«Ευτυχώς, Παναγία μου» Ο Αλέξης έγειρε προς τα πίσω το κεφάλι, με το χέρι να σκεπάζει τα κλαμένα μάτια του.
«Ωραία. Και τώρα μικρέ, μπορείς να πάρεις τους γονείς σου και να φύγετε.»
«Μα, ένα λεπτό. Η Δανάη μόλις γέννησε. Και δεν είναι και τελείως καλά. Πως θα φύγουμε; Ούτε το μωρό δεν έχουμε δει ακόμα.»
«Το μωρό δεν πρόκειται να το δείτε, κυρία μου, γιατί πολύ απλά, δεν του είστε τίποτα. Εκτός και αν μπορείτε να αποδείξετε το αντίθετο, αλλά ξέχασα, ο γιος σας ούτε είναι παντρεμένος με την κόρη μου ούτε τίποτα. Για αυτό σας ζητάω προς το παρόν ευγενικά, να φύγετε.»
«Τι εννοείς δεν του είμαι τίποτα του παιδιού; Πατέρας του είμαι!»
«Νωρίς το θυμήθηκες. Λοιπόν για να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Όσο ζω εγώ, το κορίτσι ξέχνα το. Συνεννοηθήκαμε;»
«Ε τότε να πεθάνεις!»
Και λίγο πριν ο πατέρας και ο παππούς μου από την πλευρά της μητέρας μου, πιαστούν στα χέρια, οι άλλοι μου παππούδες μπήκαν ανάμεσα τους, προσπαθώντας να γαληνέψουν λίγο την κατάσταση. Χωρίς πολλά πολλά, πήραν το τρένο για την παραλιακή πόλη που έμεναν.
Στο τρένο και ενώ ο Οδυσσέας πήγε να αγοράσει λίγο νερό και καφέ, η Ευτυχία αποφάσισε να μοιραστεί με τον γιο της, ένα περιστατικό που έμεινε ανεξίτηλο στη μνήμη της και που αργότερα θα έλεγε και σε εμένα για να το κάνω λέξεις πάνω σε χαρτί.
«Ξέρεις Αλέξη, ο πατέρας μου, όταν έμαθε για την εγκυμοσύνη που έμελλε να καταλήξει στον Σπύρο, πρότεινε το ίδιο που πρότεινες και εσύ τότε στο σπίτι μας, όταν ήρθε η Δανάη και ο πατέρας της.
Ο αμίλητος μέχρι τότε Αλέξης κοίταζε το πάτωμα, και σήκωσε τα μάτια του μόλις άκουσε τη φωνή της μητέρας του. Έπειτα, σήκωσε τα μάτια. «Πρότεινε στη γιαγιά να κάνει έκτρωση; Αυτό θες να μου πεις;»
«Ναι. Ξέρεις τι με παραξενεύει, Αλέξη μου; Μοιάζεις πολύ του πατέρα σου αλλά όχι στα χρώματα. Δεν είσαι τόσο μελαχρινός όσο αυτός και σίγουρα δεν είσαι τόσο λευκός όσο εγώ. Τα χρώματα είναι καρμπόν από τον παππού σου, τον πατέρα μου. Πράσινα μάτια, λίγο διαφορετικό πράσινο βέβαια, μαύρα μαλλιά και δέρμα στο χρώμα του σταριού. Πολλά χρόνια σκεφτόμουν αν τα σκεπτικά σας θα συμπίπτουν όπως και τα χρώματα.»
«Και μάλλον έπεσες μέσα. Τελικά είμαι σαν αυτόν. Ένας άνθρωπος που πήρε δεύτερη γυναίκα για να κάνει αγόρι, ένας άνθρωπος που το έπαιξε δίπορτο γιατί έτσι γούσταρε, ένας άνθρωπος που προτιμούσε να βγει ένα παιδί από τη μέση για να μην χαλάσει η ζαχαρένια του. Δεν ξέρω τι απ' όλα θα έκανα αν ήμουν στη θέση του, αλλά την τελευταία πράξη την αντέγραψα πιστά.» Ο Αλέξης ξεφύσησε λυπημένα και ξανακοίταξε το πάτωμα του βαγονιού. «Είμαι σαν αυτόν.»
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Η Δεύτερη Σύζυγος
Historical FictionΣε μια μικρή χώρα, ο Νότος επιβάλλει νόμους αίματος και σκληρά έθιμα διαδοχής. Ένα από αυτά, είναι και η Δεύτερη Σύζυγος. Ένας Άρχοντας αποφασίζει να ασπαστεί το έθιμο, με απώτερο σκοπό να αποκτήσει αρσενικό διάδοχο και παίρνει μια απόφαση που επηρε...
