Cancer| L.S

5.

Ik open mijn ogen en lig tussen de benen van Harry met mijn hoofd rustend op zijn borstkast. Hij heeft zijn armen om mijn middel geslagen zodat zijn handen om mijn buik liggen. Hij merkt dat ik wakker ben want hij grijnst en geeft me een kus op mijn wang. 'He slaapkoppie' zegt hij. 'Wat is er gebeurd?' Vraag ik. 'Je bent bij mij gaan liggen en bent in slaap gevallen toen onze ouders en Gemma hier waren een paar uur geleden. Ze zijn maar weggegaan toen ze jou zo zagen liggen. Ik moest je ouders nog de groetjes van hen doen voor als je wakker was. Vanavond komen ze weer langs' zegt hij. 'Oh ik ben ook zo'n zachtgekookt ei.. Gewoon in slaap gevallen' zeg ik met waarschijnlijk de kop met de kleur van een tomaat. 'Ik vind het juist heel schattig' zegt hij. Ik verstrengel mijn hand in de zijne. 'Hoe voel je je?' Vraag ik. 'Tja ik heb me wel eens beter gevoeld maar wel beter dan de eerste keer' zegt hij. Ik knik en zet mijn pet recht op mijn hoofd. 'Ik vraag me af Lou, waarom komen jouw vrienden nooit langs in het ziekenhuis?' Vraagt Harry. Ik bijt pijnlijk op mijn onderlip. 'Uhm.. Ik heb geen vrienden Harry' zeg ik. 'Wat?.. Je moet toch wel vrienden hebben?' Vraagt hij verbaasd. Ik schud mijn hoofd. 'Niemand.. Naast Marieke misschien maar dat is een uitzondering'. 'Haar ouders zijn goede kennissen van de mijne dus we hebben veel met elkaar moeten optrekken als kinderen maar voor de rest praten we eigenlijk nauwelijks.. Ik word zelfs gepest door een aantal mensen' zeg ik. 'Jeejtje Lou.. Hoe kan iemand jou nou niet aardig vinden?' Vraagt hij. 'Misschien is het omdat ik anders ben. Anders in mijn leefstijl. Ik sla liever een boek open dan dat ik ooit een gesprek met iemand aanga' zeg ik. 'Ik vind anders juist leuk.. Het zou saai zijn als iedereen hetzelfde zou zijn.. En jij bent leuk anders, bijzonder anders' zegt Harry waarna hij me een kus op mijn wang geeft. 'Je bent lief Hazz'. 'Jij ook Lou'.

Vlak daarna is mijn eerste kuur afgelopen en mocht ik naar huis voor een aantal dagen. Ik pak mijn koffer voor nu al in en Harry helpt me. Hij heeft me een aantal petten en beanies meegegeven voor school. Anders val ik zo op en dat is juist precies wat ik niet wil. Hij heeft zijn grijze beanie weer op. Dat is toch echt zijn lievelings. 'Red je het hier wel zonder mij?' Vraag ik. Hij grinnikt even maar knikt dan. 'Natuurlijk wel, het is alleen minder leuk' zegt hij. Ik laat me zuchtend op bed zakken. 'Ik wil eigenlijk helemaal niet terug naar school Hazz.. Ik ben bang dat ze allemaal raar tegen me gaan doen' zeg ik. 'Raar? Hoe bedoel je raar?' Vraagt Harry. 'Dat ze allemaal meelijden gaan hebben'. 'Dat doen ze toch wel Louis.. Maar liever dat dan dat je gepest word toch?' Vraagt hij. Ik haal mijn schouders op en laat me bij hem op bed zakken. 'Geen idee.. ik ben gewoon bang' zeg ik. Harry pakt mijn handen vast en drukt er een kus op. 'Lou onthoud dit.. het maakt niet uit hoe je behandelt word door anderen.. zolang jijzelf maar sterk in je schoenen staat en dat kan jij'. 'Waarom weet jij toch altijd de juiste dingen te zeggen?' vraag ik. 'Omdat ik je vriendje ben en ik ken jou nu beter dan wie dan ook' zegt hij waarna hij me een zoen geeft. Net op dat moment komen mijn ouders de kamer binnen. 'Kom Louis we gaan naar huis' zegt mijn moeder. Ik knik en geef Harry nog een knuffel en een zoen. 'Houd je taai Lou'. 'Jij ook Hazz..ik houd van je'. 'Ik meer van jou' zegt hij waarna hij me een tikje op mijn neus geeft. Ik glimlach en loop met mijn koffer achter mijn ouders aan het ziekenhuis uit. 'Op je school hebben je klasgenoten nog 1 uur les.. je mentor vroeg of we langs konden komen in dit uur zodat je kan vertellen wat er aan de hand is' zegt mijn vader als we in de auto zitten. Direct verhoogt mijn spanning zich en mijn hart klopt als een bezetene. 'Moet dat echt?' vraag ik. 'Ik denk dat het wel beter is Louis' zegt mijn moeder. Ik zucht en knik dan kort. Bij nader in zien is het beter dat ik het nu vertel dan later. Anders maak ik me alleen maar druk en het moet er toch een keer van komen. Zodra we bij mijn school staan doe ik de pet van Harry beter op mijn hoofd nadat ik met mijn ouders het lokaal in loop. 'Wij wachten buiten wel, we horen het wel als je ons nodig hebt' zegt mijn moeder als we voor het desbetreffende lokaal staan. Ik knik en klop op de deur waarna ik deze open. Zodra de mensen uit mijn klas mij zien slaan bijna alle meisjes hun handen voor hun mond en kijken de jongens me aan alsof ze een spook zien. 'Fijn dat je er bent Louis.. kom eens bij mij staan als je wilt' zegt ze. Ik loop zwijgend naar haar toe en sta naast haar voor de klas. 'Wil je dat ik het vertel of wil je het zelf doen?' vraagt ze. 'Vertelt u het maar' zeg ik zacht. 'Zoals jullie inmiddels al weten heeft Louis leukemie.. een vreselijke ziekte in de vorm van kanker' zegt ze. 'Daarom zal hij ook veel dagen niet of voor de helft op school zijn' voegt ze er aan toe. Nog steeds kijken alle ogen mijn richting op. Door de afgelopen kuur zie ik nog wat wit, heb wallen onder mijn ogen maar bovenal staren ze naar mijn kale hoofd.. als ik harry's bed niet op had zou ik radeloos geweest zijn. Mees uit mijn klas steekt zijn hand op. 'Ja mees' zegt mijn mentor. 'Louis ga je nu.. ja.. jeweetwel..' zegt hij. 'Wat?' vraag ik. Het blijft even stil en Mees haalt diep adem. 'Ga je nu dood?' vraagt hij uiteindelijk. Ik voel de tranen weer opkomen en ik bijt hard op mijn lip. Daar probeerde ik helemaal niet aan te denken. Die gedachte heb ik dagen voor mezelf uitgesteld. De hele klas kijkt mij dan ook vol verbijstering aan. De stilte is oorverdovend. 'Nee Mees.. ik ga niet dood.. ik ga die rotkanker verslaan' zeg ik uiteindelijk met een hese stem.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik heb dit verhaal weer gepubliceerd omdat een vriendin mij aanspoorde om ermee door te gaan omdat ze tranen in haar ogen kreeg toen ze het las. Daarom heb ik het weer gedaan en ik ben daar blij mee. Ik ga hier zo hard mijn best op doen. Wie verder leest zal mijn verwerkte aandacht zeker opmerken. LoveYouu❤️