Cancer| L.S

12.

Gisteren is Harry vlak na het eten weg gegaan. Hij had net als ik zijn rust hard nodig. Vandaag gaan we beide weer een half dagje naar school toe. Iets waar ik totaal geen zin in heb aangezien ik school het liefste vermijd maar ik moet wel. Ik mag nog van geluk spreken dat het maar halve dagen zijn. Met een somber gezicht stap ik uit de auto en strompel in het schoolplein op. Vandaag heb ik gekozen voor een mintgroene pet. Van Harry geleend. Hij heeft ze in alle kleuren. Hij zegt dat als je geen haar meer hebt recht hebt op zoveel petten en beanies. Zoals verwacht worden weer tientallen blikken mijn richting opgeworpen. Ik probeer ze zoveel mogelijk te negeren. Ik ga dan ook alvast naar de klas toe waar ik Marieke al tref. Ik zucht diep en ga expres ver bij haar vandaan zitten. Natuurlijk staat ze op en loopt naar me toe. 'Alles goed Louis?' Vraagt ze. 'Ja hoor prima' zeg ik lichtelijk geïriteerd. 'Waarom verzet je je zo tegen mij?' Vraagt ze. 'Gaat je geen moer aan.. Laat me gewoon met rust' zeg ik. 'Maar..'. 'Nee Marieke ga weg!'. Ze knikt kort en loopt weer terug naar haar plek. Tuurlijk bedoelt ze het goed en ja ik ben ziek.. Maar dat betekend niet dat ik niet als een patiënt behandelt moet worden. Daarbij had Marieke voor mijn ziekte niks met mij. Toen was ik gewoon een nerd in haar ogen. De rest van de klas loopt nu ook naar binnen. Niemand komt naast mij zitten, maar dat was ik inmiddels wel gewend. Ik ben dan ook erg blij als de bel gaat. In de pauze zoek ik mijn vaste plekje op in de kantine en eet daar mijn brood op met mijn oortjes in. Aangezien iedereen toch over mij roddelt hoef ik dat niet te horen. Als ik mijn broodtrommel weer dicht doe word er plots op mijn schouder getikt. Daar staat mijn mentor met mijn vader naast haar. Ik doe mijn oortjes uit. 'Louis je vader belde net naar school en een vriend van je is flauw gevallen op school'. 'Harry?!' Vraag ik. Mijn vader knikt. 'Maar.. Hoe?'. 'We weten het niet Lou, hij is thuis nu en inmiddels weer bij kennis, hij vroeg naar jou' zegt hij. 'Ik wil naar hem toe' zeg ik. 'Daarom ben ik ook hier, ik kom je halen en gaat voor vandaag niet meer terug naar school' zegt hij. Ik knik en sla mijn tas over mijn schouder waarna ik achter mijn vader loop naar de auto.

De hele weg zeg ik niks. Mijn vader weet het waarschijnlijk ook niet. 'Het enige wat ik weet is dat ze naar het ziekenhuis zijn gegaan en hij nu weer thuis is' zegt hij. Alsof hij mijn gedachten kan lezen. Ik knik en zwijg verder. Eenmaal bij Harry's huis doet zijn moeder open. Ik mag haar gewoon Anne noemen. 'Wat is er gebeurd?' Vraag ik gelijk. 'Op school werd hij plots niet goed.. Volgens Niall en Liam werd hij heel duizelig en verdween de kleur uit zijn gezicht. Ze riepen een leraar maar toen ze zich omdraaien was hij al gevallen.. Hij heeft een schaafwond op zijn arm maar voor de rest is het niks' zegt ze. 'Wat zeiden ze in het ziekenhuis?' Vraagt mijn vader als we eenmaal op de bank zitten binnen. 'Ze weten het niet.. Hij heeft gewoon zijn medicijnen geslikt en veel geslapen.. We hebben nu het advies gekregen om hem een paar dagen niet naar school te laten gaan en we hebben sterkere medicijnen mee gekregen' zegt ze. Dan legt ze haar hand op mijn bovenbeen. 'Ga maar naar hem toe jongen.. Boven de eerste kamer rechts is de zijne' zegt ze. Ik knik en schenk haar en zwakke glimlach. Ik loop de trap op en open de deur waar Harry op gekrast staat. Ik open de deur en zie Harry op bed liggen met een boek. 'Hé Lou!' Roept hij blij. Ik loop op hem af en geef hem een zoen. 'Nooit geweten dat jij uit jezelf een boek leest' zeg ik. 'Van jou geleerd toch?' Lacht hij. Ik knik en geef een tikje tegen de cap van zijn pet. 'Hoe voel je je?' Vraag ik. 'Beter dan net.. Ik heb nieuwe medicijnen gekregen en die houden me op de been' zegt hij. Ik knik begrijpend. 'Lou?'. 'Ja?'. 'Wil je bij me komen liggen?' Vraagt hij. 'Is goed'. Hij slaat de dekens open en ik kruip bij hem onder de warme dekens. Veilig en vertrouwd.
---------------------------------
New chapter, LoveYouu❤️❤️