Cancer| L.S

28.

Na dit hoofdstuk komen er nog 2 en een epiloog

De dagen daarna hebben Harry en ik nog heel veel tijd samen doorgebracht. Ik was na ons gesprek een stuk sterker hoewel ik me soms nog wel eens kon laten gaan. Dat was dus de reden dat hij het niet voor Parijs wilde vertellen. We hebben nog een geintje uitgehaald met dokter oetker dit keer. Althans.. Harry was te zwak om uit bed te komen dus ik moest het uitvoeren. We hadden het idee om 1 van zijn doktersjassen roze te schilderen en de andere reserve te verstoppen. Harry moest hevig zijn best doen om niet te lachen toen we hem zoekend over de afdeling zagen lopen met een roze jas aan. Hij gaf mij een high five en een kus op mijn mond. Na de kus stond hij naar ons te kijken. Hij probeerde om boos te kijken maar dat verging hem natuurlijk. Het duurde enkele seconden voordat we alle drie in de lach schoten. Dat was echt geweldig. Ik vond het bijna jammer dat mijn kuur was afgelopen aangezien ik nu weer naar school moest. Ik wilde alleen nog maar bij Harry blijven. Naar zijn mooie ogen kijken voordat ze nooit meer open zouden gaan. Was dat slecht om te zeggen? Dat maakt me ook nu even niks uit, hoe eerder school klaar is, hoe eerder ik weer naar Harry toe kan gaan. De bestralingen zijn goed verlopen maar helaas hebben ze niks kunnen verminderen. Wat betekend dat Harry niet lang meer heeft. Hoe lang weet niemand. Nu vind ik school nog stommer dan normaal gesproken. Niemand weet van Harry's uitzaaiingen op Liam en Niall na. Ik heb ze niet meer gesproken sinds Parijs. Ze moeten het vast op hun eigen manier verwerken. Ik zit net in de wiskundeles als plots de deur word opengegooid. In de deuropening staat de directeur van de school. Wat doet hij hier? 'Meneer Tomlinson? Uw vader is hier om u te spreken' zegt hij. Mijn ogen schieten open en een stem binnenin mij schreeuwt alles bij elkaar. Zo hard dat ik mijn mede klasgenoten zelfs niet hoor praten. Ik ren naar de gang. Daar tref ik mijn vader aan met tranen in zijn ogen. 'Papa wat is er?!' Vraag ik ongekend snel. 'Louis.. Het gaat niet goed met Harry.. Hij bleef maar overgeven en hij is heel zwak.. Volgend dokter Boonstr.. Uhh dokter oetker komt hij binnen nu en een paar uur te overlijden' zegt hij rustig. Een deel van mij wilt nu flauwvallen en op de grond storten.. Doen alsof het niet echt is en alleen maar domme dingen doen maar een ander deel overheerst mijn pure angstaanjagend van binnenuit en duwt alles weg. Ik moet nu sterk zijn voor Harry. 'Kom dan moeten we nu weg hier!' Schreeuw ik. Ik en mijn vader rennen naar de auto toe waar mijn moeder al wacht. Ze heeft haar lippen stevig op elkaar geklemd en we rijden in topsnelheid naar het ziekenhuis toe terwijl ik aan niks probeer te denken. Anders raak ik alleen maar in paniek. Iets wat ik niet wil.. Absoluut niet. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis rennen we naar onze afdeling toe. Harry is in een aparte kamer geplaatst alleen voor hem. Anne, Des en Gemma staan al om hem heen. Ze doen hun best om niet te breken, net als ik. Dat zie ik echt aan alles. Zodra ze mij zien geven ze hem een knuffel en een kus.. Gemma nog het langst en dan lopen ze weg en geven ze mij enkel een zwakke blik. Ik heb ook niets liever dan dat nu. Anders huil ik alsnog.. Hoewel ik me denk ik toch niet kan inhouden naarmate ik dichterbij kom.

