Εγώ και εσύ;;; Πλάκα κάνεις....

Κεφαλαιο 60ο

Επόμενο πρωι:

Το φως του ήλιου διαπέρασε το παράθυρο του δωματίου και έτσι άνοιξα σιγά - σιγά τα μάτια μου.

Κοίταξα δίπλα μου και είδα τον Αλεξ να κοιμάται ακόμα. Ήταν τόσο υπέροχος. Το στομα του ήταν ελαφρά ανοιχτό και ανέπνεε βαριά.

Μονο ένα σεντόνι κάλυπτε τα σώματα και των δυο μας και έτσι χαμογέλασα στην ανάμνηση της προηγούμενης βραδιάς.

Ακόμα δε μπορώ να συνειδητοποίησω πόσο γρήγορα έγιναν όλα.

Νιώθω ολοκληρωμένη, νομίζω πως είναι η πιο ευτυχισμένη περίοδος της ζωής μου.

Ποιος να το φανταζόταν; Εγώ και η ευτυχία να βρισκόμασταν στην ίδια πρόταση; Εγώ που ήθελα να δώσω ένα τέλος στη ζωή μου πριν τον Αλεξ..

Αυτός ο άνθρωπος είναι φανταστικός, παρά τα λόγια των υπολοίπων.

Ο Αλεξ δείχνει πως είναι κακός και πως δε νοιάζεται για κανέναν, δείχνει πως είναι σκληρός για να τον φοβούνται όλοι.

Όμως, σε εμένα έβγαλε μια άλλη πτυχή του εαυτού του. Αυτή που πιστεύω πως έκρυβε από τότε που έγινε η τραγωδία με την αδερφή του.

Ποσα αλλα να αντέξει ένας άνθρωπος;

Σε εμένα κατάφερε να μου δείξει πως δεν είναι τρομαχτικός... αλλά τρυφερός όταν το θέλει.

Δεν είναι κενός, απλώς κρύβει τόσα συναισθήματα μέσα του και είχα την ευκαιρία να γνωρίσω έστω και λίγα από αυτά...

Ο Αλεξ είναι υπέροχος... Δε μου αξίζει... Δηλαδή απορώ τι μου βρήκε..

Ενω τα σκεφτόμουν όλα αυτά, έπαιζα με τις τούφες των μαλλιών του... Ένα χαμόγελο είχε στολίσει το πρόσωπο μου μόνο και μόνο που τον κοιτούσα ενώ κοιμόταν...

Τότε, ξεκίνησε να πεταριζει τα μάτια του ώσπου τα άνοιξε και με κοίταξε.

Κρις: "Καλημέρα."

Αλεξ: "Καλημέρα, μικρή.."

Είπε με βαριά φωνή από τον ύπνο ενώ μου έδωσε ένα πεταχτο φιλί.

Αλεξ: "Ποση ώρα είσαι ξύπνια;"

Κρις: "Όχι, πολλή..."

Αλεξ: "Σήκω να φάμε πρωινό."

Είπε ενώ σηκώθηκε από το κρεβάτι και φόρεσε τα ρούχα του.

Το ίδιο πήγα να κάνω και εγώ, αλλά ένας οξυς πόνος με διαπέρασε στο κάτω μέρος της κοιλιάς μου όταν προσπάθησα να σταθώ στα πόδια μου.