Cancer| L.S

6.

Vlak nadat ik een aantal vragen heb beantwoord ben ik weer naar huis gegaan om te rusten. Vandaag moet ik opnieuw naar school. Iets waar ik totaal tegenop zie. Ik kies vandaag een zwarte pet met een witte L erop. Hoe toepasselijk. Mijn vader brengt me met de auto en mijn moeder komt me om luchtijd weer halen. Want zoals gezegd mag ik voor halve dagen naar school. Fietsen naar school mocht ook al niet meer. Dat zou me teveel uitputten. 'Veel geluk vandaag jongen, zeggen als het je teveel word hé' zegt mijn vader. Ik knik en hij geeft nog een goed bedoelt kneepje in mijn arm voor ik de auto uitstap. Ik sla mijn rugzak over mijn schouder en loop naar het Engels lokaal. Onderweg zie ik al vele blikken die in mijn richting geworpen worden.. ik zie hoe er over mij fluistert word. Die tientallen ogen steken als dolken in mijn rug zodra ik langsloop. Vreselijk. Gelukkig moet ik maar voor een halve dag. Als ik in het lokaal ben ga ik zo ver mogelijk achterin zitten. Ik hoef niet nog meer op te vallen dan ik nu al doe. Als de rest ook binnenkomt staart iedereen mij aan. Maar dat was ook wel te verwachten. Opeens komt Marieke naast me zitten. Ik had Harry al over haar vertelt. Haar ouders zijn kennissen van de mijne. 'Haii' zegt ze. Ik geef haar slechts een zwakke glimlach en staar naar de tafel. 'Hoe voel je je?' vraagt ze. Ik geef haar geen antwoord en kijk expres weg. Ze praat nooit tegen me en nu ik ziek ben wil ze plots een gesprek met me aangaan? Dacht het niet. 'Louis?' vraagt ze nog eens. Weer antwoord ik haar niet. 'Ik weet dat we niet de beste band hebben maar je kan toch op z'n minst antwoord geven?' vraagt ze. 'Ga anders lekker naar die vriendinnen van je in plaats van dat je zogenaamd behulpzaam gaat doen tegen mij' zeg ik bot. Even lijkt ze te zijn gekwetst maar zo snel als ik het leek te zien zo snel is het ook weer verdwenen. 'Nee dat doe ik niet.. aangezien iedreen in deze klas en van deze school medelijden met jou heeft wil ik dat je iemand hebt waarmee je kan praten zonder dat je het gevoel krijgt als een patiënt behandelt te worden' zegt ze. Ik maak een onverstaanbaar geluidje en sla mijn armen over elkaar heen. 'Louis waarom laat je me niet toe?'. 'Omdat ik heel toevallig al iemand hebt om mee te praten.. iemand die dezelfde ziekte heeft als ik' zeg ik. Blijkbaar was dat iets te hard want opeens valt er een doodse stilte en staart iedereen mij ongelovig aan. 'Heb je al een vriend in het ziekenhuis?' vraagt Boaz. Nog een jongen uit mijn klas. Ik knik. 'Hij begrijpt mij beter dan wie van jullie dan ook.. jullie zullen het nooit begrijpen' zeg ik. 'Louis we willen je alleen maar helpen' zegt Marieke. ' Jullie hoeven dat niet te doen! Eerst wilde niemand iets van me weten en nu ben ik opeens zielig?!' schreeuw ik. Ik weet niet waarom ik opeens zo opgefokt ben. Dat noemt mijn moeder stemmingswisselingen maar ik weet zeker dat dit iets anders is. 'jullie weten helemaal niks.. echt niks..' zeg ik. De hele klas kijkt beduusd naar beneden. Ze weten heus wel dat mijn woorden een feit zijn. Alleen zal niemand van hen dat ooit toegeven. 'Als jullie zijn uitgepraat kan ik dan eindelijk beginnen met mijn les?' vraagt meneer Lieshout. Ik knik en richt mij op mijn Engels boek. Misschien klinkt dit alsof ik het als een vreemde uitspreek maar ik wil graag weer terug naar het ziekenhuis. Niet omdat ik dan weer zo'n misselijkmakende kuur kan ondergaan maar gewoon omdat ik Harry dan weer zie. Het lijkt wel alsof hij de enige is die mij rustig kan maken en die ik vertrouw. Niet alleen omdat hij weet dat ik door maak maar ook omdat hij de mijne is. Wat wij hebben is bijzonder. Dat kon ik vanaf het eerste moment al zien maar nu ik hem moet missen is het me pas echt duidelijk.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------