Dreaming -bxb-

Vijftien

'Aandacht, alsjeblieft?!' Schreeuwt de co-directeur van school. De hele eetzaal is stil en kijkt haar aan. 'Goed... Over enkele weken beginnen de winterexamens, zoals jullie weten-' allemaal gegrom, gemompel en gezucht is duidelijk te horen '-en daarom geef ik jullie nu de kans om je schema al te bekijken. Want ik weet dat er toch nog leerlingen zijn die moeite doen en op voorhand beginnen,' zegt ze streng. Sommige klagen wat en ik eet gewoon rustig mijn brood op. 'Ik hang ze hier op. Ze blijven hangen tot op de examens. Veel succes alvast,' eindigt ze. Al snel zie ik enkele leerlingen naar het prikbord huppelen. Het is al 21 november en de examens starten de tiende december. Pffff geen zin in al het leren!
'Nog vier keer examens en dan zijn we hier hopelijk buiten,' zucht Zoé. Ik grinnik en knik. In mijn ooghoek zie ik een knappe jongen langslopen en richt mijn ogen op hem. Tuurlijk: Remus. Ik heb hem soms nog wel gesproken in de les 'goeiemorgen','tot straks','mag ik een pen lenen'.... Ik weet niet waarom, maar het doet meer pijn dan zou moeten. Ook heb ik al veel vragen gekregen van mijn vader, maar ik zei gewoon de waarheid. Ik kan toch niet goed liegen, waarom nog proberen? Ik heb hem vertelt over ons "momentje" op het feest en over het ene meisje dat alles verstoorde. Hij begrijpt er zelf ook niets van.

-

'Remus en Thomas? Jullie doen samen het opstel,' zegt de leerkracht. Ik kijk naar de knappe jongen aan de andere kant van het lokaal en glimlach zwak naar hem. Hij lijkt te blozen en staart enkel in mijn ogen. Ik word uit mijn staarsessie gehaald door Robyn die een duw tegen mijn schouder geeft. 'Misschien moet je dan eindelijk met hem praten?' Ik haal mijn schouders op en denk na. Ik zucht en draai mijn hoofd, zodat ik naar buiten kijk. 'Goed idee,' mompel ik dan.

Een blond meisje loopt in een steegje. Ik schat haar niet veel ouder dan mij. Ik volg haar, want ik weet dat er iets zal gebeuren. Ze wandelt rustig door met muziek in haar oren en begint te neuriën. Ze slaat de hoek om en wandelt wat trager. Ze neemt haar gsm uit haar zak en tikt er wat op. Plots verschijnen er twee mannen die haar meegrijpen. Ze schreeuwt en laat haar gsm vallen met de oortjes. Ze slaat in het rond en wordt meegesleept. Ik sta versteld. Ik kan niets doen, ik weet dat ik hier niet ben. Ze gilt nog harder en besluit een man te bijten, die slaat haar vlak in het gezicht en alles wordt zwart voor mijn ogen. Enkele momenten gaan voorbij en dan hoor ik allemaal geluiden die ik niet goed kan plaatsen. Ze gilt nu weer: 'Please! Let me go!' Ik hoor gegrom en ze schreeuwt nog harder. Ik kan haar niet zien. Alles wordt weer zwart en het geschreeuw verandert in gehuil. Daarna stilte...

Ik zie terug. Snel draai ik me om, opzoek naar het meisje. Ik loop de hoek om en open een deur, waar ik de twee mannen van net aan tafel zie zitten. Ze bespreken iets, maar het is een of andere Slavische taal. Ik gok op Russisch. Ik loop door en open de volgende deur. Ik kijk rond en schrik van het beeld dat ik te zien krijg: het blonde meisje ligt op een houten tafel, halfnaakt, met kleine plasjes bloed om zich heen. Ik deins achteruit. Ik zag nog net hoe er een gat in haar hoofd was geslaan. Ze is dood en verkracht.

Ik schrik schreeuwend wakker. Ik adem weer wat rustiger en schrik als mijn laken beweegt. Ik open mijn ogen en adem pas uit als ik zie dat het mijn papa is. Ik begin te huilen en hij neemt me in mijn armen. 'Papa...' Snik ik. Hij sust me voor enkele minuten. Ik laat hem los met een droog gezicht en rode ogen. 'Was het weer Remus?' Ik schud mijn hoofd en snik weer. 'Papa een meisje, een Amerikaans meisje... Ze werd meegenomen en verkracht en vermoord door twee mannen en ze spraken Russisch ofzo, ik- ik kon niets doen. Ze had blond haar en droeg een spijkerbroek met roze trui-' mijn vader neemt me weer in zijn armen. 'Rustig maar,' fluistert hij. Ik pak hem steviger vast. 'Het is zeven uur, we kunnen al eten als je wilt,' zegt hij dan na een tijdje. Hij laat me los en kijkt me aan. Ik knik en veeg nog een verloren traan weg. Ik sta recht en wrijf in mijn gezicht. Het is maar een droom, het is maar een droom, het is maar een droom, het is-
Wie probeer ik te overtuigen? Ik weet even goed als mijn vader dat het echt is gebeurd of zal gebeuren, snel zal gebeuren. Maar ik kan niets doen, dat knaagt nog het hardst aan me. 'Fris je wat op en ik zet de tafel klaar,' zegt hij. Ik knik en loop de badkamer in. Ik steek mijn hoofd onder de kraan en laat het koude water over mijn hoofd glijden. Snel droog ik het af en ga er is met mijn handen door. Ik pak een setje kleren en trek die aan. Ik loop de trap af en help mijn vader met de tafel.
'Pas o-' Ik laat twee borden vallen en ga op mijn knieën zitten om het op te ruimen. Mijn vader trekt me recht en schudt zijn hoofd. 'Ga gewoon zitten, ik doe het wel,' fluistert hij. Ik knik, te van slag om erop in te gaan en doe wat hij zegt.