SAHIPSIZ INTIKAM

4. Bölüm

Çocuklarda yavaş yavaş kendine gelmeye başlamışlardı. Ayağa kalkıp deponun çıkış kapısına doğru yürüyüp köşede bekleyen adama döndüm.

"Benim dışarıda işimlerim var. Sakın buradan ayrılma ve çocuklara dikkat et." dedikten sonra arabama atlayarak eve eşimin yanına gittim.

Jaleyle tam 4 gündür görüşmüyor herhangi bir haber de vermiyordum. En son evden çıkarken "Bir işim var halledince döneceğim. Biraz uzun sürebilir merak etme olur mu? " demiştim.

Normalde sürekli iletişime geçerdik. Eve geç kalacağım zamanlarda da sürekli arar haber verirdim. Asla birbirimize haber vermeden duramazdık. Helede 4 gün....
Kızımdan sonra işteyken bile mutlaka gündüzleri arar, en azından akşama doğru ne kadar yoğun olursam olayım aramaya çalışırdım .


Jalenin şu anda artık meraktan duramayacağını biliyorum. Eğer bir an önce beni görmezse kesin polise gitmeye karar verirdi.

Arabaya atlayarak eve doğru yola çıktım. Eve vardığımda arabamı kenara park edip arabadan indim. Cebimden evin anahtarını çıkarır çıkarmaz evin kapısı açıldı. Kafamı kaldırdığımda Jaleyi gördüm. Kısa bir süre bana şaşırmış bir şekilde baktıktan sonra sert bir şekilde "ERKAN!" diye bağırarak birden boynuma sarıldı. Bende kollarımı beline sardım.

"Özür dilerim aşkım. Yoğundum bir türlü arayamadım seni." dedim.

Bir süre o şekilde kaldık. Sonrada birbirimizden ayrıldıktan sonra Jale bana sert bir tokat attı ve ardında içeriye girdi. Bunu hak ettiğimi bildiğim için ses etmeden kapıyı kapatarak arkasından bende içeriye girdim. Elim bana vurduğu yerdeydi. Ellerimi salona girdiğinizde geri çektim. Oturma odasına geçip kanepeye oturduğumda bende yanına oturdum. Sinirli görünüyordu. Derin bir nefes alıp bana döndü.

"Neredeydin sen? İş yerine gittim ama izin aldığını söylediler. Benden gizli neler karıştırıyorsun sen allah aşkına!" diye sert bir şekilde söylendi.

Ne cevap vereceğimi bilmediğim için sessiz bir şekilde oturup düşünmeye başladım. Hastanede hemşir olarak çalışıyordum. Aklıma gelen ilk şeyi söylemeye karar verdim ama artık Jale inanır mı inanmaz mı bilmiyorum... Inşallah inanır diye içimden dua ettikten sonra cevap verdim.

"Tamam sana yalan söylemek istemiyorum. Sana söyleyemedim ama hastanede bahçede otururken bir kadın geldi yanıma gerçekten üzgün görünüyordu. Neyi olduğunu sordum merak edip. Bana bir kaç derdini anlattı. Torunu hastaymış ve başlarındada bir sıkıntı varmış. Peşinde birileri var ve onlara zarar vermek istiyorlarmış. Yardım istedi benden. Başka isteğine karşı çıkınca hasta kızı gördükten sonra yardım etmeye karar verdim. Bakma öyle ona yapabileceğim tek şey hasta kızı için tanıdık doktorlarla görüşmekti."

"Ne oldu peki?"

"Küçük kızın raporlarını tanıdıklara gösterdim. Ailenin peşinde olanlar izlerini bulunca güvenlikleri için başka hastaneye falan yatırdım. Hastane koşuşturmasından sana haber vermeyi unuttum." Dedim.

Jale bir süre yüzüme baktı söylediklerimi tartıyordu. Umarım bir şeyler sakladığımı anlamamıştır. Bir süre gözlerimin içine baktıktan sonra suskunluğunu bozdu.

"Emin misin? Sanki bana söylemen gereken başka bir şey daha varmış gibime geliyor. Benden başka bir şey saklamıyorsun değil mi hayatım?"


"Tamam saklıyorum ama ne olduğunu daha sonra detaylıca anlatıcam. Korkma sakın... Senin bir süre yurt dışında kalman gerek. O yaşlı kadının sıkıntısı var diyordum yaa onunla ilgili ama korkma bir şey olmayacak tedbir amaçlı gideceksin aşkım" .