Εγώ και εσύ;;; Πλάκα κάνεις....

Κεφαλαιο 32ο

Τότε...... δεν άντεξα άλλο την τόσο κοντινή επαφή και απομακρυνθηκα απότομα απο αυτόν.

Κρις: "Εμμμμ, σ-συγγνώμη...."

Του είπα ντροπαλα, χαμηλωνοντας το κεφάλι μου.

Τον είδα με την άκρη του ματιού μου να πιάνει λίγο το κεφαλι του και να σκέφτεται κάτι.

Αλεξ: "Ε, οκ...."

Είπε και σηκώθηκε ορθιος, φορώντας το μπουφάν του.

Αλεξ: "Έχω μια δουλειά..... Πρέπει να φύγω! Φύγε και εσύ..."

Είπε και κατευθύνθηκε μέχρι την πόρτα του δωματίου του.

Τι στο καλό έγινε μόλις τώρα; Με.... έδιωξε;;;;

Αλεξ: "Τι θα γίνει; Θα φύγεις ή θα μου σπάσεις τα νεύρα;"

Είπε με θυμωμένο ύφος και η αλήθεια είναι πως τρόμαξα λίγο.

Μάζεψα βιαστικά την τσάντα μου και κατευθύνθηκα έξω από το δωμάτιο του...

Λίγο πριν κατέβω τις σκάλες, όμως, κοντοσταθηκα καθώς τον άκουσα να βρίζει....

Δεν έκατσα να ακούσω παραπάνω, αφού κατέβηκα γρήγορα τις σκάλες για να φύγω από το σπίτι.

Άνοιξα την εξώπορτα και βρέθηκα στον δρόμο μόνη μου να περπατώ προς το σπίτι μου.

Για ποιον λόγο άρχισε να συμπεριφερεται έτσι, ξανά;

Όλα ήταν μια χαρά μέχρι...... μέχρι που έπεσα κατά λάθος πάνω του.

Εντάξει, ένιωσα άβολα και εγώ αλλά όχι να με διώξει κι ολας....

Δεν τον καταλαβαίνω, και μάλλον ποτέ δε θα το κάνω...

Είναι.... είναι...

Δε βρίσκω λόγια για να περιγράψω τον χαρακτήρα του.

Από τις σκέψεις μου με έβγαλε ένας δυνατός ήχος που ακούστηκε σχεδόν δίπλα μου.

Γύρισα να δω τι συνέβη και παρατήρησα πως μια μηχανή περνούσε από δίπλα μου εκείνη τη στιγμή...

Και ο οδηγός ήταν πολύ γνωστός.. Δεν ήταν άλλος από τον Αλεξ.

Το μόνο που έκανε ήταν να με προσπεράσει χωρίς να μου ρίξει ούτε μισή ματιά...

Δηλαδή, δεν τον ένοιαζε που εγώ περιπλανιομουν μόνη μου, μέσα στους δρόμους και σχεδόν είχε νυχτώσει;

Αλλά, βεβαια... Γιατι να τον νοιάζει; Λες και έχω κάποια ιδιαίτερη σημασία για αυτόν;