Cancer| L.S

17.

Het ging inderdaad beter met Harry en vandaag mag hij naar huis toe voor een aantal dagen. Vanmiddag gaat hij met mij mee naar huis voor een middag. We zitten al in de auto omdat mijn ouders ons zijn komen halen. 'Als jullie wat nodig hebben moeten jullie het zeggen hé jongens' zegt mama nog maar we stormen de trap al op. We weten het nou wel, rustig aan, medicijnen slikken blablabla. Ik weet heus wel dat het belangrijk is maar soms word ik er gek van om het de hele tijd aan te horen. Harry ploft op mijn bed en ik kruip naast hem. 'Eindelijk even weg uit dat muffe ziekenhuis' zucht hij. 'Ja, dat we daar samen zijn maakt het wel dragelijker' zeg ik. Hij glimlacht en slaat een arm om me heen. 'Precies, als jij er niet was geweest was ik allang gillend het ziekenhuis uitgerend' zegt hij. Ik grinnik al bij het idee. 'Ik ben ook blij dat ik even hier mag zijn.. Soms word ik helemaal gek thuis'. 'Waarom dan?' Vraag ik. 'Omdat ze telkens zo bezorgd zijn, mijn ouders doen alsof ik van porselein ben zo voorzichtig doen ze' zegt hij. 'Ze zijn ook erg geschrokken van de laatste keer' zeg ik. 'Dat weet ik ook wel maar.. Ik zou gewoon willen dat ik als een normale jongen behandelt zou worden en niet als een patiënt'. 'Dat snap ik Hazz.. Soms is dit niet voor ons weggelegd'. Hij zucht en trekt me dichter tegen zich aan. We zijn een tijdje stil en doen niets dan voor ons uit staren. 'Hazz wat is het eerste wat jij gaat doen als je beter bent?' Vraag ik om de stilte te verbreken. 'Ik ga leven Lou.. Ik ga reizen naar Amerika, China, Japan, Indonesië.. Naar alle landen die ik nog moet ontdekken, ik ga de wereld zien'. 'Is dat je droom?'. 'Ja.. Ik word iets bijzonders.. Ik ga mensen helpen en naar elk onbekend land'. 'Doe je dat alleen?' Vraag ik onbewust waarna ik een hand voor mijn mond sla. Het floepte eruit voor ik er erg in had. Hij glimlacht en pakt mijn hand. 'Eerst wel.. Maar zodra wij beter zijn gaan we samen reizen' zegt Harry. 'Beloof je dat?'. 'Tuurlijk Lou'. Ik glimlach en druk een zoen op zijn mond. Nog nooit ben ik zo verliefd op iemand geweest. Later die dag voelde ik me flink duizelig worden. Daarbij was ik zo moe dat ik mijn ogen amper open kon houden. 'Harry ik ben moe' zeg ik. 'Dat snap ik wel, je hebt je nogal veel ingespannen, ga maar liggen, ik blijf wel bij je'. 'Thanks Hazz'. Ik ga met mijn hoofd op zijn schoot liggen en sluit mijn ogen.

Zodra ik mijn ogen open doe zie ik Harry op mijn bureau stoel zitten met een gitaar in zijn handen. Ik lig op mijn bed met een dekentje over mij heen. Dat heeft Harry vast gedaan. Hij is ook zo lief. Blijkbaar heeft hij niet door dat ik wakker ben want hij lijkt helemaal op te gaan in concentratie. Hij speelt een paar akkoorden en kijkt naar een blaadje wat voor hem ligt. 'Wat is dat Hazz?' Vraag ik opeens. Hij schrikt zo erg dat hij bijna zijn gitaar uit zijn handen laat vallen. 'Hé Lou, heb je lekker geslapen?'. 'Hazz je verandert van onderwerp' zeg ik. 'Waar ik mee bezig was? Dat is nog een verrassing' grijnst hij. 'Verassing?' Vraag ik verbaasd. 'Ja, je zult het later wel zien' zegt hij. 'Hazz je weet dat ik verassingen haat' lach ik. Hij legt zijn gitaar weg en komt naast me zitten. 'Geloof me deze ga je heel erg leuk vinden'. Ik kruip lekker tegen hem aan. 'Heb ik erg lang geslapen?'. '2 uur'. 'Wat?! Voor mijn gevoel was het maar een kwartier' zeg ik. 'Ik heb je even laten slapen, je had het nodig' zegt hij. 'Ben je al die tijd bij me gebleven?'. 'Natuurlijk ik laat je toch niet alleen gek' zegt hij terwijl hij me voor de zoveelste keer kust.