Dreaming -bxb-

Achttien

Examens. Iedereens favoriete deel van het jaar en hier in Vlaanderen maken ze het nóg leuker: 2 of zelfs 3 keer in een enkele schooljaar. Gelukkig heeft mijn school de paasexamens nog niet ingelast. Maar ja, we moeten erdoor. Vandaag heb ik chemie. Ik háát chemie. Eigenlijk haat ik alle wetenschappen, inclusief wiskunde. Gelukkig kan ik het nog een beetje, dat zou pas een ramp zijn.
Oh, over rampen gesproken... Ik heb sinds onze zoen op Remus' kamer nog maar amper tegen hem gesproken. Mijn nummer is zelfs in zijn telefoon geblokkeerd en die ene Fio loopt nog rond, dus er is niet echt een optie. De leerkracht heeft onze mail wel ontvangen en ons verzekerd om niets te zeggen. Ze zei zelfs dat we naar haar konden komen als we wouden, blijkbaar valt haar broer ook op jongens en weet ze dus een beetje wat het is. Bizar, zo amicaal omgaan met leerkrachten...

'Hey? Studiebol, je gaat het goed doen,' zegt Thijs. We geven elkaar een box en hij loopt door. Zoé komt aangelopen en geeft me snel een kus op mijn wang. 'Ik was bang dat ik te laat ging zijn!' Puft ze. Ik grinnik en de bel gaat. Ze zucht en bladert nog even door haar samenvatting. 'Waar stond nu de reactie van-' 'Pagina 24, paragraaf twee, deel drie,' antwoord ik. Ze kijkt me fronsend aan. 'Hoe weet je welke ik bedoel?' Ik glimlach. 'Omdat jij die reactie nooit kon onthouden,' lach ik. Ze denkt na en haalt dan haar schouders op. 'Zoé, Thomas. Nu komen,' roept de docent chemie door de gang. Ik knik en trek Zoé mee het lokaal in.

'Klaar?' Vraagt de docent. Ik knik en hij neemt het bundeltje papier van mijn bureau. Hij knikt naar me en ik sta op om mijn spullen te nemen. Ik ga snel het lokaal uit en sla rechtsaf. Nog maar twee examens te gaan: Engels en geschiedenis. Niet echt erg. Engels gaat te gemakkelijk en ik heb een goed geheugen, dus ik ace geschiedenis ook wel. Ik steek de sleutel in mijn fiets en draai hem om. Ik glimlach bij het horen van de klik en trek mijn rugzak beter op mijn rug. Ik trek mijn oude fiets uit de stalling en spring erop. Ik rijd naar de poort, fiets erdoor en sla rechts af. Ik ontwijk nog net Liam en zwaai naar hem. Hij steekt zijn middelvinger op en gaat verder met zijn gesprek. Ik grinnik en fiets de tweede straat van links in. Plots klinkt er een knal en doet mijn fiets bizar. Ik rem en spring er nog net af. Bijna gevallen... Ik raap mijn fiets op en kijk wat er scheelt: gesprongen band. 'Verdomme, he!' Mompel ik kwaad. 'Problemen?' Ik draai me geschrokken om. 'Hey,' zeg ik. Hij glimlacht. 'Je kan wel achterop bij mij,' stelt hij voor. Ik knik en leg mijn fiets aan de rand van de weg. 'Moet je hem niet vasthangen?' Vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. 'Ik wil toch een nieuwe,' grijns ik. Snel spring ik op de bagagedrager van zijn fiets en hou hem vast aan zijn heupen.
Remus.
Wat heb ik hem gemist. Ik hou hem steviger vast als we een bocht maken en snuif zijn geur op. Wat ruikt hij toch lekker, wauw... Ik word uit mijn gedachten gehaald doordat we stoppen en ik tegen zijn rugzak knal met mijn hoofd. Ik voelde de pen zo in mijn hoofd steken. 'Gaat het?' Vraagt hij bezorgd. 'Sure,' zeg ik, wrijvend over de pijnlijke plek.

'We zijn er,' klinkt Remus. Ik zwaai mijn rechterbeen over de bagagedrager en strijk mijn broek plat. 'Bedankt,' zeg ik en Remus glimlacht als antwoord. Ik loop richting mijn deur en steek mijn sleutel erin. Ik draai het slot open en wil binnengaan, maar draai me dan toch om naar Remus. 'Wil je niet hier blijven?' Flap ik eruit zonder na te denken. Hij is geschokt voor een momentje, maar glimlacht dan. 'Niet zo'n goed idee... Ik wil niet iets doen wat gevolgen kan hebben,' zegt hij. Ik knik en stap mijn huis binnen. 'Dag,' zeg ik met mijn hand aan de klink. Hij zwaait en fietst weg. Ik sluit de deur en gooi mijn rugzak op de grond, doe mijn jas en schoenen uit en plof in de zetel neer. 'Pap?!' Roep ik. Geen antwoord. Ik sta op en loop naar de keuken voor een glas drinken. Ik zie een notitieblok op het keukeneiland liggen en raap het op. Er staat wat opgeschreven:
Heyy Thomie!
De moeder van Remus heeft me opgebeld en de situatie uitgelegd met die ene Fio. Waarom zei je niets? Ik ben nu dus met Linda en ik zal waarschijnlijk laat thuis zijn. Bestel wat te eten, maar geen frietjes! Dat eten we al overmorgen.
Kusjes
Kutzooi! Waarom bemoeien ouders zich met alles in hun kinderen hun leven?! Wat gaan ze zelf bespreken? Hij zei niet eens waar hij is... Als ik dit hem zou flikken, dan kreeg ik het ervan langs. Maar hij mag het wel allemaal? "Omdat hij de ouder is" zeker? Ja, die ken ik al...
Ik neem mijn gsm en bel de eerste de beste pizzazaak. 'Hey, ook goedeavond. Ik wil graag een pizza met ham. Een middelgrote. Nee geen drinken. Oké. Bedankt!' Ik druk af en zet de tv op. Het springt op het nieuws en gaat over het Amerikaanse meisje. Haar ouders geven een interview. Ik denk terug aan mijn droom. 'We don't know who did it... Please, if you know anything or you saw anything at all. Let us know,' smeekt de moeder van het meisje Allison. Er komt een nummer in beeld en ik tik het in in mijn contacten. Ik ga deze mensen helpen. Hopelijk kan ik, als Belg, naar dit nummer sms'en. Ja, het is gelukt! Nu nog wat typen... Ik hoop dat die mannen gevonden worden, maar wat ik nog meer hoop os gewoon dat ik stop met visioenen te hebben. Ik haat die dromen! Zeker als ze gaan over de mensen waar ik van hou

-

Weer wat langer omdat ik me heel goed voel vandaag en me eindelijk weer deftig kan focussen!! En ook omdat ik jullie vorige keer vier freaking dagen liet wachten. Toch bedankt aan iedereen dat jullie zo geduldig waren xx