Εγώ και εσύ;;; Πλάκα κάνεις....

Κεφαλαιο 7ο

Επομενο πρωί

Το φως του ήλιου διαπέρασε τα παράθυρα του δωματίου και έφτασε στα μάτια μου.

Άρχισα σιγά σιγά να πεταριζω τα βλέφαρα μου ώσπου τα άνοιξα τελείως.

Η Κλοι βρισκόταν ακόμη δίπλα μου και κοιμόταν σαν αγγελούδι.

Δεν έφυγε καθόλου από την αγκαλιά μου όλο το βράδυ.

Πάντα ήταν εδώ για εμένα!

Την αγαπω όσο τίποτα άλλο στον κόσμο.

Με αργές κινήσεις σηκώθηκα από το κρεβάτι της για να μην την ξυπνήσω.

Κατέβηκα στην κουζίνα και ετοίμασα το πρωινό μας.

Δύο τοστ, δηλαδή, γιατί από εδώ και μπρος δε θα έχουμε αρκετά χρήματα και θα πρέπει να συνηθίσουμε στα απλά.

Εστυψα και ένα ποτήρι χυμό πορτοκάλι για τη μικρή και έπειτα ανέβηκα πάνω για να την ξυπνήσω.

Κρις: " Ξύπνα υπναρου! Πέρασε η ώρα. Κατέβα να φάμε πρωινό."

Κλοι: "Νταξει ρε Κρις. Σε λιγο. Καλοκαίρι είναι. Άσε με να κοιμηθώ τώρα που τελείωσαν τα σχολεία."

Είπε και σκέπασε το κεφάλι της με το μαξιλάρι.

Κρις: "Ναι, αλλά μετά δε θα κοιμάσαι το βράδυ. Και εσύ είσαι μικρούλα. Ο ύπνος θρέφει τα παιδιά."

Της είπα με ένα πνιχτο γελακι.

Αμέσως χαχανισε και με πήρε μια αγκαλιά.

Έπειτα από λίγα λεπτά κατεβήκαμε κάτω και φάγαμε τα τοστ μας.

Στη συνέχεια, ανοίξαμε την τηλεόραση και η Κλοι έβλεπε τα αγαπημένα της παιδικά.

Εγώ έκανα κάποιες δουλειές και ταυτόχρονα έψαχνα στην εφημερίδα για κάποια δουλειά.

Τότε, ξαφνικά, χτύπησε το κινητό μου.

Το πήρα αμέσως στα χέρια μου, αλλά ο αριθμός που με καλούσε ήταν άγνωστος.

Παρ'ολα αυτά το σήκωσα.

Κρις: "Παρακαλώ;"

Άγνωστος: "Ναι, γεια σας. Σας καλούμε από το τάδε εστιατόριο. Υπάρχει μια κενη θέση εργασίας στο μαγαζί μας. Κανένας δε θέλει να δουλέψει εδώ, οπότε αποφασίσαμε να πάρουμε τηλέφωνο όλα τα νούμερα του τηλεφωνικού καταλόγου. Είμαστε πολύ απελπισμένοι και ψάχνουμε ασταμάτητα για έναν εργαζομενο. Μήπως ενδιαφέρεστε;"

Τι κάνουν λέει;;;;;;;;;

Αααααα, είμαι τόσο ενθουσιασμένη!!! Φυσικά και θα πω ναι για τη δουλειά. Είμαι και εγώ τόσο απελπισμένη όπως αυτοί.