Senden Sonra | KTH ✓

Yeni Patron

•Sınır 340 vote. Yorum yapmayı unutmayın lütfen, yeni bölümde görüşürüz 💕

"Sakin ol." diyerek beni yatıştırmaya çalışan babamla derin bir nefes aldım. En azından yanımda soğukkanlı olacak biri vardı, şu an yanımda Tae'nin olduğunu hayal edince gülmek istemiştim. Yüksek ihtimal onu öldüreceğimi söyleyip dururdu. 

"Tamam, sakinim." Yani öyle olduğumu umuyordum. Deli gibi atan kalbim ve titreyen ellerimi saymazsak iyiydim işte. "Şu ışıkları geçince sağa dön." 

Dediğini anında anlamıştım. Dönmeyi başarırsam biraz daha tenha bir yoldan şehir dışına çıkacaktık. Yolun tek sıkıntısı biraz topraklı olmasıydı, şirketimiz şehrin çok merkezinde sayılmazdı. 

"Baba, nasıl durduracağım?" diye sakince sordum, tahminen el freni kullanacaktım ama tam olarak ne yapmam gerektiğini bilmiyordum. "Bir süre gaza basmadan süreceksin, biraz yavaşlayınca vites düşüreceksin ve takla atmayacağımıza emin olduğunda el frenini çekeceksin."

Bana bir şeyi nasıl anlatacağını bu kadar iyi biliyor olması güvende hissettirmişti. Başka bir şey söylemeye, dolandırmaya gerek olmadan başından sonuna kadar her şeyi anlatmıştı. Eğer sadece şu anlık yapacağımı söyleseydi, kendimi hazırlayamazdım. 

Sağa doğru döndüğümde, ayağım yine frene gitmişti ve çalışmadığına bir kez daha emin olmuştum. Yola girmeyi başardığımda derin bir nefes verdim, hızlı bir şekilde dönmek arabayı neredeyse savuracaktı. 

"Bu yol nereye kadar sakin?" Konuşma isteği duyuyordum, sessiz bir şekilde tehlikeli bir olayın içerisinde bulunmak korkumu arttırıyordu. "Bize yetecek kadar uzun bir süre sakin."

Babamın da gerildiğini sesinden hissediyordum. Bu biraz panik olmama neden olmuştu ama kendime hakim olmaya çalıştım. Şu an benim panik yapmam demem ölmemiz demek olabilirdi, kendim için değil ama babam için endişeleniyordum. 

Vites düşürebileceğim kanısına vardığımda, vitesi üçten ikiye aldım. Arabanın eskisinden daha yavaş olduğu fark ediliyordu. Bu biraz daha rahatlamama sebep oldu. Bu işin sonunda araba hurdaya falan çıkmazsa iyiydi, durayım derken yüksek ihtimal zarar vermiştim. 

"Sen nasıl bu kadar sakinsin?" İstemsizce sormuştum, gerçekten tepkileri o kadar normaldi ki sanki düz bir şekilde araba sürüyordum. "Panik olmamı gerektirecek bir durum yok, trafikte değildik. Sen arabayı kötü kullanmıyorsun ve daha önce tecrübe ettiğim bir şey bu."  

Şaşkınlıkla babama bakmak istemiştim ama yoldan gözümü çekmeye cesaret edemiyordum. Sanki her an bir yerden araba falan çıkacaktı ve frene basamadığım için kaza yapacaktık. 

"Daha önce tecrübe ettim derken?" Sesimi kontrol etmeye çalışıyordum, yanımdaki babamdı ama yine de korktuğumu belli etmek istemiyordum. "Şanssızlık diyelim, basit bir olaydı. O zamanlar bilmediğim için arabayı bir yere çarpmak zorunda kalmıştım." 

Keşke ben direksiyondayken böyle şeyler konuşmasaydık, her an bir yere çarpıp ikimizi de öldürecekmişim gibi geliyordu. Arabanın yeterince yavaşladığını fark edince vitesi bire düşürdüm, bundan sonrası kolay olan kısmıydı sanırım. 

Yavaş yavaş heyecan geçtiğinde midemdeki kasılmayı hissetmeye başlamıştım. Kalp atışlarımın yavaşlaması gerekirken sanki daha da hızlanmıştı. Olayın farkına ancak sonuna geldiğimde varmıştım sanırım. Babamın sakinliği olmasa belki de şu an hastanede falan olacaktık. 

Araba yeterince yavaşlayınca babamdan da onay alarak, kademeli olarak el frenini çektim. Babam daha araba durmadan birilerini aramış ve yerimizi söyleyerek çekici çağırttırmıştı.