Psikolok Adam 《Final》

3

●●○

İnsanlar değişmez. Değişen tek şey, şartlar ve çıkarlardır. Bir cümlenin bu kadar doğru olabilmesi nasıl bir tesadüftü bilmiyorum ama...

Öyleydi işte. Sevdiğim tek şeyi elimden alsalar da hiç utanmadan bana mesaj atabiliyorlardı hala.

Elif
"Yağmur, yalvarırım şu telefonu aç." gönderdiği mesajı diğerler mesajlarına yaptığım gibi sildim ama yine bildirim sesi odamda yankılandı.

Elif
"Özür dilerim, biliyorum bu özür hiçbir şeyi değiştirmez. Beni affetmeni beklemiyorum ama lütfen. Lütfen şu telefonu aç, iyi olduğunu duyayım."

Özür dilemek, birine yanlışlıkla çarptığımızda yapilacak bir seydir, derin yaralar açtığımızda değil.

Eskisi gibi olmuyordu işte. Gözlerim dolarken elim kulağıma gitti.

Kırmızı renkteki işitme cihazını kulağımdan çıkarıp elime aldım. Diğer kulağındaki cihazı da çıkardım ve hayatımı tekrar sükûnete gömdüm. Sessizdi, ses yoktu.

Duyamıyordum.

Telefondan en sevdiğim müziği açtım ve ses seviyesini en sona getirdim. Saniyeler ilerledi, dakikalar geçti ama tek bir ses yoktu. Gözyaşlarım aktı, ama yine ses gelmedi.

Çünkü müzikler kaçabileceğimiz tek yerdi.

Ve benim kaçacak bir yerim kalmamıştı.

Bağırdım, etrafı dağıttım. Şişeleri, vazoları duvarlara fırlattım. Eşyalar parçalandı ama yine de ses yoktu!

Hayattaki en sevdiğim şey, nefesim dediğim şey o müziklerdi benim! Onu da elimden aldılar.

Bağırarak ağladım, ama gücüm tükendi. Yere oturdum sessizce. Kapı kırılırcasına açıldı, annem koşarak içeriye geldi ve bana sıkıca sarıldı ama yine ses gelmedi.

Ağladı, ses yoktu.

Omzumdaki titreyen adem elmasından konuştuğunu hissediyordum ama...

Ama ben yine hiçbir şey duyamadım.