Cancer| L.S

18.

Ik zou willen dat ik eeuwig bij Harry kon blijven maar omdat ik me beter voel moet ik immers naar school toe. Harry mag nog niet naar school maar hij is wel thuis. Vanmiddag ga ik naar hem toe. Ik ben zo verliefd. Ik wil hem zo vaak mogelijk zien. Ik zit alvast bij Nederlands en kijk naar hoe de klas vol stroomt met mensen. Ik zet mijn pet rechter en wacht tot de leraar begint. 'Vandaag gaan we een gedicht schrijven wat meetelt voor een cijfer, je mag zelf weten waar dit gedicht over gaat maar de spelling moet natuurlijk wel correct zijn' zegt hij. 'Moet het rijmen?' Vraagt Mees. De leraar schud zijn hoofd. 'Nee dat hoeft niet, als het maat poëzie is'. Iedereen knikt en terwijl hij blaadjes uitdeelt. Ik zucht en staar naar het lege witte papier wat voor mij ligt. Velen zijn al druk aan het schrijven maar eerlijk gezegd heb ik nog geen idee. Ik ga maar op mijn gevoel af. Dat zal het beste wel zijn. Ik buig me voorover en begin met schrijven. Na een half uurtje heeft iedereen zijn of haar gezicht wel af. 'Zijn er graag mensen die zijn if haar gedicht wil voorlezen?' Vraagt de leraar. Enkele leerlingen steken hun hand op maar ik niet. Toch blijft zijn blik even op mij rusten. 'Louis wil jij voorlezen?' Vraagt hij. Ik zucht diep en kuch even.

Ik kan mijn ogen wel sluiten voor wat ik niet wil zien maar dat betekend niet dat het niet gebeurd. Ik kan mijn hart wel afsluiten voor onbereikbare liefde maar ik weet dat zoiets enkel roekeloos zou zijn. Ik kan wel mijn gedachten wegstoppen in de kelder van mijn hart zodat ze voor de buitenwereld verborgen blijven maar ik weet dat men ze uiteindelijk toch zal vinden. Mijn gezicht is net een open boek wat mensen zo doorbladeren. Ze lezen alles wat ik denk. Ze lezen ieder woord wat van mijn mening is. Maar wie mij echt kent zal mijn diepste geheim en angst herzien in het diepste plekje van mijn hart.

Na het lezen van de laatste zin merk ik dat de hele klas ademloos zat mee te luisteren. 'Wauw Louis dat was heel goed.. Je hebt werkelijk talent' zegt mijn leraar na een tijdje. Ik haal mijn schouders op. 'Nee ik meen het.. Waar haal je zoveel wijsheid vandaan?'. 'Hier heb ik enkel mijn gevoel uitgedrukt op papier.. Dat heeft niks met wijsheid te maken' zeg ik. 'Maar je had het over een angst dat zich in je woekert.. Waar komt die angst plotseling vandaan?'. 'Het is niet plotseling.. Die angst heb ik sinds kort maar dat zal de komende tijd ook zo blijven.. Dat houd je altijd' zeg ik. 'Ben je misschien bang om dood te gaan?' Vraagt Anouk waarna ze een harde stomp van Boaz krijgt. 'Zoiets vraag je toch niet' sist hij. 'Nee Anouk.. Ik ben niet bang om dood te gaan.. Ik vrees voor de dood van een ander'. 'Voor wiens dood dan? Jij bent toch ziek?'. Ik voel hoe tranen zich opwellen in mijn ogen. 'Voor die van Harry' zeg ik waarna ik opsta en het klaslokaal uit ren. Ik weet dat de klas Harry niet kent maar dat kan me niks schelen. Ik ren de trappen omhoog zo naar het dak van de school. Ik gooi de deur open en kruip via de trap ophoog. Eenmaal boven laat ik mezelf zakken en mijn benen bungelen over de rand. Ik ben ook zo'n stomkop. Hoe haal ik het in me hoofd om zo over Harry te denken.. Natuurlijk heb ik altijd de angst gehad dat Harry dood gaat.. Dat heb je altijd als je iemand kent die deze ziekte heeft waarvan je zielsveel houd. Altijd heb ik het gevoel van die angst weten te negeren maar zojuist stond het op papier voor ik er erg in had. Verschrikkelijk. Ik voel hoe de tranen over mijn wangen rollen en ik veeg ze met mijn mouw weg. Net als ik alle tranen van mijn gezicht verwijdert heb voel ik  een warme hand op mijn schouder.
------------------------------------------