Cancer| L.S

29.

Ik heb ik weet niet hoe lang nog bij Harry gelegen. Ik legde mijn hoofd op zijn borstkas in de hoop om zijn warme hart te horen maar tot mijn grote spijt hoorde ik niets. Zijn ademhaling is ook niet meer. Hij blijft doodstil op bed liggen en ik kan hem alleen maar knuffelen. Het is niet dezelfde Harry als zijn hart niet meer klopt. Het mooiste geluid van de wereld naast zijn engelachtige stem. Wat nu voorgoed verloren is. Ik fluister hem nog lieve dingen in zijn oor ook al weet ik dat hij het niet kan horen. Misschien wel? Ik weet het niet. Ik werp een blik op hem en schud hem zachtjes door elkaar heen maar zijn ogen blijven dicht. 'Toe Harry.. open je ogen nog 1 laatste keer voor mij' zeg ik zachtjes maar het blijft stil. Hij zal ze nooit meer openen. De ogen waarin ik het liefste staarde. Op dat moment komt mijn vader binnengelopen en legt een hand op mijn schouder. 'We moeten gaan Louis..'. 'Ik wil dat niet.. ik wil bij hem blijven' snik ik. Mijn vader schud zijn hoofd. 'Dat kan niet jongen, zijn familie wil ook even naar hem toe'. Dat kan ik wel begrijpen maar toch.. Ik kan hem toch niet achterlaten? Ik knik en bijt pijnlijk op mijn onderlip. Ik houd hem nog één laatste keer in mijn armen en druk mijn lippen zachtjes op de zijne. 'Ik zie je vanavond in mijn dromen.. dag lieve Harry' fluister ik nog waarna ik zijn hand loslaat en met mijn vader mee loop. Ik kijk nog 1 keer achterom. Wetend dat dit de laatste keer was dat ik Harry gezien had.

Anne, Des en Gemma zag ik pas weer twee dagen later weer op Harry's begrafenis. Die dagen daarvoor ben ik thuis gebleven en niet naar school geweest. Ik wilde alleen gelaten worden. Ik moest op zijn begrafenis nog 1 laatste keer laten zien dat ik van hem houd. Met heel mijn hart. Alleen soms lukte het me niet om de speech te schrijven. Meestal werd het papier te nat van de tranen die maar niet ophielden of ik schreeuwde alleen maar. Ik heb in een enorme driftbui bijna mijn hele kamer gesloopt en dingen uit het raam gesmeten. Het is ook zo gemeen. Pas toen mijn moeder binnen kwam stormen liet ik alles vallen en liet ik me jankend in haar armen vallen. Ze was niet boos gelukkig maar snapte het. Mijn ouders weten wat dat betreft dat zij me met rust moeten laten. Ik wil nadenken over het feit dat mijn grote liefde de wereld verlaten heeft.

Op de dag van de begrafenis had mijn moeder een zwart pak voor me gekocht wat ik die ochtend aantrok. Hoewel mijn ouders zeiden dat ik iets moest eten wilde ik niks. Ik had geen honger en heb de hele tijd geen woord gesproken. Niemand sprak veel. Nu zijn we inmiddels in de kerk waar Harry zo naast begraven gaat worden. We krijgen geen toespraken van priesters of hoe dat dan ook mag heten. Harry's familie is niet geloven. Vooraan zie ik Anne, Des en Gemma zitten die nu al tranen in hun ogen hebben en het is nog niet eens begonnen.

Ik neem ook plaats met mijn ouders en zie dicht bij ons ook Liam en Niall zitten. Ik ga later wel naar hen toe om wat te praten. Als dit achter de rug is. Ik hoor hoe toespraken worden gehouden van Des en Gemma. Hoewel Gemma aan het einde alsnog in tranen uitbarst en de kist van haar broer omarmt. De kist hebben ze dicht gelaten aangezien Harry dat graag wilde. Zijn kist is wel super mooi. Hij is wit met rode en witte rozen eromheen. En een prachtige foto van hem erop geplaatst. Hoe hij was toen hij nog haar had. Wat ik niet meer heb mogen meemaken. Ik had graag door zijn bruine krullen gewoeld. Anne zingt ook nog een slaapliedje wat ze blijkbaar altijd voor hem zong toen hij nog klein was. Haar stem is ook al zo mooi. Misschien zal Harry het wel van haar hebben. Na een tijdje van toespraken en naar de favoriete liedjes van Harry te hebben geluisterd mag ik uiteindelijk naar voren komen. Ik pak mijn blaadje en loop naar de microfoon.

