Pierwszy i Ostatni | ChanBaek

27. Dziecięce marzenie

Miasto wygląda naprawdę pięknie w poświacie porannego słońca, ale jestem zbyt zmęczony, by to zauważyć. Zamiast tego zamykam oczy, wtulam policzek w plecy Chanyeola i staram się powstrzymać przed zaśnięciem. Jestem naprawdę zmęczony, a jedynym o czym potrafię myśleć jest czekające na mnie ciepło mojego łóżka.

- Jesteśmy na miejscu - słyszę tuż po tym, jak Chanyeol wyłącza silnik.

Wyrywam się z płytkiego półsnu i przecieram oczy, przypominając sobie, że nadal mam na sobie kurtkę chłopaka. Zsiadam z pojazdu i niezbyt zgrabnie pozbywam się wierzchniego odzienia, starając się oswoić z porannym chłodem.

- Dzięki - mówię, mając na myśli kurtkę.

- Nie ma za co - odpowiada Chanyeol, przyjmując ubranie i patrząc na mnie w ten dziwny sposób, który napawa mnie poczuciem winy. - Nie chciałem podjeżdżać pod twój dom z wiadomych powodów. Mam nadzieję, że...

- Nie szkodzi. Przejdę się - przerywam mu, zauważając, że znajdujemy się kilka przecznic od celu.

- Okay - wzdycha Chanyeol i odwraca wzrok, przez co czuję się jeszcze bardziej nieswojo.

- Więc... do zobaczenia? - mówię, wahając się.

- Rozumiem, że nie zasłużyłem na to, by dostać go z powrotem? - pyta nagle, a gdy w odpowiedzi otrzymuje tylko moje zdezorientowane spojrzenie, precyzuje. - Chodzi mi o wisiorek, aniele.

- Miałeś mnie tak nie nazywać.

- Wszystko jedno.

Nagle Chanyeol wydaje się dziwnie chłodny i obojętny, a ja sam pcham się w jeszcze trudniejszą sytuację. Ściskam łańcuszek, znajdujący się w kieszeni mojego kardiganu i zastanawiam się, jaki jest sens tego wszystkiego.

- Nie teraz - mówię. - Nie chcę po raz kolejny znaleźć go w rękach pierwszego-lepszego chłopaka z ulicy, Yeol.

- W porządku.

- Cieszę się, że rozumiesz.

- Ta - mruczy, a po chwili dodaje takim tonem, jakby chciał naprawić panującą pomiędzy nami atmosferę. - Zobaczymy się... niebawem?

Zamieram, bo zupełnie nie spodziewałem się pytania o spotkanie. Czuję się tak, jakbym miał podjąć najtrudniejszą decyzję w moim życiu i to wcale nie jest przyjemne uczucie. Coś dusi mnie w środku na samą myśl o traktowaniu Chanyeol tak, jak wcześniej po sytuacji, której dziś doświadczyłem. Być może jego wyjaśnienia nie rozwiązały wszystkich moich wątpliwości.

- Mam ostatnio dużo nauki - mówię.

- Więc nie? - rzuca mi kolejne spojrzenie, przez które czuję się jakbym kopnął bezbronnego szczeniaka.

- Chanyeol.

- Nie, w porządku. Rozumiem. To przez to, co ci opowiedziałem, tak?

- Co? Nie.

- Nie udawaj - kolejne spojrzenie wyżerające mi dziurę w sercu.

- To nie przez to, Chanyeol. Nie myśl tak - mówię, spuszczając wzrok. - Po prostu dzisiejsza sytuacja, ten chłopak, twoja wygrana... Muszę to wszystko przemyśleć. Daj mi trochę czasu.

- Dlaczego to brzmi jak pożegnanie?

Uśmiecham się smutno, bo wcale nie chcę, żeby dał mi trochę czasu. Wcale nie chcę niczego przemyśleć i wcale nie mam wyjątkowo dużo nauki. Jest jej tyle, co zwykle. Być może po prostu chcę wystawić samego siebie na próbę. Zobaczyć, czy uda mi się żyć dalej bez Chanyeola.