Psikolok Adam 《Final》

18

Araba evin önünde durunca yavaşça inip ellerimi kapşonlumun ceplerine koyarak annemin arkasından yürüdüm. Ev gelene kadar kimseden tek çıt bile çıkmamıştı, ki zaten konuşsalar bile dinleyecek halde değildim.

Eve girdiğimizde kimsenin yüzüne bakmadan odama çıkarken kaşla göz arasında annemin benim arkamdan geldiğini fark edince kapıyı açık bırakarak battaniyemin altına girdim ve kapıya sırtımı dönecek şekilde yatıp yastığıma sıkıca sarılarak duvarı izlemeye başladım.

Annemin ayak sesleri kapının önünde birkaç saniye durduktan sonra salona geri dönmüştü. Narkozun etkisinin geçmeye başladığını hissettiren bileklerimdeki sızıyı umursamadan yastığa daha sıkı sarılarak canımın daha fazla yanmasını sağlarken boş gözlerle duvara baktım.

Benim yüzümden her saniye daha fazla acı çekiyorlardı. Benim varlığım bile yetiyordu işte. Ölsem bu kadar acımazdı ama benim bu başarısız girişimlerim onların daha fazla canını yakıyordu. En azından bir tanesinde başarılı olmalıydım, ölmeyi bile beceremiyordum.

Kapı açık olduğu için içerideki konuşma seslerini duyuyordum. Abim anneme herşeyi anlatıyordu. Elif'i, yaptıklarını, notları, kazayı...

Daha fazla duymak istemediğim için işitme cihazlarımı çıkarıp yere attım. Etraf yine sessizliğe gömülürken yüzümde minik bir gülümseme oldu. Sonunda kafayı yiyordum.

Hala cebimde duran telefonumun titrediğini hissedince bir kolumla yastığıma sarılmaya devam ederken diğer elimi de telefonu almak için hareket ettirdim. Kilit ekranının üzerinde mesaj geldiğini belirken bir sembol olunca ekranı yukarı kaydırıp telefonu açtım ve mesajlara girdim.

Kimden: +905*********

Canımı acıtıyorsun.

Gelen mesaja anlamsızca baktım. Her kimse, şakayı artık abartmışlardı, derken telefon ellerimin arasından tekrar titredi.

Kimden: +905*********

Biliyor musun benim kalbim senin gamzene kaçmış
Sen gülümsemeyince benim kalbim hep düşüyor.
Sen hep gülümse de, kalbim hiç düşmesin.