Εγώ και εσύ;;; Πλάκα κάνεις....

Κεφαλαιο 41ο

Πήρα κατευθείαν το τηλέφωνο στα χέρια μου και πήγα να τηλεφωνήσω στο μόνο άτομο που θα με έκανε να νιώσω καλύτερα.

Τον Αλεξ.

Ναι, καλά. ΤΗ ΝΑΝΣΥ!!! (νταν, νταν, νταν.... ΑΠΟΓΟΉΤΕΥΣΗ! 😁)

Η Νανσυ μου στάθηκε όσο κανένας άλλος αυτόν τον καιρό. Για ποιον λόγο να πάρω τον Αλεξ;

Εμ, είσαι σίγουρη ότι θες να ακούσεις την απάντηση;

Οχι, ευχαριστω.

Εξάλλου, δε θέλω να τον πάρω γιατί..... γιατί ντρέπομαι.

Μ-μπορεί να με θεωρήσει για κάποια που του κολλάει όλη την ώρα και στη συνέχεια να μ-με βαρεθεί.

Πάνω στην ώρα που αρχίσαμε να μιλάμε ξανά, δε θέλω να καταστρέψω τη σχέση μας.

Είναι............. φίλος μου.

Γκουχουυυυυυυυ... Πως τα πετάς έτσι παιδάκι μου; Θα πνίγω...

Μα την αλήθεια είπα.

Είσαι σίγουρη πως τον θέλεις για φίλο σου;

Ν-ν-ναι...

Μάλιστα, κατάλαβα.

Πφφφφφ, δε θα ασχοληθώ άλλο. Το μόνο που θέλω να κάνω τώρα είναι να ξεσπάσω στη Νανσυ.

Την πήρα αμέσως τηλέφωνο και άρχισα να της εξιστορω τα πάντα. Ταυτόχρονα, έκλαιγα τόσο πολύ που μέχρι και η Νανσυ φοβήθηκε ότι θα πάθω κάτι.

Μα είναι δυνατόν; Η κολλητούλα μου να έχει καρκίνο; Αν τη χάσω......
δεν ξέρω και εγώ πως θα καταφέρω να ζήσω χωρίς αυτή.

Έπειτα από λίγο, κλείσαμε το τηλέφωνο και κατευθύνθηκα, αμέσως, προς το δωμάτιο μου.

Ξέρω ότι θα έπρεπε να πάω να ασχοληθώ και λίγο με την Κλοι, αλλά δεν είχα καθόλου όρεξη για να το κάνω αυτό.

Ξάπλωσα στο κρεβάτι μου και κουλούριαστηκα σε μια γωνιά σα μπάλα.

Τα δάκρυα μου δεν είχαν σταματήσει λεπτό να τρέχουν από τα μάτια μου.

ΔΕ θα τη χάσω. Θα τα καταφέρει. Είναι δυνατή.... εξάλλου πάντα ήταν.

Αυτά σκεφτόμουν και προσπαθούσα να κοιμηθώ, όμως το κλάμα δε βοηθούσε την όλη κατάσταση.

Η σημερινή νύχτα θα είναι μεγάλη. Αχ βρε κολλητούλα....

[...]

Η επόμενη μέρα είχε φτάσει και είχα ήδη πάει την Κλοι στο σχολείο της.

Εκείνη τη στιγμή, βρισκόμουν στο προαύλιο του λυκείου και κατευθυνομουν προς το μπάνιο.