Εγώ και εσύ;;; Πλάκα κάνεις....

Kεφάλαιο 24o

Επομενο πρωι

Το φως του ήλιου διαπέρασε τα παράθυρα και διέκοψε τον ύπνο μου.

Άρχισα, σιγά-σιγά να ανοίγω τα μάτια μου πεταρίζοντας τα.

Προσπάθησα να σηκωθώ, όμως ένα χέρι είχε τυλιχτεί στη μέση μου και με εμπόδιζε.

Γύρισα απο την άλλη μεριά και αντίκρισα τον Άλεξ να βρίσκεται δίπλα μου. Γούρλωσα τα μάτια μου και παρατήρησα ότι δε βρισκόμουν στο δωμάτιό μου.

Δηλαδή..... δεν ήταν όνειρο;;;

Και αυτό που πήγε να γίνει χτες με εκείνον τον τύπο ήταν.... α-αλήθεια;;

Στη θυμηση αυτών των γεγονότων, βούρκωσα.

Ένα δάκρυ κύλισε στο μάγουλο μου, όμως το σκούπισα γρήγορα.

Ο Αλεξ με βρήκε και με βοήθησε.

Αυτός ο άνθρωπος, όσο με πληγώνει, τόσο με κάνει να βρίσκομαι σε πελάγη ευτυχίας.

Οση ώρα τα σκεφτόμουν αυτά, κοιτούσα τον Αλεξ και χαμογέλασα στιγμιαία.

Εκείνη την ώρα, ο Αλεξ άρχισε να ανοίγει τα μάτια του.

Στην αρχή, φάνηκε να ξαφνιάζεται που με είδε δίπλα του, όμως μετά σα να θυμήθηκε και μου χαμογέλασε.

Αλεξ: "Καλημέρα, μικρή."

Omg. Η φωνή του ήταν τόσο βραχνή το πρωί και κδξδξσδφχβξ....

Κρις: "Καλημέρα."

Του είπα και στη συνέχεια, σηκώθηκε όρθιος.

Φορούσε μόνο τη φόρμα του και είχε σε κοινή τη θέα τους κοιλιακούς του.

Κάνει πολλή ζέστη εδώ πέρα ή μου φαίνεται;

Ω, μάνα μου, τι μας κάνεις πρωινιατικαα....

Ωπ, η φωνούλα. Καιρό έχω να σε ακούσω βρε.

Σου ελλειψα εε;;

Τρομερά. *Να σημειωθεί η ειρωνεία, παρακαλω*

Αλεξ: "Εγώ, πάω κάτω. Εσύ, κάτσε εδώ και άλλαξε."

Κρις: "Μα, δεν έχω μαζί μου ρούχα."

Αλεξ: "Αα ναι. Σωστά..."

Πήγε στην ντουλάπα του και έψαξε να βρει κατι.

Μου έδωσε μια γκρι φόρμα του και μια μαύρη του μπλούζα.

Αλεξ: "Είναι τα μικρότερα που έχω... "

Είπε, καθώς μου τα πέταξε στο κρεβάτι.

Οκ.....

Έπειτα, κατέβηκε κάτω και εγώ κατευθύνθηκα προς το μπάνιο.