Psikolok Adam 《Final》

13

"Annemin işi nedeniyle buraya taşındık. 9.sınıfa yeni başlamıştım o zamanlar, abim 12'ye gidiyordu. İlk haftalar iyiydi ama sonra birileri dolabıma notlar bırakmaya başladı. 'O' diye hitap ettikleri birinden uzak durmamı istiyordu ilk notlarda. İlk başta çömezlere yapılan bir şaka sandım ama notlar gittikçe daha şiddet içerikli gelmeye başlayınca şaka olmadığını anladım. 'O' diye hitap ettikleri kişi kim bilmediğim için aldırmadım ama dolabıma jilet ve raptiye dolu bir kutu bıraktıklarında çok ciddi olduklarını anladım. Abim ve Mert hariç tüm arkadaşlarımla iletişimi kestim ama yine de notlar son bulmadı. Bir okul çıkışı, Elif ve birkaç arkadaşı beni hırpaladılar. O zaman öğrenmiştim notları onun gönderdiğini." dedim ve yutkundum. Psikolok adam ellerimi tutunca daha iyi hissetsem de bakışlarımı yerden çekmedim.

"Her beden dersinde beni sakatlamaya çalıştı, okul çıkışları hep tehdit edip vurdu. Notlarla beni öldürmekle tehdit etti. Bir keresinde..." derin bir nefes aldım. Görüntüler aklımdan gitmiyordu. "Derste lavabo için izin almıştım, o da geldi. Uyarısına uymadığım için ceza çekmeliymişim. Cebinden çıkardığı maket bıçağını geç fark ettim." dedim ve tişörtümü kaldırıp karnımdaki üç tane dikiş izini gösterdim.

"Hergün eve hırpalanmış bir şekilde gelmem zaten abimin canını sıkıyordu. Birde üstüne bıçaklanınca iyice üstüme düştü. Teneffüslerde hiç yanımdan ayrılmadı ama bu Elif'in pek hoşuna gitmedi. Birkaç hafta sonra bir bakmışım, abim Elif'i sevgilisi olarak eve getirmiş. Meğer notlarda bahsettiği 'O' abimmiş, ama benim onun kız kardeşi olduğumu bilmiyormuş. Öğrenince pişman oldu ama abime birşeyler söylememem için beni tehdit etti yine." dediğimde yutkundum. Psikolok adam, yanındaki masadan bir bardak su alıp uzatınca büyük yudumlarla bitirdim ve konuşmaya devam ettim.

"Kazanın olduğu gün abim, Elif'in benim dolabıma tehdit notlarından birini koyarken yakalamış. Beni tehdit ettiğini öğrendi ama ne zamandır böyle olduğunu veya bana neler yaptığını bilmiyor." dedim. "Okul çıkışı arabaya binip eve giderken abim ve Elif kavga ediyorlardı. Sonra da o kaza oldu. İlk başta sadece cesaretimi almıştı Elif, sonra da duyma yetimi. Bende düşündüm ki, hayatım zaten mahvolmuştu, ölsem de fark etmez. Hem ben yaşadıkça onlar acı çekiyor, ölürsem mutlu olacaklar." dedim ve gözlerine baktım Psikolok Adamın. "Onların bunlardan haberi yok, kimseye söyleme tamam mı?" dediğimde başını onaylarcasına salladı.

"Ama yanlış düşünduğün bir konu var. Hayatın her zaman senin elinde ve sen ölürsen, onlar asla mutlu olamaz Yağmur Bulutu." dediğinde kehribar gözlerine takılı kaldı gözlerim.

Yağmur Bulutu, ben miydim? Bunun bu kadar hoşuma gitmesi normal miydi?

"Sen mutlu olmazsan, onların gülümsemesini nasıl beklersin?" dedi etkileyici bir ses tonuyla.

Cevap veremiyordum.