Eenmaal daar kijk ik even de zaal vol verdrietige mensen rond. Iedereen staart me aan en even kijk ik in de ogen van Gemma. Ik schrik. Haar ogen zijn hetzelfde als die van Harry. Haar neus heeft dezelfde vorm en die blik op haar gezicht is ook van hem. Nu pas besef ik hoeveel ze op hem lijkt. Dan kijk ik naar het blaadje in mijn handen en verscheur het. Dit moet ik vanuit mezelf doen en begin mijn toespraak.

Mijn lieve Harry. Ik kan niet geloven dat dit allemaal vandaag gebeurd. Het voelt heel oneerlijk, alsof het niet mag maar toch is het zo. En daar kan ik niets aan veranderen. Niemand hier in de zaal. Ik had gedacht dat ik volledig zou instorten hier en dat ik niet sterk zou zijn. Maar weet je Harry.. door jou lukt het wel. Door jou lukt niet alleen dit maar door jou lukt alles. Van alles wist jij iets mooiers te maken. Wat dacht je van toen mijn haar voor het eerst uitviel in het ziekenhuis en ik zo verdrietig was? Jij zei tegen mij dat het niet uitmaakte en ik binnenkort mijn haar weer zou terug hebben. Aangezien dat niet genoeg was gaf je mij een aantal van je beanies en petten zodat ik me beter zou voelen en dat was ook zo. Ik voelde me een stuk beter. Of toen ik me niet goed voelde en misselijk was? Jij haalde toen die grap uit met dat omroep apparaatje bij de balie van onze afdeling. Ik heb geloof ik nog nooit zo hard gelachen. Alles was dan even goed. Niks kon tegen ons tweeën op en onze liefde groeide uit tot een soort wonder. Een wonder waarvan ik niet wist dat het bestond Harry.. maar wij hebben het samen bewezen. Ik houd van je lieverd.. ik houd van alles aan jou. Je mooie glimlach, die kuiltjes in je wangen als je in de lach schoot, de manier waarop je sliep en soms zachtjes mijn naam mompelde, je geur die ik nooit van mijn leven meet zal vergeten en dan heb ik het nog niet eens over je ogen. Je mooie smaragd groene ogen die een soort kracht hadden waardoor ik telkens het gevoel had alsof ik ging flauw vallen van geluk. Dat zal nooit meer zo zijn Harry en dat weet ik. Maar toch weet ik zeker.. als onze liefde echt zo'n groot wonder is als wij denken.. dan zal je mij feitelijk nooit verlaten. Hoeveel mensen dat ook zullen beweren.. en ook al blijf je altijd bij me. Toch zal ik af en toe om je moeten rouwen schat. Weet dat ik je missen zal en dat ik van je houd. Dan zeg ik nu, een voorlopig tot ziens.. liefste.

Ik loop naar Harry's kist toe en geef een kus op zijn foto. De hele speech heb ik me droog weten te houden maar nu ik zijn mooie gezicht zie begint het huilen weer. Ik blijf er maar naar staren en ik kan niet weg bij hem. Hoeveel ik ook probeer. Totdat ik een hand op mijn schouder voel en Gemma zie staan. Ze trekt me in een knuffel en ik merk dat zij naar Harry ruikt.. een deel dan. Wat me nog harder doet huilen. 'Je hebt het goed gedaan Lou.. Harry zou trots op je zijn' zegt ze waarna ze me naast haar op schoot trekt bij haar ouders. Daarna zie ik hoe de kist in de grond zakt. Als hij helemaal weg is.. is Harry er niet meer.