Cancer| L.S

In the afterlife

De klokken luiden buiten op het plein. Ik zie de kerk vanuit het raam van mijn kamer van het verzorgingstehuis waar ik zit. Het is de eerste dag van het nieuwe jaar. Een paar dagen na mijn verjaardag. Nu is het 2082. Ik heb de leeftijd bereikt waarvan ik niet had gedacht dat hij mij zou treffen. 91 jaar.

'Meneer Tomlinson? De kinderen zijn er'. Ik kijk om en zie nog net hoe de zuster mijn vertrek verlaat. Mijn geliefde Alice komt de kamer binnen gelopen. Na haar volgt Caleb. Hem hebben we toen Alice 4 was geadopteerd. Ik en Stan. Mijn tweede liefde die mij door moeilijke tijden heeft heen gesleept. Toen ik 35 was is hij overleden door een auto ongeluk. Alice en Caleb bezoeken nog dagelijks zijn graf. Hij blijft ten slotte ook hun vader. Vroeger deed ik het ook. Nu kan ik die kracht niet meer opbrengen.

Alice en Caleb worden gevolgd door hun echtgenoten en kinderen. Ik heb 6 kleinkinderen in totaal. Nu zijn er slechts 4 aanwezig. De twee oudsten wonen al op zichzelf en hebben het erg druk. Ik begrijp dat wel.

'Hallo opa'. Micheal springt direct in mijn armen. Mijn jongste kleinzoon. Ik omarm hem en kijk hem in zijn ogen. Ze zijn groen van kleur. Ik heb die kleur eerder gezien maar dat was anders. Ogen zo mooi van kleur dat ze het licht in de mijne lieten doven. Maar dat is jaren geleden. Ze behoorden aan een jongen waarvan ik niet zijn naam kan uitspreken zonder dat het pijn doet.

'Gaat het goed met je papa?' vraagt Alice terwijl ze me een zoen geeft. Ik knik zacht terwijl ik mijn handen dichtvouw. Ik bekijk mijn dochter eens goed. Alice is al begin 50 nu. Haar kinderen zijn nu midden 20. Ik heb laatst mijn oudste kleindochter nog gesproken: Darcy. Ze vertelde mij vol trots dat ze zwanger is. Het idee dat Alice binnenkort oma wordt laat mij beseffen hoe snel het leven kan gaan.

'Alles gaat goed lieverds'. Caleb neemt plaats op de stoel naast mijn bed. Ik heb hem in huis genomen toen hij slechts 2 maanden oud was. Nu is hij opgegroeid tot een jongeman met een zoon en een dochterje. Mijn jongste kleinzoon is zijn kind. 'Als we vaker moeten langskomen moet je het zeggen papa. Dan doen we dat. Anders ben je toch zo alleen'. Ik leg mijn hand op de zijne. 'Jongen dat hoeft niet. Jullie mogen langs komen wanneer jullie dat willen'. 'Maar je hebt toch last van pijntjes opa?' klinkt een klein stemmetje vanuit de hoek van de kamer. Daar staat Elisabeth. Mijn kleindochter van 8 jaar.

Ik klop op bed en trek haar dichter naar mij toe. 'Dat is zo maar dat hoort erbij lieverdje. Alle oude mensen krijgen dat'. 'Helpen de medicijnen wel?' vraagt Alice bezorgd. 'Ja ze helpen stukje bij beetje. Bovendien.. heb ik wel ergere medicijnen gehad vroeger..

'Het bezoekuur is voorbij. Meneer Tomlinson moet rusten nu' zegt een andere zuster terwijl ze in de opening staat. 'Ze doen alsof ik ziek ben hoor je dat?' fluister ik wat Elisabeth doet grinniken. Ik krijg nog een zoen van mijn beide kinderen. 'Tot snel papa'. Ik wuif hen na terwijl ze met de kinderen aan hun hand de kamer verlaten.

Als ze weg zijn en ik weer de bekende stilte in mijn oor hoor galmen glijden mijn ogen naar het laadje van mijn nachtkastje. Ik schuif hem open en daar ligt een lichtgrijze beanie. Een belangrijk kledingstuk wat eens gedragen werd door een jongen die verlangde naar zijn bruine haren die hem waren ontnomen. Ik bijt op mijn lip en zet het op mijn eigen hoofd. Ik draag het nog dagelijks. Ik word raar aangekeken door mensen als ik door de gangen van het verzorgingstehuis loop. Maar dat maakt mij niets uit. Op deze manier bedank ik hem. Hem die in mijn hart voortleeft.

