Psikolok Adam 《Final》

31

Sınavdan çıktım, ama deminden beri medyaya gülüyorum sjsjjs

Neyse, iyi okumalar:)

Düşünme.

Düşünme.

Düşünme.

Off!!

Sürekli aklıma Psikolok Adamın evindeyken olanlar geliyordu. Bu adamın tuhaflığı garip bir şekilde bana olabilecek en normal şey gibi gelirken birde üstüne istemeden bunları düşününce kafayı yeme noktasına gelmiştim.

Evet, şu an yatağımda sırt üstü uzanmış, kafama yastıkla bastırıp düşünmemeye çalışıyordum.

Ama bakın ne oluyor?

Daha çok düşünüyorum!

Kafama yastıkla bastırnamım bir faydası olmadığını fark edip yataktan kalkarken dağınık saçım ve siyah pijamalarımla salona indim. Bu rutinimi sabahtan beri yedinci yapışımdı ve annem bile 5 dakikada bir manyak gibi etrafta dolaşmamı umursamamaya başlamıştı.

Diğer boş boş dolanmalarımda da olduğu gibi şimdi de koltuğun üzerinde duran abimin telefonunu yan gözle kestim bir süre.

Merak ediyordum.

O telefon ulaşılmaz bir hazine gibiydi.

Manyakça bir merakla 5 dakikada bir odamdan çıkıp kanepenin etrafında, güreşe çıkan pehlivan gibi dolanırken avıma odaklandım. Onu istiyordum. O telefonu kurcalamak benim için evrim sayılırdı.

O sırada telefona bir mesaj gelince çaktırmadan koltuğa oturup telefonu cebime indirdim ve hızlıca ayağa kalkıp odama yöneldim.

Görev başarılı komutan iç ses.

Odama giderken odasından çıkan abimi görünce kısa bir an telaş yapsam da onu görmemiş gibi yaparak odama girip kapıyı kapattım. Kendimi yatağıma atıp telefonu açarken sinsi sinsi sırıtıyordum. En son ne zaman gizli gizli telefon karıştırmıştım acaba?

10 yaşındaykendi sanırım.

Nostalji yaşıyorum şu an.

Telefondan mesajlarına girip Vodafone mesajlarını es geçerek kısaca mesajlaşmalarına baktım. Mert ile olan mesajları da kısaca inceledikten sonra gözüme çarpan Çirkin yazısına tıklayıp mesajları okumaya başladım.

Çirkin: Söyleyemedin mi?

Bunu konuştuk Melis.

Çirkin: Sen bunu sakladıkça daha kötü olacak Alp.

O iyi değil.
Kaldıramaz.
Onu bıraktığımı düşünecek.
Olmaz.

Çirkin: Eninde sonunda seni anlayacaktır.

Çirkin: Ece de çok üzülüyor.

Çirkin: Bugün bana halasını sordu.

Çirkin: Ben ona cevap bile veremedim Alp.

Ece nasıl?

Çirkin: Biraz önce uyudu.

Çirkin: Alp..

Çirkin: Anlat herşeyi, Yağmurla tanışsınlar. Hem belki iyi gelir ona?

Bilmiyorum.

Mesajlaşma burada son buluyordu.

Sertçe yutkundum.

Hala? Ben?

Abimin çocuğu mu vardı?

Daha önce mesajlaştıkları da belli oluyordu ama silinmişti. Ya da abim silmişti ama bu mesajları silmesine vakit kalmadan ben okumuştum.
Derin bir nefes alarak mesaj yazıp gönderdim Melis'e.

Yani Çirkine.

Melis, Ece'yi de alıp Hastanenin karşısındaki çocuk parkına gelebilir misin?

Acele et, bu çok önemli.

Dolaptan üzerime beyaz bir tişört, koyu kırmızı bir ceket ve kot pantolon çıkarıp üzerime geçirdim. Madem ki bir yeğenim vardı, onu benden saklamaya hakları yoktu.

Tamam, abimin senelerce neden beni burada bırakıp yurt dışında yaşadığı belli olmuştu.

Ve benim yerime onları tercih ediyor olması biraz gururumu zedelemişti.

Ama ben zaten yaralıydım, biraz daha kanatsalar benim için sorun olmazdı.

Alışmıştım yani.

Abimin odasının önüne gelip kapıyı tıklattım. İçeriden gir sesi gelince yavaşça kapıyı aralayıp içeriye baktım. Abim yatağa uzanmış tavanı izliyordu. Beni görünce yattığı yerde dikleşip oturduğu yerden şaşkın bir ifadeyle baktı yüzüme.

"Beni hastanenin karşısındaki çocuk parkına götürür müsün?"