Εγώ και εσύ;;; Πλάκα κάνεις....

Κεφαλαιο 47ο

Τότε, κατάφερα να αποκοπώ από το μαγνητικό βλέμμα του και έτρεξα κατευθείαν έξω από την αίθουσα.

Με δάκρυα στα μάτια και προσπερνώντας όλα τα τα άτομα που βρίσκονταν στους διαδρόμους, έφτασα στο μπάνιο.

Μπήκα μέσα σε μια τουαλέτα,  κλείδωσα την πόρτα πίσω μου και έπεσα με δύναμη στο πάτωμα αγκαλιαζοντας τα πόδια μου.

Αυτό που συνέβη σήμερα δεν ήταν δα και τόσο φοβερό, αλλά ήταν πολύ άδικο!!!

Οτιδήποτε και να κάνω, όλοι μου δυμπεριφερονται σαν να είμαι σκουπίδι... Λες και δεν έχω καρδιά και αισθήματα...

Το συγκεκριμένο γεγονός έχει συμβεί και σε άλλους, όμως κανένας δεν έπραξε με αυτόν τον τρόπο.

Γιατί, όμως, να γελούν μόνο και μόνο επειδή συνέβη σε εμένα;

Είναι τόσο άδικο όλο αυτό... Εγώ είμαι το φυτό, το φρικιό, εγώ είμαι αυτή που χλευαζουν πάντα, εγώ είμαι αυτή που δέχεται τα απανωτά χτυπήματα...

Γιατί να υπάρχουν τόσες διακρίσεις στη ζωή μας;

Νινα: "Πφφφφ, κλειδώθηκε μέσα το φυτό... Τι λες κολλητή; Πάμε να σπάσουμε πλακα;"

Ασλει: "Εννοείται..."

Ακούστηκε η φωνή των γνωστών προσώπων που μου κάνουν εδώ και καιρό τη ζωή κόλαση, και εγώ δεν άντεξα άλλο.

Έβγαλα έναν δυνατό λυγμο, μη μπορώντας να συγκράτησα τα δάκρυα μου.

Τότε, ακούστηκε ένα δυνατό χτύπημα στην πόρτα και οι άλλες δύο άρχισαν να ουρλιάζουν...

Νινα: "ΆΝΟΙΞΕ ΤΏΡΑ ΜΑΛΑΚΙΣΜΕΝΟ!!!"

Ασλει: "ΤΩΡΑΑ!!!"

Οι λυγμοι μου έγιναν ακόμα πιο δυνατοί, καθώς δε μπορούσα να διαχειριστώ όλη αυτήν την κατάσταση.

Ήξερα πως εάν δεν ανοιγα, θα μου έκαναν πολύ χειρότερα πράγματα από αυτά που θα μπορούσε να συλλάβει ο νους μου.

Έτσι, αποφάσισα με βαριά καρδιά να ανοίξω την πόρτα.

Σηκώθηκα με δυσκολία και πάτησα γερά στα πόδια μου. Την ώρα, όμως, που ετοιμαζόμουν να ξεκλειδώσω την πόρτα, ακούστηκε ένα πολύ δυνατός ήχος.

Έμεινα κόκκαλο δίχως να κουνιέμαι και οι φωνές των κοριτσιών σταμάτησαν ακαριαία.

Βήματα ακούστηκαν να πλησιάζουν το εσωτερικό του μπάνιου και η καρδιά μου σα να έχασε έναν χτυπο.