Dreaming -bxb-

Negentien

Zoals jullie weten voelde ik me vorige keer heel goed, de laatste twee dagen en inclusief vandaag weer niet. Ik weet niet wat er scheelt, maar ik ga hierdoor zeker niet stoppen met het boek! Ik ga gewoon nog rustiger aandoen, want school is weer begonnen. Ik heb me ook voorgehouden om dit jaar heel hard mijn best te doen (ik zit in het derde middelbaar) zodat mijn familie trots op me is. Gelukkig heb ik dit hoofdstuk vrij snel afgekregen. Geniet er dus van ;)

-

'Zoon. Er is een brief voor je,' zegt mijn vader. Ik draai me om op mijn stoel met een halve boterham uit mijn mond. Ik trek hem eruit en kauw even, voor ik opsta en de brief pak. Ik draai hem om: Voor Thomas. 'Bedankt,' mompel ik. Ik slik mijn brood door en neem nog een slok van mijn chocolademelk. Ik scheur de brief open en begin met lezen-
Lieve Thomas,
Ik weet dat dit de foutste manier is om dit te brengen, maar ik kan het niet zeggen. Schrijven is makkelijker voor me. Het gaat over mij. Ik heb al mijn hele leven een geheim waar niemand iets over weet, maar ik heb het gevoel dat jij precies weet hoe ik me erover voel. Ik denk dat jij hetzelfde geheim hebt. Ik ben erachter gekomen toen je reageerde op Allison. En toen je gilde in je slaap, die ene nacht. Of waarom je vaak slecht slaapt. Je hebt die dromen. Dezelfde als mij. Toen ik bij je was blijven slapen, had ik ook een droom. Ik heb ook gedroomd over Allison. Zelfs over jou. En ik wist wie je moeder was voor ik je kende. Ik heb gedroomd over je moeder haar dood alvorens het was gebeurd. Het spijt me heel erg. Niemand verdient zoiets. Zeker jij niet. Ik weet hoe random deze brief is, maar ik kon het niet langer uithouden. Ik zit al zestien jaar met dit geheim te worstelen en ik heb eindelijk een lotgenoot gevonden. Ik wil met je praten. Kom je zaterdag om elf uur naar het park? Ik moet je zien
Liefs, Remus
Ik staar naar het gevouwen blad papier in mijn hand. Remus' geur hangt er zelfs rond. Ik sluit mijn ogen en adem diep in en uit. Ik dacht al die jaren dat ik de enige was met dit geheim. Ik kijk op de klok en schrik meteen walker als ik zie dat het vijf voor elf is. Snel sprint ik naar mijn kamer en trek kleren aan. Ik neem mijn jas en ren terug de trap af. Ik doe zo snel mogelijk mijn schoenen aan en trek de deur open. 'Thomas?' Roept mijn vader. 'Sorry!' Roep ik terug en trek de deur dicht. Ik begin te lopen. Ik loop enkele straten in en uit, sla rechts af en zie een jongen met zwarte haren de hoek omlopen. 'Remus!' Gil ik. Ik sprint de straat door, ontwijk een oude man en ren door. Ik loop de hoek om en zie hem wachten aan een verkeerslicht. 'Remus!' Roep ik. Ik ren naar hem toe. Hij draait zich om en schrik als ik hem omhels. 'Sorry dat ik zo laat ben,' hijg ik in zijn trui. Ik laat hem los en kijk hem aan met mijn kleine oogjes. Hij glimlacht zwakjes. 'Gaan we dan maar zitten?' Stelt hij voor. Ik knik en we wandelen weg.

'Dus je hebt de dood van je moeder gezien?' Ik knik en vecht tegen de tranen. Hij houdt zijn hoofd een beetje schuin en legt dan zijn hand op mijn been. Ik glimlach schaapachtig. 'Waar ging jou droom over waarin ik voorkwam?' Zeg ik, om van onderwerp te veranderen. Hij haalt zijn hand weg en kijkt naar de grond. 'Remus?' Hij kijkt in mijn ogen. 'Ik hoorde alleen je stem. Je huilde en zei dat het je speet. Maar het volgende moment waren we op een feestje en gingen we naar een kamer. Daarna hoorde ik jongens wat roepen en werd ik wakker,' vertelt hij. Ik knik. 'Het tweede deel heb ik ook zo gehad,' zeg ik. Ik vertel over mijn droom en hij schrikt. 'Dat betekent dat als jij iets deed, waardoor ik in coma lag. En als het een visioen is, dan hoop ik dat je weet wat er gebeurde, zodat we het kunnen vermijden!' Ik zie de stress in zijn groene ogen. Hij kijkt naar alles om zich heen en gaat dan met zijn hand door zijn haren. Hij zucht dan en richt zich weer tot mij. 'Sorry,' fluistert hij. Ik haal mijn schouders op en schud mijn hoofd. Ik verberg mijn gezicht meer in mijn jas, het is echt vreselijk weer. Het vriest en er is ijzige wind. 'En wat doen we nu met ons?' Vraagt Remus plots. Ik kijk hem aan en zie zijn smekende ogen. Waarom kijkt hij me zo aan? Zijn blik dwaalt af naar mijn lippen en ik doe automatisch hetzelfde. Thomas Thijssen, godverdomme! Wanneer kan je nu eens luisteren naar je hersens?! En daar gaan we weer...
Remus pakt mijn hoofd vast met zijn koude handen en drukt zijn lippen tegen de mijne. Al snel zoenen we en laat ik mijn hersens protesteren zonder er naar te luisteren. Zijn tong glijdt rustig tegen de mijne en ik heb het al meteen een pak warmer. Hij grijpt mijn jas vast en ik zijn kaak. We kussen elkaar nog even en komen dan los. 'Zo..' Mompelt Remus ongemakkelijk. Ik lach zachtjes. 'We moeten hier echt mee stoppen,' zeg ik zacht. Hij knikt. 'Jij kuste mij,' verdedig ik mezelf. Lachend geeft hij mij een stoot tegen mijn schouder. 'Jij ging er mee in!' Ik lach. 'Mijn hersens zeiden wel dat ik het niet mocht doen, maar je was te snel,' zeg ik. We kijken elkaar aan. Als het kon, zou ik hem weer kussen. Maar het is niet verstandig. Helemaal niet verstandig. Toch doe ik het. Ik plaats een teder kusje op zijn lippen en sta recht. 'Mijn vader weet niet waar ik ben,' zeg ik. Hij knikt. Ik wuif ongemakkelijk en wandel weg.

Hart, je brengt me nog eens in de problemen, dat meen ik...