fake ⇝ YOONMIN ✔

48

Szybko zablokował telefon i odłożył go z powrotem na miejsce, w którym uprzednio leżał.

Mimo tego, że jak twierdził i głosił, pozostawienie przy nim telefonu zdecydowanie nie wróży nic dobrego i zasługuje na drobne upomnienie, nie chciał niszczyć tego, co do tej pory starszemu udało się zbudować w tej poplątanej relacji. Spojrzał na niego, gdy wszedł z powrotem do pokoju, w dłoni niosąc szklankę wody, a w drugiej listek tabletek przeciwbólowych.

Jimin wziął dwie do ust, i popił ponad połową znajdującej się w szklanym naczyniu wody, następnie przekazując je młodszemu, ktory zrobił to samo z jedną tabletką. 

Zegarek wskazywał dwie minuty po ósmej, co znaczyło, że właściwie wyrobili się w czasie i nie muszą przejmować się dodatkowymi wyjaśnieniami, szczególnie Jimin, którego matka młodszego i tak uważała już za złe towarzystwo. Naprawdę nie znała swojego syna i nie wiedziała, że to on wciągnął go w imprezy, przy tym balując zdecydowanie ostrzej niż sam Jimin.

Po zaledwie minucie błogiej ciszy, harmonię zaburzyły wibracje telefonu starszego, a ten natychmiast usiadł i chwycił komórkę w dłoń. W jego oczach zapłonęły iskierki nadziei, z myślą, że to Yoongi. Jego mina zmarniała, gdy na wyświetlaczu ukazał się nick Hoseoka, a obok cyfra, konkretnie trójka, oznaczjąca liczbę wiadomości. Odblokował telefon, a jego wyraz twarzy znów diametralnie się zmienił.

KucykHobi: Yoongi wciąż się nie odzywa i nie otwiera drzwi, ale słyszę, że jest w środku.

KucykHobi: Myślę że tobie otworzy

KucykHobi: Przyjedź

Wciąż wpatrywał się w ekran, a ból zdawał się momentalnie zniknąć. Tak naprawdę, chłopak był zkacowany jak cholera, ale rzecz jasna, są sprawy ważne i ważniejsze. W tym momecnie, osłabienie całego ciała było niczym w porównaniu z uczuciem, które zagościło w jego rozpalonym sercu gdy pomyślał o Yoongim, który zapewne od prawie tygodnia siedział zamknięty w domu, bez kontaktu ze światem zewnętrznym.

- Jungkook - powoli uniósł głowę - jadę do Daegu...