Cancer| L.S

22.

De dag daarna trokken we gelijk de wereldstad Parijs in. Iedereen was al druk in de weer ook al was het nog vroeg. Harry en ik zijn van plan om naar de Eiffeltoren te gaan vandaag. Natuurlijk gaan onze moeder met ons mee maar toch. Na het ontbijt zitten we al snel in de taxi. Harry en ik kijken onze ogen uit. Ik ben immers nog nooit van mijn leven in Parijs geweest. Ik hoor wel verhalen om me heen dat het 1 van de mooiste steden op de wereld is. Ik zal de waarheid onder ogen zien. Harry stoot me zachtjes aan en wijst uit mijn raampje. In de verte zien we al het topje van de Eiffeltoren. Na een tijdje te hebben gereden zien we hem dan echt van dichtbij. Het is echt prachtig om te zien.

Van onze moeders mogen we er even uit om het van dichtbij te bekijken. Harry pakt mijn hand en we rennen bijna erheen. Zodra we eronder staan kijk ik omhoog. 'Nu pas besef ik hoe groot het is' zeg ik. Harry knikt. 'Dit had ik altijd al eens willen zien Lou, ik ben nog nooit in Parijs geweest'. 'Ik ook niet'. Hij grinnikt zachtjes. 'Jongens? We kunnen er ook in als jullie willen' zegt mijn moeder nu. Harry en ik kijken elkaar even aan en knikken dan hevig.

Normaal moet je in een meters lange rij staan voor de kaartjes maar aangezien Harry en ik leukemie hebben mogen wij er direct al in. Die stomme ziekte kan af en toe best zijn voordelen hebben. We gaan langzaam met de lift omhoog en ik kijk angstig naar de wereld beneden mij die steeds kleiner word. Harry merkt dat ik bang ben en slaat een arm om me heen. 'Gewoon niet naar beneden kijken Lou, het uitzicht boven is vast geweldig'. Ik knik en duw mijn hoofd in Harry's vest. Zijn kleren hebben altijd een prettige geur gehad en bovendien hoef ik nu niet meet maar beneden te kijken.

Als we op het hoogste punt zijn aangekomen doe ik mijn ogen weer open en wend mijn hoofd van Harry af. 'Gaan jullie maar kijken, wij nemen de andere kant wel' zegt Anne. Wij twijfelen geen moment en lopen direct naar 1 van de beste uitzicht plekken. 'Wauw' fluister ik alleen maar als ik op Parijs neer kijk. Alles lijkt zo klein nu en de mensen lijken wel kleine mieren. Harry trekt me wat dichter tegen zich aan. 'Mooi hé Lou'. Ik kijk omhoog en geef hem een kus op zijn wang. Hij is langer dan ik dus hij legt zijn hoofd op mijn kruin. 'Wel jammer dat jij zo'n hoogtevrees hebt hé' zegt hij plagend. Ik geef hem een kleine tik op zijn grijze beanie. De beanie die hij altijd draagt. Hij grinnikt en slaat zijn armen om me heen. 'Grapje lieverd'. 'Weet ik toch'. Ik kijk hem even aan vanuit mijn ooghoeken en druk dan
Zonder nadenken mijn lippen op de zijne. Ik houd zo verschrikkelijk veel van deze jongen.
--------------------------------------------------
Ik had dit boek een tijdje van wattpad afgehaald omdat mijn opa opeens met deze ziekte te maken heeft gekregen en steeds aan hem moest denken. De vader van een vriendin van mij is er ook een maand geleden wat nogal heftig was maar nu ga ik weer beginnen. Soms zullen de hoofdstukken niet heel lang zijn maar ik ga mijn best doen.
LoveYouu❤️❤️