Harry ligt aan allerlei apparatuur en zijn ogen zijn even gesloten. Hij is graatmager en hij is nog witter dan ik me herinner. Ik ga naast hem zitten en hij opent zijn ogen waaruit nu tranen stromen als hij me ziet. 'Louis' zegt hij zacht. 'Hé' zeg ik zacht en ik pak zijn hand dat onder de infusen zit zacht vast. 'Ben je bang?' Vraag ik langzaam. Hij schud zijn hoofd. 'Nee.. Nu ga ik naar een hele mooie plek.. Naar boven' zegt hij. Zijn stem is helemaal rauw van het velen overgeven. Nu stromen ook de eerste tranen over mijn wangen. 'Naar de sterren?' Vraag ik. Hij knikt. 'Word je dan een mooie ster Harry?' Vraag ik hoewel mijn stem door het ingehouden huilen een hele andere klank heeft gekregen. 'Tuurlijk Louis, je zal me zo herkennen. Ik zal naar je kijken Louis.. Mijn mooie Louis'. Ik glimlach naar hem en pak zijn hand steviger vast. 'Ik zal dan ook naar jou kijken Harry.. Elke avond opnieuw'. Hij geeft mij nu ook een glimlach. 'Weet ik Lou'. 'Ik houd van je Harry'. 'Waag het niet Louis'. 'Wat?' Vraag ik verbaasd. 'Dit als een afscheid te zien.. Want dit is een afscheid Louis.. Alleen een voorlopig tot ziens.. ' zegt hij. 'Goed dan.. Dan is het een voorlopig tot ziens' zeg ik zacht. Hij geeft een kneepje in mijn hand en laat hem dan even los. Hij heeft zoals gewoonlijk zijn grijze beanie op waar niemand aan mocht komen. Hij pakt hem van zijn hoofd af en geeft hem aan mij. 'Hier Lou.. Jij mag hem hebben' zeg hij. 'Ik?'. 'Maar Harry dat is..'. 'Louis ik wil dat je het aanneemt, alleen mijn grote liefde heeft het recht om hem te dragen' zegt Harry. Ik doe met trillerige handen mijn eigen beanie af en zet zijn licht grijze beanie op. 'Hij staat jou zelfs beter dan mij' lacht Harry waardoor ik terug lach naar hem door mijn tranen heen. Het is heel even stil. 'Louis?' 'Ja?'. 'Wil je alsjeblieft voor mijn familie zorgen? Ze zullen het zwaar hebben' zegt hij. Ik knik. 'Tuurlijk Harry.. Dat zal ik altijd blijven doen'. 'Dankjewel Louis'. Hij grijpt mijn hand stevig vast en kijkt me aan. 'Weet je wat ik het allerleukste vond?' Vraagt hij. 'Nou?' Vraag ik. 'Dat ik echt verliefd op jou kon worden.. Dat gevoel wat jij me gaf heeft me een heerlijk leven met jou bezorgd'. 'Ik zal ook altijd verliefd op jou zijn Harry.. Mijn liefde zal ik altijd aan jou blijven toevertrouwen.. Ik houd met heel mijn hart van je.. Jij bent mijn reden om gelukkig te zijn.. Mijn droom'. 'Jij bent mijn droom ook Louis.. En ik houd van je.. Zo veel'. Ik druk als antwoord mijn lippen op de zijne en we zoenen extra lang. Als we loskomen kijkt Harry me liefkozend aan. 'Ik ga slapen.. My beautiful angel' zegt hij langzaam. Ik knik. 'Dat is goed lieverd.. Ga maar lekker slapen.. Droom maar lekker'. Hij aait nog even over mijn wang. 'Ik zie je snel' zijn zijn laatste woorden voordat hij zijn ogen dicht doet en zijn hoofd op het kussen legt. Niet lang daarna hoor ik plots hoe de monitoren om hem heen beginnen te piepen. Vanaf dat moment weet ik het zeker.. Harry is een sterretje geworden. 'Tot ziens.. Mijn mooie ster' zeg ik zacht waarna ik zijn hand loslaat en naast hem kruip op het bed. Ik laat mijn tranen nu lopen en sla mijn armen op hem heen. Mijn lieve Harry.. Heeft zijn strijd tegen leukemie verloren.