Εγώ και εσύ;;; Πλάκα κάνεις....

Κεφαλαιο 2ο

Γιατί Θεέ μου;;; Γιατί σε εμένα;; Μα τι σου έκανα επιτέλους;

Τι θα κάνω τώρα; Πρέπει να τρέξω να βρω καμία τρύπα να πέσω μέσα, αλλιώς δεν πρόκειται να βγω ζωντανή από το σχολείο.

Μα και αυτός ρε παιδιά πως κάνει έτσι; Απλώς μου ξέφυγε κάτι γιατί το παίρνει τόσο σοβαρά;

Ναι ξέρω.... Θα μου πείτε πως δεν είναι όποιος και όποιος... Είναι ο Άλεξ. Ο υπεροχοτελειος, κούκλος, μαναρος, φανταστικος, πανεμορφ-

Μα τι έχω πάθει επιτέλους; Γιατί μιλάω έτσι για αυτόν; Είναι ένας ηλίθιος, κωλοεγωισταρος που το μόνο που ξέρει είναι να πηγαίνει κάθε μέρα και με άλλη. Σιγά μην γυρνούσε να κοιτάξει εμένα..

Αλεξ: "Άκουσε να σου πω φυτο, εμένα δε θα μου ξαναμιλησεις έτσι. Το κατάλαβες;"

Η φωνή του Άλεξ με απέσπασε από τις σκέψεις μου. Ωχχχχχ... Φαινόταν πάρα πολύ θυμωμένος και μια,. βασικά τρεις φλεβιτσες (ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥΥ) είχαν κάνει την εμφάνιση τους στο μέτωπο του.

Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Με είχε κολλήσει στον τοίχο του σχολείου και το βλέμμα του ήταν τόσο διαπεραστικό που νόμιζα πως θα με κάψει.

Κρις: Ε-εμμ.... Ε-ε-εγωω δ-δεν.... Συγγ-Συγγνωμη.

Εκείνη τη στιγμή ο γνωστός σε όλους Άλεξ έσκασε στα γέλια μόλις κατάλαβε πως τραύλισα. Τα νεύρα μου είχαν χτυπήσει κόκκινο. Ήθελα να τον σκοτώσω αλλά ήξερα πως μετά θα ήμουν νεκρή.

Αλεξ: "Έτσι μπράβο μικρη.... Να φοβάσαι μόνο και μόνο τη φωνή μου. Α και όπως είπαμε... Ετσι και μου υψώσεις τη φωνή θα έχουμε άσχημα ξεμπερδεματα."

Επιτέλους με ξεκολλησε από τον τοίχο και άρχισε να περπατάει υπεροπτικά προς τα έξω. Δεν υπάρχει αυτός ο άνθρωπος. Με κάνει να τρέμω μέχρι και τη φωνή του.

Πως κατάφερα να του μιλήσω έτσι τότε, ούτε εγώ δεν ξέρω....

Μόλις απομακρύνθηκε αρκετά έβγαλα μια ανάσα ανακούφισης και βγήκα έξω από το ηλίθιο σχολείο.

Ναι ξέρω μπορεί να διαβάζω πολύ και να να με αποκαλούν όλοι φυτό αλλά αυτό δεν πάει να πει πως απολαμβάνω να διαβάζω. Εξάλλου.... Πείτε μου εναν άνθρωπο να του αρέσει.

Έβγαλα το τηλέφωνό μου και πήρα τηλέφωνο τη Βάνα. Μου είπε να πάω στην καφετέρια δίπλα από το σχολείο εκεί που πηγαίνουν παιδια μόνο σαν κι εμένα. Τα φυτά!!!

Άρχισα λοιπόν να περπατάω μέχρι την καφετέρια. Μπήκα μέσα και κάθισα στο ίδιο τραπέζι που καθόταν η Βανα. Παραγγειλα μια κρύα σοκολάτα και το μόνο που κάναμε ήταν να κοιταζομαστε.