Εγώ και εσύ;;; Πλάκα κάνεις....

Κεφαλαιο 61ο

Κρις: "Μ-μαμά..."

Οχι, όχι... Δε μπορεί να ήταν αυτή.

Έτριψα τα μάτια μου με την ελπίδα να ξεθωριάσει η εικόνα που αντίκριζα μπροστά μου.

Δεν είναι δυνατόν. Κάποιος μου κάνει πλάκα, έτσι;

?: "Κρις..."

ΤΙ ΣΤΟ ΚΑΛΌ ΣΥΜΒΑΊΝΕΙ; Αυτός ήταν ο μπ-μπ-μπαμπας μου;

Η όψη των γονιών μου που τόσο καιρό είχα να παρατηρήσω εμφανίστηκε μπροστά μου.

Και οι δύο τους κατευθυνονταν προς το μέρος μου, αφήνοντας με ανίκανη να αρθρωσω λέξη.

Δεν ένιωθα τα πόδια μου, νόμιζα πως από λεπτό σε λεπτό θα κατάρρευσω.

Οσο με πλησίαζαν ένιωθα ότι η αναπνοή μου όλο και κοβόταν και η καρδιά μου παλλοταν όλο και πιο γρήγορα.

Κρις: "Μ-μη με πλησιάζετε άλλο.."

Ξεστομισα μιας και τα είχα χάσει.

Μπαμπας: "Καρδιά μου, στάσου να σου εξηγ-"

Κρις: "Δε θέλω καμία εξήγηση.. Δ-δε θέλω να σας βλέπω."

Ειπα και γύρισα προς τον Αλεξ που τιση ώρα με κοιτούσε άναυδος.

Του έκανα νόημα με τα μάτια να έρθει δίπλα μου και να με βοηθήσει κάπως. Δ-δεν ήξερα τι να κάνω, πως να αντίδρασω.

Μαμα: "Κρις, είμαστε οι γονείς σου. Σε παρ-"

Αλεξ: "Νομίζω πως χάσατε αυτό το δικαίωμα χρόνια πριν."

Είπε ο Αλεξ, ο οποίος βρισκόταν πλέον δίπλα μου κρατώντας μου το χέρι.

Μαμα: "Αλεξ, ξέρω πως προσπαθείς να βοηθήσεις, αλλά πρέπει να-"

Αλεξ: "ΠΩΣ ΣΚΑΤΑ ΞΈΡΕΤΕ ΤΟ ΌΝΟΜΑ ΜΟΥ; "

Φώναξε, ενώ τα μάτια του πετούσαν σπίθες.

Ειχα μείνει στήλη άλατος. Δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε. Νόμιζα πως ήταν απλώς ένας εφιάλτης και πως από στιγμή σε στιγμή θα ξυπνούσα και τίποτα από όλα αυτά δε θα ήταν αλήθεια.

Όμως, για κακή μου τύχη όλο αυτό συνέβαινε στην πραγματικότητα.

Οι "γονείς" μου βρίσκονταν απέναντι μου μετά από τόσα χρόνια κοιτώντας με.

Και το μόνο που ένιωθα ήταν αηδία προς τα πρόσωπα τους. Τι στο καλό θέλουν εδώ;

Μετά απο τόσο καιρό που παράτησαν εμένα και την Κλοι σα να ήμασταν σκουπίδια μη δίνοντας δεκάρα για το πως θα μπορούσαμε να ανταπεξελθουμε μετα την απουσία τους.