Cancer| L.S

25

Harry en ik hebben daar nog lang gelegen. We zeiden niets tegen elkaar. Dat was na die kus niet meer nodig. Helaas moesten we op een gegeven moment weer terug naar beneden toe gaan waar we nog een tijdje gepraat hebben met de rest. Totdat we beide heel erg moe werden. Op dat punt ging de familie Styles weer weg. Ik viel dan toen ook gelijk op bed en viel als een blok in slaap.

Nu zijn we een paar dagen verder en ik moet weer naar school toe. Een halve dag gelukkig. Daarna moet ik naar het ziekenhuis gaan voor controle en waarschijnlijk een nieuwe kuur. Dat is wel jammer aangezien Harry er vandaag niet zal zijn. Hij mag nog lekker twee dagen wachten en lol hebben met Niall en Liam op school. Kon ik maar naar zijn school gaan. Maar ja.. een verplaatsing aanvragen duurt wel even natuurlijk en het jaar is ook al bijna om. Veel zin heeft het dus niet. Ik word uit mijn gedachten gehaald door mijn vader die voor de school stopt. 'Ik kom je vanmiddag weer ophalen jongen' zegt hij. 'Is goed pap, tot vanmiddag' zeg ik nog voordat ik het schoolplein op loop en mijn nieuwe rode beanie opzet. Harry had die voor me gekocht in Parijs. Zo lief van hem. Ik houd echt veel van die casanova.

Ik loop maar mijn klas toe en ga zoals gewoonlijk achterin zitten. Dagdromend over Harry en de stem van mijn leraar negerend. Of ik oefen mijn naam met zijn achternaam in mijn agende. De zoveelste krabbel al. Gelukkig kijken mijn klasgenoten niet meer zo raar naar me op. Ze zijn wel gewend ondertussen dat ik een beanie draag en wat witter zie dan anderen. Of om het feit dat ik heel afstandelijk ben. Dat was al zo maar mijn ziekte heeft het verergerd. Mijn leraar komt binnengelopen en begint met de les waarin ik weer niet op let. Hij doet geen eens de moeite meer om me een beurt te geven. Ik geef mijn ziekte de schuld van mijn onoplettendheid maar ik weet zelf ook wel dat dat er niks mee te maken heeft. Ik ben dan ook erg blij als eindelijk de bel gaat. Ik zucht diep. Nog twee uur te gaan. Onder het lopen naar de volgende les hoor ik Marieke al achter me mijn naam roepen. Ik draai met mijn ogen. Daar heb ik echt geen zin in nu. 'Hé Louis!' zegt ze vrolijk. Ik brom maar wat terug wat op hallo lijkt. 'Hoe was het in Parijs met Harry?'. Het irriteert me als ze zijn naam zegt. Ze hoort zijn naam niet te zeggen. 'Leuk' zeg ik maar. Ze knikt en loop even zwijgend naast me. 'Moet je dan eigenlijk niet nog wat rusten dan? Ik dacht dat je anders wel moe zou zijn' zegt ze. 'Jij moet niet te veel denken! Het gaat gewoon goed met me oké?!' roep ik. Ik zie haar duidelijk schrikken van mijn uitbarsting. Gelijk heb ik spijt. Ik zucht diep. 'Sorry.. door al die medicijnen kan ik soms wat humeurig worden'. 'Geeft niet Louis, ik zal je wel even laten' zegt ze waarna ze weg loopt. Ik sjok achter de rest van de klas aan. Was Harry nu maar hier. Hij is de enige die me altijd op weet te beuren.

Gelukkig verlopen de rest van de lessen snel en mogen we al gauw naar het ziekenhuis toegaan. Daar is het in ieder geval beter dan op school waar niemand er iets van begrijpt. Zodra we zijn aangekomen bij het ziekenhuis lopen mijn vader, moeder en ik naar mijn afdeling waar iedereen me zoals gewoonlijk weer begroet. Ik groet ze terug en loop naar de kamer van Harry en mij. Ik leg mijn rugtas met kleren op bed en zie dan plots Harry in zijn bed liggen met een infuus aan zijn arm. Zijn huid ziet lijkbleek en hij lijkt wel magerder. Is dat echt gebeurd binnen 3 dagen? Ik maak hem voorzichtig wakker. Hij opent zijn ogen en kijkt me aan. Ik schrik van de blik in zijn ogen. Het zijn zijn ogen niet.. daar zijn ze veel te waterig voor. 'Hazz.. waarom ben je hier al? Je zou toch pas later komen?'. Hij bijt op zijn lip en kijkt even weg. 'Harry?' vraag ik na een tijdje als hij niet antwoord. Hij wend zich weer tot mij en kijkt me opnieuw aan met zijn vreemde ogen alleen dit keer doordringender. 'Louis ik.. moet je wat vertellen'.