Zo noem ik hem tegenwoordig. Mijn bijnaam voor hem is Lou. Hij knikt. 'De ruggenprikken doen altijd erg pijn, daar moet je even doorheen' zegt hij. Ik zet mijn infuus naast me neer en ga bij hem in bed liggen. Hij pakt lachend mijn hand en we staren naar het plafon. Alleen dit keer samen.

'Ik heb een nieuw boek van me ouders gekregen, we kunnen het wel samen lezen als je wilt' zeg ik. Hij knikt en geeft me een zoen op de zijkant van mijn hoofd. Ik sta op en loop naar mijn bed. 'Ehh Lou?'. 'Ja?'. 'Kom eens terug'. Ik pak mijn boek en loop weer terug naar Harry's bed. Daar laat ik van schrik bijna het boek uit mijn handen vallen. Er ligt een grote pluk haar op Harry's kussen. Ik ga met mijn hand door mijn haar heen en ik heb zo nog een pluk vast. Ik maak mijn hand tot een vuist en voel de tranen achter mijn ogen prikken. Met veel moeite staat hij op en loopt naar mij toe. Hij slaat zijn armen om me heen en houd mijn achterhoofd vast. 'Dit hoort er allemaal bij Lou.. En je mooie haar groeit vanzelf weer aan als je weer beter bent' zegt hij. Ik knik alleen maar en laat even een diepe snik horen. Hij streelt mijn wang en drukt een kus op mijn lippen. 'Ik vind je nog steeds even knap' zegt hij waardoor ik even door mijn tranen heen lach. 'Kom we lopen even naar verpleegster Maureen, zij kan je haar er volledig afknippen.. Anders heb je alleen maar losse plukken' zegt Harry. Ik knik en we slaan onze armen om elkaars middel en lopen met onze infusen de kamer uit.
----------------------------------------------------
Haii, met dit boek wil ik graag aandacht vragen voor kanker doormiddel van een verhaal. Omdat het een vreselijke ziekte is. Daar komen jullie later nog achter naarmate ik verder schrijf ❤️