Dreaming -bxb-

Vierentwintig

'Hey,' groet ik Remus. Hij glimlacht en komt binnen. 'Waarom moest ik zo snel komen? Is er iets gebeurd?' Ik schud mijn hoofd en trek hem mee naar de woonkamer. 'Niet schrikken,' zeg ik stil. Hij kijkt me verward aan en ik grinnik zachtjes. Ik open de deur en laat hem eerst naar binnen gaan. Zijn moeder, mijn vader en een vrouw in nette kleren zitten op de sofa. 'Hallo,' groet hij hen ongemakkelijk. Ik grinnik en hij kijkt kort even naar mij. De vrouw staat op en steekt haar hand uit. 'Jij bent dus Remus,' zegt ze. 'Ja, dat ben ik,' stamelt hij. Helemaal verward kijkt hij naar mij, dan naar zijn glimlachende moeder en dan naar de vrouw. 'Ik heb de mail ontvangen en de telefoontjes zijn bij mij geraakt en ik heb besloten jou te evalueren op mijn prestigieuze school,' spreekt de vrouw van de academie. Remus zijn gezicht is goud waard, hij weet totaal niet wat er gebeurd. 'Remus, ik heb met de kunstacademie gesproken en met je moeder en we vinden allemaal dat je een kans verdient om je droom waar te maken,' vertel ik rustig. Hij draait zich naar me toe met een klein glimlachje, maar nog steeds een geschokte uitdrukking. 'Je bedoeld dat... Dat-' 'Dat je op sollicitatie gaat en hopelijk een kans krijgt op de academie. Dit is toch wat jij wou? Je zus en jij samen op de academie, daar droomden jullie van. Jij kan nu doen wat je zusje niet meer kan,' vertelt zijn moeder. Ik zie de tranen in zijn ogen staan en hij omhelst zijn moeder. Daarna draait hij zich naar mij en vliegt in mijn armen. 'Heb jij dit allemaal echt gedaan?' Ik grinnik. 'Alleen het beste voor jou,' zeg ik hem. Ik laat hem los en geef een kus op zijn voorhoofd. Hij huilt en hij ziet er zo verdomd schattig uit. Deze jongen verdient zo veel meer, maar dit is het meeste wat ik kan geven.

-

'Ja?' Zeg ik als ik opneem. 'Thom?' Vraagt een bekende stem. 'Ja,' antwoord ik. 'Thom! Oh my god! Ik ben aangenomen! Ik mag naar de kunstschool!' Schreeuwt hij blij. 'Remus!! Super goed nieuws!' Roep ik terug. Ik hoor hem lachen aan de andere kant van de lijn. 'Thomas... Zo hard bedankt. Echt, zonder jou kon dit niet. Je bent geweldig,' zegt hij rustiger. Ik glimlach. 'Geen dank. Je verdient dit. Ik kan niet jouw talent laten zitten, het moest eruit komen,' lach ik. Hij grinnikt. We praten nog wat en leggen dan af. Ik besluit even te gaan rolschaatsen. Even nadenken. Het doet me deugd om iets te doen waar ik echt van hou. Anders zit ik binnen met schoolwerk of een boek. Ik sluit mezelf te vaak af, dus ga ik naar de stad. Die ligt hier een tweetal kilometers af, dus is er genoeg tijd om na te denken.

-

Heel kort, i know. Maaaar dat komt omdat het einde eraan zit te komen. Ik had het al eerder gezegd, maar nu is het wel heeeel dichtbij. Ik gok op nog drie hoofdstukjes en heel misschien een bonusje. Kusjesss