Dreaming -bxb-

Zevenentwintig

Hoiii!! Nog snel even iets zeggen over dit deeltje: er zijn veel tijdssprongen in, dus volg goed mee. Ik weet dat het vrij korte stukjes zijn, maar dat komt omdat het boek ten einde loopt en ik geen normale hoofdstukken kan schrijven. Het hoort zo, dus verschiet ook niet als ze wat korter zijn

-

10 maanden later

'Hoe gaat het, piraatje?' Lacht Remus aan de andere kant van de lijn. 'Ik heb geen houten been, hé slimme! Ik heb een supersonisch robotbeen dat meer kan dan uw slappe stengels,' lach ik. Ik hoor hem grinniken. 'Hoe is het daar tussen de Nederlanders?' Vraag ik. 'Goed goed! Morgen tentoonstelling met Anne-Marie en binnen twee weken naar Orleans, Frankrijk,' zegt hij. We praten nog wat, maar dan moet ik vertrekken. Ik leg af en sta op. Ik loop de trap naar beneden en hijs mijn rugzak op mijn rug. Ik wankel en loop onhandig naar de keuken. Papa leest een krant en ik druk een kus op zijn wang. 'Vergeet je kruk niet,' zegt hij. Ik mompel instemmend en neem nog een appel. 'Over twee uur ben ik terug,' zeg ik. Hij knikt. Ik steek mijn appel in mijn rugzak, neem mijn kruk en ga het huis uit. Vandaag heb ik weer een training. Een organisatie helpt mij te leren leven met zo'n "robotbeen". Elke week twee keer training en normaal gezien kan ik over een jaar alles wat een ander mens ook kan. Ze willen zelf een speciale rolschaats, zodat ik eindelijk weer kan rolschaatsen. Ik hoop da het lukt!

Twee jaar na het ongeluk

'Hey,' groet ik Zoé. Ze glimlacht en gaat tegenover mij zitten. 'Hoe is het?' Vraagt ze. Ik knik. 'Niet veel verandert,' zeg ik. Ik zie dat ze ziet dat ik lieg. Ze kijkt me aan. 'Oké! Er is wel iets..' Geef ik toe. 'Is het iets met je nieuwe rolschaatsen?' Vraagt ze. Ik schud mijn hoofd en lach. 'Nee. Ik ben zelf helemaal gek op ze,' lach ik. Ze grinnikt. Een seconde erna zijn we weer serieus. 'Remus... Ik heb al een half jaar niets meer gehoord. Na mijn verjaardag niets meer,' zeg ik. Ze kijkt me medelevend aan. 'Ik heb al een jaar niets meer gehoord. Hij negeerde zelfs mijn berichtjes. Ik vroeg een paar weken terug nog iets, maar weer geen antwoord,' vertelt Zoé. Ik zucht.

Mijn vrienden en ik zijn een vijftal keer naar hem gegaan en hij is drie keer naar hier gekomen in de afgelopen twee jaar. Steeds excuseerde hij zich weer voor mijn been. Ik zei hem telkens keer weer dat het niet erg was, maar hij lijkt het moeilijker te vinden dan ik. Ik begrijp hem wel, maar toch... Daardoor laat hij mij steeds aan die dag herinneren. Vijf juni is de enigste dag die van mij het jaar mag verlaten. Die dag kom ik zelf niet op straat. Ik vermijd verkeer die dag. Zoé kwam de voorbije twee keer naar mij thuis en we keken gewoon de hele dag komische films. Gelukkig heb ik haar nog...
Ik weet echt niet wat ik zonder dit meisje zou doen.

Vijf juni, 4 jaar na het ongeval

'Je favoriete persoon is hier!' Roept Zoé als ze binnen komt bij mij thuis. 'Waar?' Vraag ik. Ze slaat op mijn schouder en we lachen. 'Hoe is het met mankertje?' Vraagt ze. Ik lach en fluit met mijn vingers. Ik hoor het zacht-tikkende geluid dichterbij komen. 'Lila?' Vraag ik. Mijn golden retriever met drie pootjes komt aangehuppeld vanuit de keuken. Ze stormt op Zoé af en ze aait haar. De staart van het puppy'tje gaat heel snel heen en weer. Ik grinnik en laat me in de zetel vallen. Ik ben echt gelukkig. Ik kijk rond en mijn ogen belanden op een kader op de dressoir naast de eettafel. Het is een foto van al mijn vrienden en ik in Walibi toen we zestien waren. Ik denk dat het voor mijn verjaardag was... Ik weet dat Remus op die foto naast me staat en een steek gaat door mijn hart. Ik zucht. Na al die jaren voel ik nog steeds iets. Ik ben twintig en krijg een tienerliefde niet uit mijn hoofd. Hoe ouder ik werd, hoe minder mijn rare dromen en visioenen ook werden. Alsof ze samen met Remus stilaan uit mijn leven verdwijnen. Heel af en toe heb ik weer iets, zoals een jongen dat vermist wordt of een woningbrand... Het is maar beter zo, ik slaap eindelijk goed.

-

Nog een lang hoofdstukje en dan komt de bonus!! Bijna het eind 😭❤️