Εγώ και εσύ;;; Πλάκα κάνεις....

Κεφαλαιο 13ο

Εγώ άρχισα να κατεβαίνω τα σκαλιά για να φτάσω στην εξώπορτα. Όμως σε ενα τόσο μεγάλο σπίτι ή αλήθεια είναι ότι χάθηκα λίγο.

Μπήκα μέσα στην κουζίνα και είδα την κυρία Μερι να κάθεται εκεί.

Μόλις με είδε ξαφνιάστηκε.

Μερι: "Τι έγινε κορίτσι μου; Όλα καλά;"

Κρις: "Εμ, ν-ναι. Μήπως θα μπορούσατε να μου πείτε που είναι η έξοδος;"

Πριν προλάβει η γυναίκα να απαντήσει, εμφανίστηκε ο Αλεξ μπροστά μου τρέχοντας.

Αλεξ: "Μερι, δε μας είδες ποτέ να ερχόμαστε εδώ μαζί. Οκ;"

Είπε τονίζοντας την κάθε λέξη και η κυρία Μερι εγνεψε θετικά κάπως τρομαγμένη.

Μάλιστα. Πάλι τα ίδια. Ντρέπεται για εμένα.

Τότε ο Αλεξ με απέσπασε από τις σκέψεις μου και με τράβηξε γρήγορα από τον καρπό.

Βγήκαμε έξω και μπήκαμε μέσα στο αυτοκίνητο του.

Έβαλε κατευθείαν μπρος στη μηχανή και έπειτα άρχισε να τρέχει πάρα πολύ γρήγορα.

Εγώ είχα κολλήσει στο κάθισμα και είχα τρομοκρατηθει.

Θα πεθάνουμε!!!!

Κρις: "Α-Αλεξ. Πι-πιο σιγά"

Αλεξ: "Αν δε θες να αργήσουμε άλλο για τη μικρή Κλοι θα πρέπει να τρέξω."

Κλοι. Το θυμόταν το όνομα της.

Μας είχε δώσει σημασία την άλλη φορά που μας είχε πάρει με το αυτοκίνητο του.

Μέσα σε τρία λεπτά, βρισκόμασταν έξω από το σχολείο.

Η αδερφή μου βρισκόταν σε ένα παγκάκι και είχε κουλούριαστει σε μια μπάλα.

Αχ βρε καημενουλα μου...

Συγγνώμη. Δεν το ήθελα.

Κρις: "ΚΛΟΙΙΙΙ"

Φώναξα καθώς έτρεξα προς το μέρος της για να την πάρω αγκαλιά.

Τότε έκανε κάτι που δεν περίμενα καθόλου.

Απομακρυνθηκε από κοντά μου και στεκόταν όρθια κοιτάζοντας με με ένα θλιμμένο βλέμμα.

Τα ματάκια της δάκρυζαν.

Κλοι: "Κρις.... Πάλι με ξέχασες. Μου είχες πει ότι δε θα με ξανά ξεχάσεις. Φύγε. Άσε με μόνη μου."

Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Η Κλοι.... Ο μόνος άνθρωπος που εχω με μισεί.

Κρις: "Μικρή μου σε παρακαλώ. Ξέρω. Έχεις δίκιο. Είμαι αδικαιολογητη. Ο, τι και να έγινε δεν έπρεπε να σου το κάνω αυτό πάλι. Αλλά σε παρακαλώ, συγχώρεσε με. Είσαι ο, τι έχω και δεν έχω. Δε θα αντέξω να σε χάσω."