Dreaming -bxb-

Éénentwintig

Hey hey! Het gaat weer wat slechter met mij, dus mijn inspiratie ligt zowat op de grond. Ik ben ook bezig met een nieuw verhaal, dat online komt als deze af is. Ik weet het: geen inspiratie voor dit boek, maar wel een nieuw? Wtf, Estée? Yeah i know... K snap mezelf ook niet echt. Maar het gaat hier niet over mij; hier is het nieuwe deeltje xx

-

'Dan hoor ik over enkele dagen iets van u? Oké, ontzettend bedankt!' Ik verbreek de verbinding en doe een klein vreugdedansje. 'Amai?' Hoor ik iemand zeggen. Ik schrik, draai me om en knal met mijn elleboog tegen mijn kast. Ik grijp er meteen naar en mijn vader lacht me gewoon vierkant uit. Thanks dad... 'Wat ben je nu eigelijk van plan?' Ik haal mysterieus met een voldane grijns mijn schouders op. 'Ik kwam gewoon even zeggen dat ik straks vertrek op reis, hé. Ik blijf weg tot vrijdagavond,' zegt hij. Ik knik, wrijvend over mijn elleboog. Pap loopt de kamer uit en ik laat mezelf op mijn stoel vallen. Ik neem mijn schrift en begin aan mijn wiskundehuiswerk. Dat ontbinden in factoren kan ik nog steeds niet, toch heb ik het al sinds het tweede geleerd. Wel ja, wat boeit het ook.

-

Ik zet mijn koptelefoon beter op en steun op mijn linker voetstop. Ik scroll wat door al mijn playlisten en klik er dan eentje aan. De muziek begint te spelen en ik zet het op het perfecte volume. Daarna duw ik me af met mijn voetstop en rol over de asfaltweg. Ik versnel en begin met kruisen. Ik geniet echt van deze momenten. Ik rolschaats door straten, precies naar de plek waar ik altijd ga. Daar aangekomen, begin ik met trucjes. Ik zet me af, maak een pirouette op twee benen, spring en draai van richting, schaats nog wat verder en verander van richting. Ik doe een sprongetje en rijd weer voorwaarts. Dan hoor ik iets luid en stop meteen op mijn voetstop. Ik kijk rond en zie iemand weglopen. Ik rolschaats ernaartoe, maar de persoon is al weg. Ik ga van de verlaten parking en kijk in de straat, nog net zie ik dezelfde jas om de hoek verdwijnen. Ik zet de achtervolging in. Ik haat het echt als mensen me begluren. Als je naar me wilt kijken, kijk dan. Doe niet stiekem. Ik draai de hoek om en versnel nog even. Als ik bij de persoon ben, glijd ik langs hem heen en stop precies voor hem. 'Jij?' Vraag ik ongelovig. Remus' nonkel Rick kijkt me geschrokken aan. 'Waarom stond u mij te begluren?' Vraag ik lichtelijk geïrriteerd en met gefronste wenkbrauwen. 'Ik hoef jou niets te zeggen,' spuugt hij uit. Hij duwt me aan de kant, waardoor ik mijn evenwicht verlies en met mijn rug in de heg langs het voetpad beland. Wat een boer... Ik wacht even en volg hem dan. Ik zet mijn muziek en koptelefoon af. Hij loopt de tweede straat van rechts in, dus volg ik hem.

Ik rem met mijn rechter voetstop en kijk om de hoek. Fio en Rick zitten op een bankje langs het stadspark te praten. Ik kijk naar mij rolschaatsen: mijn veter zit los. Ik ga rustig op de grond zitten, achter een auto en strik mijn veters. Hier kunnen ze mij niet zien. Ik sta voorzichtig op, zodat ik niet tegen die auto knal, en zoek naar het bankje. Gevonden, maar leeg. Ik kijk rond en zie net nog Fio achter een boom komen. Ze wandelen door het park. Met mijn rolschaatsen kan ik helaas niet echt op de grindweg gaan. Ik draai me om en schaats weg. Ik wil weten waar ze het over hadden. Bespieden ze mij om zeker te zijn dat ik niet met Remus ben? Zouden ze zo ver gaan? Ik zet mijn muziek en koptelefoon weer op. Weg met deze gedachten. Ik ga naar huis.

Ik zet mijn rolschaatsen neer in de hoek waar ze altijd staan en spring in bed. Ik ontgrendel mijn gsm en krijg enkele meldingen binnen: eentje waar ik al op hoopte. Ik klik het aan, druk mijn code in en wacht vol spanning tot het is geladen. Ik lees het bericht door en glimlach. Gelukt! Ik schrijf een mailtje terug en check mijn andere meldingen: drie snapchats, twee messengers, vijf whatsapps, nog twee mails...
'Ik vertrek!' Schreeuwt papa van beneden en ik hoor zijn sleutels rinkelen. 'Doei! Tot vrijdag!' Schreeuw ik. Hij loopt de deur uit en die knalt achter hem dicht. Ik spring uit bed, loop de gang in en ga naar zijn slaapkamer. Ik doe zachtjes de gordijnen open en zie hem wegrijden. Als hij de straat uit is, snel ik naar mijn kamer en laat me weer op bed vallen. Ik zoek Zozo's nummer en bel naar haar.
'Heeeeheeey,' zeg ik als ze opneemt. 'Hey brooooo! Hoe gaat ie?' Roept ze. Ik grinnik. 'Goed goed. Coast is clear,' zeg ik. Ze grinnikt. 'De vogel verlaat het nest met de baby's over enkele minuten,' antwoordt ze. We schieten in de lach en nemen afscheid. Precies genoeg tijd om alles klaar te zetten ;)

-
Hehehehe kleine cliffhanger. Sorry not sorry