Dreaming -bxb-

Zestien

Ik lig op mijn bed met wat muziek op de achtergrond. Ik ben net terug van rolschaatsen om mijn hoofd leeg te maken, maar het lukt niet. Mijn hoofd zit overvol... Ik denk steeds aan het meisje, Remus, mijn andere dromen, dromen die misschien zullen komen, Remus, dat opstel met Remus, het meisje, Remus. Ugh!! Ik word gek! Ik zwaai mijn benen van bed en wil mijn kamer uitlopen, maar mijn gsm pingt. Berichtje! Ik loop naar mijn gsm en slide hem open: je hebt een nieuw bericht van Remie....
                        Remie
*heyy wanneer kan je afspreken?
Heyy morgenmiddag is goed voor mij
*geweldig vergeet je voorbereidingen niet voor het opstel
Hoorde je dat? Dat was mijn hart dat net verder is gebarsten.
Goed! Ik zal proberen het niet te vergeten. Is 2 oke?
*perfect zie je dan bij mij bye
Bye

Ik gooi mijn gsm terug op bed en beslis om aan mijn huiswerk te beginnen. Dan kan ik al wat voorbereiden voor het opstel. Pfff, de examens zijn er al zo snel. 'De opdracht luidt: schrijf samen een gedicht over de relatie die je met elkaar hebt, maar je mag niet te duidelijk zijn, noch te onduidelijk. Het moet voldoen aan de afspraken op het volgende blad en wees alsjeblieft serieus,' lees ik voor. What the fuck is dit voor opdracht? Ik ben een vijfdejaars ASO, geen tweedejaars basisschool?! Oh my god, ik wil die docente's nek omwringen. (A/N ik kom uit België dus als je dit niet snapt als Nederlander, sorry! Maar ik snap letterlijk geen hol van jullie schoolsysteem met Havo en Vmwo ofzo iets idk) Hopelijk wordt het niet te awkward...

-

'Hey,' zegt Remus als hij de deur opentrekt. 'Hey,' zeg ik terug. Laat maar vallen, wat ik gisteren zei is onmogelijk: wat hier gaat gebeuren zal de meest awkward momenten zijn in mijn hele bestaan. Hij opent de deur verder en wenkt me binnen. 'Mijn vader is weer weg,' zegt hij. Ik knik en hoor dan hakken klinken. Het is echt al zo lang geleden dat ik hier nog was... 'Aaah eindelijk! Thomas!' Roept Linda. Ik glimlach en ze neemt me in haar armen. Ik moet me serieus bukken, het is echt een kleine vrouw. 'Hallo, hoe gaat het?' Vraag ik. Ze knikt en al haar juwelen rinkelen. 'Zeer goed! En met jou?' Vraagt ze enthousiast. 'Ook goed,' antwoord ik. Liar, liar, pants on fire... 'Maar Remusje, betekent dit dan dat het toch goed is gekomen tussen jullie? Zijn jul-' Remus stompt zijn elleboog tegen haar schouder. 'Thomas is hier voor het opstel voor het examen Nederlands. Dag mam,' zegt hij snel. Hij grijpt mijn pols vast en trekt me mee naar de trap.

'Waarom heb je geschreven dat ik mooie ogen heb?' Vraagt Remus. 'We moesten onze eerste gedachtes geven,' mompel ik. We kijken elkaar even aan. 'Waarom heb jij geschreven dat mijn kuiltjes je opvielen bij onze eerste ontmoeting?' Weerkaats ik de vraag. Ik zie hem licht blozen. Wat een cutie is hij toch... 'De waarheid zeggen moest,' antwoordt hij. We kijken elkaar weer even aan. 'Klop klop?' Linda komt binnen met een schoteltje drinken en eten. 'En hoe gaat het? Wat is de opdracht?' Ik hoor Remus zacht zuchten en ik grinnik. 'Het gaat best wel vlotjes. We hebben al een vijfde gedaan. De opdracht is om de relatie met je groepspartner te omschrijven in een gedicht. Natuurlijk zitten er allemaal regeltjes aan vast enzo..' Leg ik kort uit. Remus' moeder knikt begrijpelijk. 'En gaan jullie wat zeggen over de kus?' Flashbacks van die avond kwamen terug naar boven, we zaten zelfs op deze stoelen. Ik kijk naar Remus en zie hem naar de vloer staren met rode wangen. 'Ik vind wel dat jullie alles moeten toevoegen. Ook dat jullie nu amper praten, bijvoorbeeld?' Ik kijk naar Linda op. Ze zet alles neer en komt tegen het bureau aanstaan. 'Stuur een mail naar de leerkracht dat alleen zij dit mag lezen en niet mag doorvertellen. Docenten mogen persoonlijke zaken van leerlingen eens niet echt vragen. Slimme zet van haar, maar zet dan een slimmere zet. Misschien helpt dit opstel wel met jullie vriendschap te herstellen,' vertelt Linda. Ik knik zacht en kijk naar Remus. 'We gaan die mail meteen schrijven, bedankt mam,' mompelt Remus. Ik glimlach klein als hij zijn moeder een knuffel geeft. 'Nu, hop hop! An het werk! Ik heb ijsthee en koekjes meegenomen,' zegt ze en snel loopt ze de kamer uit. 'Dus, wil je anders even praten? Ik heb echt veel vragen,' zeg ik. Goed zo, Thomas! Trek het er zo snel mogelijk af, die pleister. (A/N klein weetje: ik ben allergisch aan pleisters en plakkers in algemeen. Lol. Ik weet hoe raar het klinkt) Korte pijn is beter! Remus kijkt eindelijk in mijn ogen en ik zie zijn pupillen een klein beetje groeien. Zijn groene iris twinkelt in het licht van zijn bureaulamp. Hoe knap kan een persoon zijn? Kijk naar hem: kaaklijn en alles... 'Ik wil wel praten,' zegt hij dan.

-
Kleine cliffhanger!! Sorry not sorry. Volgende hoofdstuk gaat wat langer zijn dan normaal maar ik heb een klein probleempje: de laatste tijd gaat het schrijven wat moeizamer enzo omdat ik met een vol hoofd zit. (Ironisch dat net Thomas dat ook heeft he) maar het maakt het schrijven en bedenken wat lastiger dus misschien zal na dit hoofdstukje niet meer elke dag eentje komen. Mijn hoofd zit zo vol dat ik soms gewoon wegga uit realiteit en dat iemand mij letterlijk moet wakkerschudden totdat ik terug op aarde ben. Met andere woorden: ik ben er niet helemaal bij. Ik heb echt veel aan mijn hoofd, maar ik ga dit daarvoor natuurlijk niet laten vallen. Gewoon wat kalmpjes aandoen.
Hopelijk begrijpen jullie het. Kusjes en stay positive want alles komt altijd goed xx