Εγώ και εσύ;;; Πλάκα κάνεις....

Κεφαλαιο 6ο

Άρχισα να τρέχω στους δρόμους κλαίγοντας με λυγμούς.

Ευτυχώς που ήταν αρκετά αργά και δεν υπήρχε κίνηση γιατί αλλιώς είμαι σίγουρη πως θα έπεφτα πάνω σε κανένα αυτοκίνητο.

Δεν είχα σταματήσει να σκέφτομαι. Αναρρωτιομουν πως θα εξελισσόταν η ζωή μας απο εδώ και μπρος.

Θα έβρισκα άραγε καινούρια δουλειά; Θα έβγαζα αρκετά χρήματα; Θα τα καταφερναμε;

Όλες αυτές οι ερωτήσεις περιτριγύριζαν το μυαλό μου και δε μπορούσα να δώσω σε καμία από αυτές απάντηση.

Όταν, τελικά, έφτασα στο σπίτι πήγα αμέσως στο δωμάτιο της Κλοις. Προσπάθησα να μην την ξυπνήσω και της έδωσα ένα τεράστιο φιλί στο μάγουλο.

Την εχωσα μέσα στην αγκαλιά μου και ξάπλωσα δίπλα της.

Μπήκα μέσα από τα σκεπάσματα και έκλαιγα βουβά ενώ παράλληλα χαϊδευα τα μαλλάκια της.

Κάποια στιγμή, άνοιξε τα μάτια της και γύρισε να με κοιτάξει.

Όταν με είδε στην αρχή χαμογέλασε, όταν όμως συνειδητοποίησε πως έκλαιγα το βλέμμα της σοβαρεψε.

Κλοι: "Κρις... γιατί κλαίς; Τι έγινε;"

Κρις: "Τίποτα αγάπη μου, όλα καλά. Απλώς είδα εναν εφιάλτη και ήρθα για να σε πάρω μια αγκαλίτσα."

Τι να της έλεγα; Ξέρεις, μικρή, δεν έχουμε καθόλου λεφτά και μπορεί αύριο να μην έχουμε ούτε να φάμε;

Μόλις της είπα για τον εφιαλτη, αμέσως ήρθε στην αγκαλιά μου και συγκινήθηκα από την κίνηση της.

Τότε μου είπε:

Κλοι: "Μη φοβάσαι αδερφούλα. Ήταν απλά ένα καλό όνειρο! Κάτσε να κοιμηθούμε αγκαλιτσα."

Τότε χωρίς δεύτερη κουβέντα ξαπλώσαμε μαζί.

Εγώ όμως δεν μπορούσα να κοιμηθώ.

Έψαχνα για τόσες πολλές απαντήσεις στο κεφάλι μου, όσο για το τι θα κάνουμε προσωρινα και τόσο για τον Άλεξ.

Η αντίδραση του ήταν πολύ παράξενη σήμερα.

Του είπα όλα αυτά τα πράγματα και αντί έστω να κουνήσει τα χείλη του για να πει κάτι, αυτός με κοιτούσε σαν χάνος.

Βέβαια φαινόταν η απορία και η έκπληξη στο πρόσωπο του καθώς είχε γουρλωσει τα μάτια.

Έπειτα από όλα όσα έγιναν σήμερα, αυτό ήταν το αποκορύφωμα.

Στεναχωρήθηκα τόσο πολύ. Αλλά γιατί;

Αφού όλοι ξέρουμε τον Άλεξ.

Είναι ένας μαλακας, που νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του και τους έχει όλους γραμμένους.

Γιατί να τον νοιάζει αν εγώ θα περάσω μαύρη ζωή;

Θα τον επηρεάσει; Φυσικά και όχι.

Γιατί αυτός δεν ενδιαφέρεται για εμένα. Όμως εγώ δε θα έκανα ποτέ κάτι τέτοιο σε αυτόν.

Δεν άντεχα άλλο και έτσι βγήκα από το δωμάτιο καθώς η Κλοι είχε ήδη αποκοιμηθεί.

Πήρα τηλέφωνο τη Βάνα γιατί ήθελα έναν άνθρωπο για να ξεσπάσω.

Βάνα: "Είσαι σοβάρη παιδάκι μου; Είναι τέσσερις το πρωί. Τι θες από τη ζωή μου;"

Εγώ δεν της απάντησα και άρχισα πάλι να κλαίω.

Μόλις το καταλαβε, με ρώτησε ανήσυχη τι μου συνέβαινε.

Της εξιστορησα όλο το σημερινό βράδυ ενώ παράλληλα έκλαιγα.

Βάνα: "Μη στεναχωριέσαι αγάπη μου. Κάτι θα βρεις εσύ να κάνεις. Και να ξέρεις εγώ θα είμαι πάντα εδώ για εσένα. Ο,τι βοήθεια θελήσεις μη διστάσεις να μου ζητήσεις."

Κρις: "Σε ευχαριστώ πολύ ρε Βανα. Είσαι πραγματική φίλη."

Της είπα και έτσι τερματισαμε την κλήση.

Εγώ πήγα πάλι στο κρεβάτι της Κλοις αφού δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να κοιμηθώ μόνη μου αυτή τη δύσκολη στιγμή.

Την έσφιξα στην αγκαλιά μου και έτσι με πήρε ο ύπνος.