Chasing the Wind

C H A P T E R 17

Mask

Pinilit kong panatilihing maayos ang paghinga ko hindi ko na yata talaga kaya.

"Cheesy! Cheesy!" Maya-maya pa ay nagising ako sa sigaw ng isang pamilyar na boses. Ganoon pa rin ang paligid. Umuusok at nagbabaga.

"N-niko?"

I saw his blurry face. It lasted seconds and after that, nagdilim na ang paningin ko.

"NAGTAMO po siya ng first degree burns sa iilang parte ng katawan niya. May bullet wound rin po siya sa braso niya pero hindi naman masyadong malala kasi daplis lang ang natamo niya. Nawalan lang po siya ng malay kasi medyo maraming nawalang dugo sa kanya at dahil na rin sa soffucation."

"Thanks nurse.." Naalimpungatan ako nang marinig ko ang boses ni Niko. Pagmulat ko'y puting kuwarto ang nadatnan ko.

"Ahh sir, iyong ipinagawa niyo po sa akin. Uhm, sorry po kasi hindi namin puwedeng gawin iyon. Shareholder po kasi si Sir Henry ng Wilson's Hospital kaya hindi namin siya puwedeng i-report sa pulis iyong sinabi ninyo. Ako po ang malalagot kapag ginawa ko iyon. Sorry."

"Okay lang." Mabigat sa loob na sabi Niko.

"Well, my dad a great control freak. Manipulado niya ang lahat. All I could do right now is to protect this girl."

"Sorry po ulit sir," ani ng nurse.

Binuksan kong muli ang mga mata ko at nakita ko si Niko na umupo sa tabi ko.

"N-niko. A-ang mga kapatid ko," halos pabulong ko ng sabi sa kanya. Masyadong masakit ang lalamunan ko.

"Cheesy?" Lumapit siya sa'kin. Hindi niya ako narinig kaya inilapit niya ang tainga sa bibig ko at inulit ko ang sinabi ko sa kanya.

"Don't worry. Your siblings are okay. Pinadlhan ko na sila ng mga guards."

"Pero---"

"Shh. They're okay, trust me."

Hindi na ako nagpumilit pa. Niko's words are so comforting kaya kumalma na ako.

"Cheesy, I'm very sorry." Bigla niya akong niyakap. Narinig kong umiyak siya.

Gusto kong sabihin sa kanyang hindi niya kasalanan ang nangyari. Kasi sa totoo lang, ang mga nagyari sa akin kanina ay dahil rin naman sa ginawa ko sa papa niya.

Pero kahit wala siyang kasalan, I need to cut ties with him. Hindi puwedeng maging magkaibigan kami. Hindi ko kayang i-risk ang buhay ng mga kapatid ko.

Maya-maya pa ay may biglang pumasok sa room ko---si Sir Henry na kasama ang asawa niya. Namg makita ako ay ngumisi si Sir Henry sabay sabing, "At nabuhay pa pala talaga."

"Walang hiya ka!" Biglang sinugod ni Niko ang tatay niya.

"Jusko Santinielle! Guards, tulong!" sigaw ng mommy niya.

"You're so cruel dad! Paano mo nagawa 'yun sa isang inosenteng tao?" Umiiyak na sambit ni Niko habang kwenelyuhan ang dad niya sa sahig. "How could you do that to a girl na hindi kayang protektahan ang sarili niya? You keep on saying that I'm disrespectful, then what? Mas masahol pa sa pagiging demonyo ang ginawa mo. Just forget that I'm your son. Forget it Dad. Forget it. Nandidiri akong naging tatay kita!"

Biglang natumba si Niko sinampal siya ng Daddy niya ng baril.

"Jusko Henry, tama na! Ano ba?"

"Santinielle, are you okay?" tanong ng nanay niya sa kanya habang tinutulungang siyang makatayo. "Oh my gosh, Santinielle, sumusuka ka ng dugo!"

"Ma, umalis na kayo ni Dad."

"Pero anak, look at you."

"ALIS!!!" umiiyak na sigaw ni Niko.