Εγώ και εσύ;;; Πλάκα κάνεις....

Κεφαλαιο 57ο

Οι μέρες περνούσαν με εμένα να μην αισθάνομαι καθόλου καλά...

Δε.. Δε μπορούσα να διανοηθώ τι είχε προηγηθεί.. Δε μπορούσα να το συνειδητοποίησω..

Είχα μείνει ράκος...

Οι γονείς της Βανας δε μπορούσαν να συνέλθουν.. Δεν είναι και λίγο να χάνεις το παιδί σου...

Η Βανα... Αυτή τη στιγμή είμαι σίγουρη πως ζει στην απόλυτη ευτυχία....

Λυτρωθηκε... Άφησε όλα τα κακά πισω της...

Εμείς όμως; Εμείς που μείναμε πίσω; Πως θα το ξεπεράσουμε όλο αυτό;

Ο Αλεξ έχει προσπαθήσει να μου μιλήσει μιας και μαθεύτηκε ο χαμός της κολλητουλας μου... Όμως, δεν τον αφήνω να με πλησιάσει..

Απλώς... Απλώς δε μπορώ... Θέλω να μείνω μόνη μου...

Η λήξη του πρώτου τετραμηνου πλησίαζε και έτσι όλα τα αγόρια, μαζί και ο Αλεξ, μαζεύονταν στο σχολείο για να προπονηθούν για τους αγώνες που έρχονταν..

Θα αγωνιζονταν πολλά σχολεία μεταξύ τους, οπότε υπήρχε κάτι σα μικρό τουρνουά..

Ήταν γύρω στις 4 το απόγευμα και βγήκα έξω για να περπατήσω... Να ξεσκασω λίγο από όλους..

Ήμουν χαμένη στις σκέψεις μου και δεν ξέρω πως και γιατί, αλλά βρέθηκα στον χώρο του λυκείου όπου ήταν μαζεμένα τα αγόρια για την προπόνηση.

Η Νίνα μαζί με όλες τις υπόλοιπες ήταν και αυτές εκεί, καθώς ήταν οι μαζορετες...

Είχα κάτσει στις κερκίδες και κοιτούσα μέσα στο γήπεδο.

Ξαφνικά τον εντόπισα, καθώς έτρεχε...

Με κοίταξε στα μάτια απορημένος, λογικά, που βρισκόμουν εδώ τέτοια ώρα και σε κλάσματα δευτερόλεπτου βγήκε έξω από το γήπεδο.

Η Νίνα και τα τσιράκια της, ευτυχώς, δεν είχαν παρατηρήσει την παρουσία μου αλλιώς είμαι σίγουρη πως τα πράγματα δε θα ήταν καλά...

Τότε, ένα μήνυμα στάλθηκε στο κινητό μου.

Από Αλεξ:
Έλα στα αποδυτήρια. ΤΏΡΑ!

Πφφφ.. Φυσικά και δεν ήρθε να μου το πει πρόσωπο με πρόσωπο..

Δεν απάντησα τίποτα και τότε άλλο ένα μήνυμα έκανε την εμφάνισή του.

Από Αλεξ:
Μη με αγνοείς εμένα..

Προς Αλεξ:
Δε θέλω να έρθω..