Cancer| L.S

27.

Waarvan ik eerst dacht dat het een nachtmerrie was is dus toch echt.. Ik heb mezelf vaak genoeg geknepen die dag maar ik zag tot mijn teleurstelling dat ik toch echt wakker was. Harry en ik hebben nog een tijd samen zitten huilen op bed totdat onze ouders en Gemma binnenkwamen. Die deden gewoon met ons mee. Op 1 of andere manier voelde het prettig. Het voelde goed om even voor lange tijd te huilen. Nu ik in het ziekenhuis lig voor mijn volgende kuur moet ik moeite doen om niet in het bijzijn van Harry te huilen. Ik wil hem niet de indruk geven dat ik zwak ben maar zodra ik hem zie laat ik toch mijn waterlanders stromen. Ik kan er gewoon niks aan doen. Nu weer. Harry is even de kamer uit en ik voel weer tranen op mijn dekbed druppelen. Alsof ze een eigen wil hebben en ik ze niet kan stoppen. Zodra ik voetstappen in de gang hoor probeer ik te stoppen en mijn tranen weg te vegen maar zoals ik al zei lukt dat niet. Ze blijven maar komen. Harry komt weer met zijn infuus nog steeds in zijn plots de kamer binnengelopen. Zodra ik hem verbaasd naar me zie kijken houd ik het niet meer en breek ik net zoals elke andere keren. Ik kan er ook niks aan doen. Harry ziet er met de dag slechter uit. Hij word steeds magerder en zijn huis is even wit als het dekbed. Verder staan zijn eens mooie groene ogen waterig. Alleen niet door verdriet. 'Sorry' snik ik door mijn tranen door. 'Waarvoor?' Vraagt Harry terwijl hij naast me op bed komt zitten. 'Dat ik niet sterk ben voor je terwijl ik dat heel graag wil zijn'. Harry zucht even kort en geeft een kus op mijn voorhoofd. 'Dat geeft niks Louis, het is prima dat je van streek bent, dat is volkomen normaal'. 'Ik kan me gewoon niet voorstellen dat je straks van me ontnomen word.. Voorgoed.. De liefde van mijn leven'. 'Louis weet je nog wat ik je gezegd heb? Ik ga helemaal nergens heen en ik blijf over jou waken.. Ik ben er als je me nodig hebt.. Je hoeft mijn naam maar te roepen.. Ik zal je nooit in de steek laten' zegt hij. 'Ik heb je altijd nodig Harry.. Wie houd me anders op de been? Wie laat mijn pijn verdwijnen door enkel een aanraking? Wie zegt mij elke dag hoeveel hij van mij houd? Kan ik überhaupt wel verder zonder jou?' Snik ik. Harry knikt. 'Ik zou niets liever voor je wensen dan dat je gelukkig word met een lieve knappe man later en dat je een prachtig kind adopteert.. Je zult vast een goede vader zijn Lou.. En dat je elke dag van je leven spendeert aan lachen en positiviteit.. Je kan ook gelukkig worden zonder mij Louis.. Iedereen zal van je houden.. Je bent zo leuk, zo ongelofelijk leuk' zegt hij.

Ik schud mijn hoofd. 'Harry ik.. Ik weet het niet'. 'Je hebt het beloofd Louis' zegt hij. Ik wacht even met antwoorden maar zucht dan toch. 'Goed dan.. Maar bedenk wel dat ik nooit maar dan ook nooit meer van iemand zou kunnen houden dan van jou.. Jij bent en blijft mijn enige liefde.. De liefde waarvan ik dacht dat die niet stuk kon breken maar wat toch gaat gebeuren' zeg ik. 'Uiteindelijk overkomt het iedereen Lou.. Alleen ons iets vroeger'. Ik pak zijn handen en voel nog een warme traan over mijn wang stromen. 'Ik houd me aan mijn belofte als jij je aan de jouwe houd.. Dat je altijd bij me zal blijven en zorgt dat ik beter word' zeg ik. Harry knikt. 'Dat beloof ik'. Ik kruip nog eens tegen hem aan en snuif zijn vertrouwde geur op. Ik doe dat elke dag weer zodat ik hem nooit meer vergeet.. Voordat ik hem nooit meer kan ruiken.