Met de beanie op mijn hoofd gaan mijn handen naar het boekenkastje naast mijn nachtkastje. Een kastje wat beladen is met foto's. Foto's van mijn kinderen. Van mijn kleinkinderen. Van mij en Stan. Van mijn velen reizen die ik met hen en alleen heb gemaakt. Parijs, Barcelona, America.. ik heb het allemaal gezien. Mijn ogen hebben de zee gezien. Mijn handen hebben de bladeren van de bomen in de bossen gevoeld. De bossen waar ik zo dikwijls uren heb gespendeerd. En leven om van te houden.

Met een lach op mijn gezicht zie ik hoe de ondergaande zon mijn gezicht streelt. De klokken luiden niet meer en volgen het voorbeeld van de stilte die in mijn kamer heerst. Ik kijk naar boven en zie hoe de wolken in elkaar overgaan. Ik neem opnieuw plaats op mijn bed en voel hoe een traan langs mijn wang naar beneden glijd. Ik staar naar mijn gerimpelde handen en dan weer naar de foto's. Als in een rondje staren ze weer naar de hemel boven mij.

'Ik ben er klaar voor mijn liefste'

Ik sluit mijn ogen en slaak een diepe zucht. Met de voorspelling dat het zwart wordt voor mijn ogen verandert het in de kleur wit. Ik voel hoe op langzaam lijk te zweven. Het matras onder mij verdwijnt en als ik mijn ogen weer open slaak ik een gil. Ik zweef boven de grond van mijn kamer en zie mezelf liggen. Mijn ogen gesloten. Een glimlach op mijn gezicht.

De handen waar ik zojuist nog naar keek. Die handen zijn nu jong en egaal. De kleren die ik draag zijn wit van kleur. Ik kan mezelf bewegen als nooit tevoren. Het lijkt wel.. alsof mijn 16 jarige ik weer terug is. Mijn gedachtes zijn amper uitgesproken of ik wordt verblind door een licht zo fel als de zon. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en zie wazig hoe iemand mij kant op loopt.

Mijn ademhaling gaat trillerig en tranen wellen zich op in mijn ogen. Ze stromen over mijn wangen met elke stap dat deze persoon dichterbij komt. Een jongen met krullend bruin haar en een glimlach rond zijn mond. En bovendien beschikt hij over ogen zo groen als smaragd.

Als hij voor mij staat streelt hij mijn wang. Ik schud mijn hoofd. 'Wel lieveling. Ik ben het echt'. Ik pak zijn handen bijeen en elke spier in mijn lichaam wilt schreeuwen van geluk. 'Harry'.

Hij omarmt me en zweeft steeds hoger. Nog zwevend zie ik hoe de wereld beneden mij steeds kleiner wordt. De huizen en de mensen verdwijnen langzaam uit het zicht. Totdat ik slechts de wolken zie waarboven wij samen zijn.

Hij neemt mijn hoofd in zijn handen. 'Ik heb steeds je naam geroepen mijn liefste. Elke nacht dat jij naar de sterren keek'. 'Ik heb het gehoord Harry' fluister ik. Hij verstrengeld mijn vingers met de zijne. 'Ik ben zo trots op jou. Ik heb met plezier mee gekeken naar het leven wat je leidde'. Ik leg mijn vinger op de mijne. 'Dat leven was niet alleen van mij. Het was van ons samen'.

Na die zin druk ik passievol mijn lippen op de zijne. Hij pakt mijn handen en nog zoenend zweven we nog hoger. Naar de plek waar ik elke avond naar keek mijn gehele leven. Ik neem plaats als een ster naast Harry. De ster waar mij naasten naar kunnen kijken.

De stem van Harry fluistert met de wind mee terwijl we in een tweede zoen verstrengeld raken.

'Eindelijk weer samen'.

'Dat waren we al die tijd al mijn liefste'.

'Ik houd van je Louis'

Ik ook van jou.. mijn Harry'.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Dit was moeilijk zeg..

Maar toch het beloofde einde wat ik al die tijd voor mezelf heb gehouden.

Het was tijd dat jullie het te zien kregen.

LoveYouu Xxx