Cancer| L.S

14.

De volgende dag zit ik al rechtop in bed. Het is al middag en Harry slaapt nog steeds. Het leek me handig om hem maar even niet wakker te maken. Ik lig inmiddels alweer aan een infuus en lees mijn boek weer door. Ik ga altijd lezen als ik niks te doen heb. Als ik net het hoofdstuk heb uitgelezen sla ik hem dicht. De rest is voor later. Ik rol op mijn zij en staar naar Harry. Hij ziet er al beter uit dan gisteren. Alsof het voorbestemd is opent hij zijn ogen. 'Hi Lou'. 'Hi Hazz'. Ik ga naast hem op bed zitten en geef hem een zoen. 'Hoe voel je je?' vraag ik. 'Nog steeds niet even lekker maar beter dan gisteren in ieder geval'. 'Mooi zo' zeg ik waarna ik hem een tikje op zijn neus geef. 'Wat gaan we doen vandaag?' vraag ik. 'Niall en Liam komen vanmiddag langs dus dan verzinnen we wel wat' zegt hij. Ik glimlach naar hem en pak zijn hand. Dan komt dokter oetker binnen. 'Goedemorgen jongens'. 'Nou laat het goede maar weg' zegt Harry. 'Slechte nacht gehad Harry?' vraagt hij. Hij knikt en zakt wat meer onderuit. 'Dan heb ik goed nieuws voor jullie want vandaag mogen jullie even naar buiten'. Harry's ogen lichten op en ik verstevig mijn handdruk. Hij kijkt mij even aan en ik knik. 'Kom Lou waar wachten we nog op!' zegt hij. Ik grinnik zacht en loop naar mijn eigen bed om me om te kleden. Harry doet hetzelfde en ik moet mijn best doen om niet naar hem te kijken. Hij is ook zo mooi. Ik heb het maar getroffen met zo'n vriendje. Als we allebei klaar zijn zet Harry zijn lievelingsbeanie op en ik een witte pet. We lopen met onze infusen in onze handen naar buiten. Onze vrije handen zijn verstrengeld in elkaar.

We lopen buiten in een grote tuin die aan het ziekenhuis grenst. Hier kijken we altijd op uit als we in bed liggen. Hier is alles groen en er grenst een groot meer aan met allerlei bankjes eromheen als een soort cirkel. We lopen over de paadjes met onze infusen. Hier komen alle mensen van het ziekenhuis met allerlei verschillende ziektes. Zo heeft niet iedereen leukemie. Harry en ik lopen naar een bankje waar we op gaan zitten en onze infusen ernaast parkeren. We staren naar het meer voor ons en genieten van de rust. Dan zien we opeens ergens verderop een groepje mensen basketballen. Die voelen zich denk ik beter.. welke ziekte ze ook mogen hebben. Ik voel hoe Harry mijn hand steviger vast houd zodra hij hen in het vizier krijgt. 'Wat is er Hazz?'. 'Ik basketbalde vroeger ook.. voor ik kanker kreeg' zegt hij. Ik bijt op mijn lip. 'Als je wilt kunnen we ergens anders gaan zitten' zeg ik maar hij schud zijn hoofd. 'Ik was goed Lou.. ik kon doorstromen naar het kampioenschap tot ik op een dag neerviel tijdens de beslissende wedstrijd. Ze hebben direct mijn ouders gebeld en we zijn naar het ziekenhuis gereden.. daar hadden ze wat testjes gedaan en bloed afgenomen.. daar bleek dat ik leukemie had.. toen ik terugkeerde naar mijn team na flink wat kuren te hebben ondergaan bleek dat ze me al vervangen hadden door iemand anders. 'We willen wel kampioen worden en jij kan niet meer meedoen in jouw toestand' waren de woorden van van coach. Ik had 8 jaar in dit team gezeten Lou.. 8 jaar.. en toen ik ziek werd hebben ze me gewoon vervangen.. niemand van hen had dan ook maar de moeite genomen om me op te zoeken in het ziekenhuis' zegt hij. Ik zie hoe er een traan over zijn wang naar beneden rolt maar hij veegt hem ruw weg. Ik pak zijn kin vast en draai zijn hoofd naar die van mij. 'Luister jij eens meneertje Styles.. ze kunnen wel een nieuwe speler aanschaffen maar zo iemand als jij is en blijft onvervangbaar.. niemand is zoals jij, je bent zo bijzonder Hazz' zeg ik. Hij glimlacht, neemt mijn hoofd in mijn handen en kust me. 'Ik houd zoveel van je Lou'. 'Ik ook van jou Hazz'.

-------------------------------------------------------------------------------------